Deh.
Het is verwerken. Terug overeind krabbelen na een avond nog zwarter dan de steenkool die ze ooit uit onze grond hebben gehaald. Onrecht, teleurstelling, ontgoocheling, woede.., geen enkel woord lijkt in de buurt te komen van het trauma dat menig Genks voetballiefhebber in minuut 94 heeft meegemaakt.
De dag nadien doet het m’n hart nog steeds bloeden. Ongeloof heerst, een bal in de winkelhaak spookt ‘s nachts meermaals nog door m’n hoofd. De schoonheid van voetbal zette ons gisteren in een hoekske waar geen enkele supporter van eender welke voetbalploeg ooit hoopt komen te zitten.
Er zijn zoveel dingen gebeurd gisteren die ik nooit van m’n leven nog ga vergeten. Het begon al bij de onwaarschijnlijke extase toen we 1-0 voorkwamen, net voor de rust terwijl er in Brussel nog niet gescoord werd. Zou het dan toch ineens kunnen? Landt er dan straks hier toch een helikopter? Een hele rustperiode moest m’n hart nog bekomen van die ene goal.
Ik zie em verdomme nog zo binnenvliegen. Tolu. Vorige week nog bekaf na een halfuur, gisteren twintig minuten lang kampioenenmaker.
En ok, die 1-1 valt. Maar ook die 2-1 viel. Bryan Heynen. El capitano, living legend. Ge had m’n hart een week geleden al doen smelten met de beelden die ze van u hebben gemaakt.
En dan die heilige 89ste minuut. Het was er ene waarop de tijd leek stil te staan. Ge geloofde het gewoon niet. Ge kijkt wanhopig rond u om te zien of er echt iemand is die u die fucking score kon laten zien. Effe later kreeg ik gelukkig zelf een sms van m’n vrouw, die ik 10 minuten daarvoor maar gestuurd heb om me op de hoogte te houden gezien het internet geen avance had. Nu kon ik het dus zelf laten zien. Ik kon het meemaken en mij voorstellen hoe mijn eigen gezicht er moest uitgezien hebben als ik het zo moest lezen van een ander.
Nog geen 4 minuten later waant ge u helemaal in de hemel. 93ste minuut. 1-2, we zouden het echt doen. M’n keel was al helemaal verdwenen van die 4 eerste minuten waar ik als ene uit de prehistorie alle tranen van geluk uit mij zat te brullen. Handen in het haar, in m’n gezicht, onder men zonnebril om de nattigheid weg te halen. Vol ongeloof de magie aanschouwen van hoe een heel stadion al het rationele overboord gooide en naar voren tot de hekken sprintte om over een paar minuten daarna heilige grond op te willen rennen.
Een walm van enthousiasme en ongeloof, het feest, de zwaaiende vlaggen, de springende kinderen.
Wat een moment.
.
En dan…
.
Uiteengerukt, in stukskes gesneden. In eenheid verslagen en in het niets geleid.
Het allerschoonste moment
Little did I know dat mijn meest onvergetelijke moment nog daarna moest komen. Na het affluiten heb ik nog eens echt meegemaakt en gevoeld waar al onze trots en passie voor staat. Het werd perfect in beeld gebracht door een op-het-veld-stormende-kleine van misschien 10 jaar. Recht naar een gebroken Munoz. Een knuffel van troost volgde, en het manneke mocht teruglopen met een bezwete T-shirt.
M’n hart werd weker. Ik was al gebroken van het verdriet, nu moest m’n vaderhart in spe er ook nog effe aan geloven. Merci manneke, om mij dat genot nog te bezorgen.
De schoonste ploeg van de wereld
Genk, als ge mij één fucking ding gisteren geleerd hebt is dat de liefde terecht is en dat die dan toch nog groter kon worden. Dit seizoen werd er gestreden en gepresteerd zoals niemand had durven voorspellen in augustus. Dit seizoen hing er iets in de lucht. We geloofden, we vertrokken van alles wat ons ons maakt. Passie, strijd, blauw en wit. Alles waar Racing Genk voor staat.
Ik heb geen zin om mij te verliezen in excuses over arbitrage, transfers of onkunde. Echt, stop ermee, laat dat aan die van de Vlaanders over want dat zijn wij niet. Wij zijn wij, ons DNA, eigen sterkte en f*ck alles wat daarrond speelt. Dit is ons gewoon overkomen. Punt. Face it, we zullen het moeten verwerken. Het enige wat dit ons mag opleveren is meer goesting, passie, eenheid en kracht om straks nog meer het beest uit ons te laten en over-mijn-lijk mentaliteit te tonen in de volgende matchen.
Maar eerst, geef het tijd. Het zal nog effe een open wonde blijven dat tijd nodig heeft om te helen.
En Genk, verdomme, blijf a.u.b. trouw aan de schoonheid die de structuur en het uitgaan van eigen kracht ons oplevert. Laat u niet vangen door de investeerders van deze tijd en de mannen laten blijken dat ge met een vieze pot geld uw titels kunt kopen.
Blijf a.u.b. de schoonste ploeg die ge nu zijt. En blijf ons verbazen met de magie dat ge ons dit seizoen getoond hebt. Want wij zijn trots. Trots op de ploeg, trots op het seizoen. Trots op de waarden van dit Genk.
Geboren en getogen. Tot de laatste seconde. Tot mijne 96ste minuut.
Forza 💙⚪
Plaats als eerste een reactie