Deh!
‘t Is dat het besef aan het doordringen is. What the hell is er eigenlijk aan het gebeuren? Meer en meer zijn er die momenten dat ge de hele situatie als iets compleet surreëel ervaart. Nog maar 2 maanden loopt ge in uw eigen huis nog maar met z’n tweëen rond. 2 MAANDEN. Daarna wordt gewoon effe alles helemaal op z’n kop gezet.
What the hell?
En ja, ik heb het gewild en ik zaag er al zolang naar, misschien zelfs zolang dit blog hier al bestaat. Het is lang een droom geweest, eentje die lang ver weg stond van de werkelijkheid door alle dingen die de wereld de afgelopen jaren heeft meegemaakt. Eentje die misschien ook uitgesteld is geweest door alle trauma-herstelperikelen die voorrang kregen.
Maar nu ziet ge dan uw vrouw rondlopen met een bolle buik. Eentje die elke dag groter en groter wordt nu het 3de trimester is aangebroken. Een bolle buik die zichtbaar impact heeft op dagdagelijkse zaken. De normaalste dingen worden minder vanzelfsprekend. Van wandelen tot naar de frigo lopen om drinken te gaan halen vanuit de zetel. Er is zelfs al een gewoonte bijgekomen waarin ik het buikske elke avond opnieuw insmeer met een zalfke of olie.
Om nog maar te zwijgen over hoe al die fantasieën van een geweldige papa te zijn, van de onnozele dad-jokes en de Pokémon & voetbal shizzles tot de wijze levenslessen waar ge echt niet mee kunt wachten om ze te delen, nu echt superdicht voor uw deur staan.
What the hell?
Ik kom hier vandaag thuis na een werkdag met alle chaos dat een werkdag soms kan hebben. Zo’n typisch moment dat ge gewoon eens effe serieus moet ventileren tegen iemand en erna eens effe goed hard moet tekeer gaan met muziek op de hoogste volumestand om alles effe te verwerken van die drukke dag. Om dan tegelijk te beseffen dat het allerzotste gewoon nog voor de deur staat.
In augustus. De 12de. Mogelijks zelfs vroeger.
Soon it will be time voor momenten van thuiskomen en naar de kleine vliegen om er een hele avond mee in uw armen te lopen. Soon it will be time om dag in dag uit te denken aan eetmomenten, pampers, slapen, en gewoon the joy van een kleine die elke dag groeit en groeit en groeit dat ge’t eigenlijk zelf niet meer kunt bijhouden.
Manneke, de laatste maanden jaag ik mij op in nutteloze dingen bedenk ik me dan. Hoe scheidsrechters alles afpakken van ons blauw en wit, hoe uw 60 kaarten in elkaar moeten zitten voor een tornooi om zo goed mogelijk te doen. Hoe ge in godsnaam als AI&data speerpuntcoördinator nog moet omgaan met drief*ckingduizend ChatGPT varianten om nog vertaald & geïmplementeerd te krijgen in de maatschappij, hoe ge op AI-vlak uw uiterste best doet om alles onderzocht te krijgen maar eigenlijk ge nooit geraakt bijgebeend met hoe snel alles gaat.
Terwijl eigenlijk alles zo simpel is.
Terwijl het belangrijkste straks gewoon voor uw neus werkelijkheid wordt.
Een kleine waar ge drie jaar lang ongeduldig op hebt zitten wachten.
What the hell?
What the hell inderdaad (dat gevoel gaat ook niet meer weg, haha – heb dat nu na 2,5 jaar nog als ik naar mijn kind kijk). Zo’n baby op komst plaatst alles wel in perspectief hé 🙂
Ik hoop zo dat je blijft schrijven als ‘t kindeke geboren is! Erg benieuwd naar hoe je het allemaal gaat ervaren.
Haha dat zal erg afhangen van hoeveel frisse momenten ik ga hebben als de baby er is 😄
Leuk om over de voorpret te lezen! Nog even geduld… 🙂