Deh.
Zolang dat het geduurd heeft tot die eerste aflevering, zo snel is het alweer voorbij. Ik ben echt gelukkig, heel tevreden om het startschot van A Black Mile To The Surface te kunnen geven. Het voelt als een grote volgende stap van alles wat met mijn eigen proces te maken had. Het voelt als een stukje zelfontplooiing, maar ook als een missie om dit te kunnen doen voor anderen.
Supertrots ben ik dat ik het heb kunnen starten met een fantastische gast, iemand waar ik al langer naar uit keek om een leuke diepe babbel mee te hebben. Kirsten Put, 25 jaar, een topper van formaat.
Maar ik moet ook eerlijk zeggen, het opzetten van aflevering 1 is ook voor mij een proces geweest. Het gevaar nl. van iemand te gast te nemen van wie je al wat info kan inwinnen op sociale media, is dat je op voorhand een idee krijgt van wie die persoon is. Je gaat je daarom vanalles inbeelden over wat er mogelijk is, over hoe het gesprek vorm kan krijgen, en hoe fantastisch kwetsbaar en waardevol het gesprek daardoor wel eens kan zijn.
Zo had ik van Kirsten dus een idee gevormd. Ik kwam via haar sociale media in contact met de volle introverte versie van haar. De kwetsbare versie ook, de versie die in f2f gesprekken verder verborgen zit dan ik me eerst had voorgesteld.
Dat leerde ik in ons voorgesprek. Het was ook niet zo’n super moment denk ik om haar met de podcast te confronteren. Ze had een wat uitdagendere week met BeautySplash, en ik merkte dat ze nog in de rush zat van alles georganiseerd te krijgen. Ik vond daardoor moeilijker ingang dan ik eerst had verwacht.
Nu, don’t get me wrong though, ik vond ze nog steeds fantastisch vanaf het eerste moment. Ik leerde meteen hoe geweldig open ze is en vooral hoe ze geen enkele vraag uit de weg ging. Ik maak ook niet vaak mee dat mensen kritische vragen over zichzelf echt kunnen innemen en tot nadenken stemmen in één van de eerste ontmoetingen.
Ik vind dat je dat in de aflevering ook een aantal keer mooi hoort terugkomen. Soms heb ik bv. de slechte gewoonte om stellingen op tafel te gooien en zo bijna woorden in de mond te leggen. In een kwetsbaar gesprek is dat niet altijd even slim denk ik om vertrouwen te kweken. But she took it, zij durfde toegeven dat “het wel eens zou kunnen dat er iets meer zit”.
Op het gebied van zelfreflectie… Wauw. 25 jaar, niet min.
Dat laatste vind ik trouwens ook de grootste wauw-factor aan heel de aflevering. Ik zeg vaker wel eens dat ik het zot vind wat een mens voor z’n 30ste kan meemaken, waarmee ik vooral bedoel wat men eruit kan leren. Als je dan het waslijstje hoort van Kirsten met de pijn en bijhorende struggles, verweven met haar ongelooflijke drive om te gaan en te blijven gaan voor wat haar leven zoveel betekenis geeft.., dat is niet evident.
Het is misschien iets persoonlijks van mijn kant uit, maar ze heeft een bepaalde spark. Er brandt daar een vlammetje dat beveiligd zou moeten worden zoals de olympische vlam. Met de juiste omkadering, met de juiste zelfkennis en met haar drive maakt ze een verschil. Sowieso in haar job om mensen er mooi uit te doen zien, maar de echte waarde zit in de connecties die ze maakt. Die speciale trouwdagen, die random momenten in haar zaak als ze in contact komt met mensen die haar verhaal herkennen.
In haar “zijn” speelt ze een belangrijke rol voor anderen. Iets wat soms misschien iets te vanzelfsprekend lijkt. Maar in my opinion echt wel iets wat geprezen mag worden.
Het enige wat ik ze nog toewens is een serieuze portie mildheid voor haarzelf. Ze weet de balans gelukkig goed te bewaren, maar de rust is haar echt nog wel gegund. Ze geeft veel, maar ze mag af en toe ook iets meer nemen. Maar dat komt wel, daar ben ik zeker van.
“Er is maar één weg, en dat is vooruit”.
Kirsten, jouw vlammetje waakt over jou. Ook al heeft het vaker voor zware branden gezorgd en moest er toen serieus geblust worden, jouw vlammetje heeft het elke keer doorstaan. No doubt about it dat het gaat blijven branden, en écht nog voor een mooi kampvuur zal zorgen. 💛
Disclaimer
Een kleine disclaimer is alleen nog op zijn plaats. Dit is nl. Kirsten haar verhaal, niet per se de jouwe. Haar verhaal en de manier waarop ze met haar kwetsbaarheden omgaat kan inspirerend zijn, maar kan in sommige gevallen ook een averechts effect hebben. Sommigen hebben nu eenmaal net iets meer mildheid voor zichzelf nodig om de balans te kunnen bewaren in het leven. Het is soms ook gewoon een verhaal van persoonlijkheden. De ene heeft net iets meer houvast aan het “doel” of het “ideaalbeeld” dan de ander. Typisch aan INFJ’ers, als je de aflevering beluisterd hebt.
Maar jij hebt natuurlijk jouw persoonlijkheid. Jij haalt misschien plezier en voldoening uit andere dingen uit het leven, en hebt daar wellicht ook een ander houvast nodig om de balans te bewaren. So be aware… Wat voor de één werkt, werkt niet noodzakelijk voor iedereen.
Maar als er één ding is dat altijd werkt, is het bespreekbaarheid. Durven uitkomen voor onze kwetsbaarheden, herkenning vinden in elkaars verhalen. 💛
A Black Mile To The Surface. De aflevering met Kirsten is nog steeds te beluisteren op Spotify, Google Podcasts en Apple Podcasts.
Maar eh, we richten ons stilaan naar de volgende. We’re closing this black mile chapter, en bereiden ons voor op de volgende.
Want de wereld zit vol met black miles. En ze zullen zeker komen drijven aan het oppervlak.
Blijf de socials volgen voor updates. 🥰
Wat vond jij eigenlijk van aflevering 1? 🤗
Plaats als eerste een reactie