Deh.
Voor wie denkt dat ik nu een heel relaas ga doen over hoe je AI nog meer kan vermenselijken, sorry. Het was een misleidende titel misschien. 😉 Nee, ik wil het vooral nog eens hebben over de wirwar in m’n hoofd. Soms lijkt het alsof het professioneel gezien allemaal wel vlotjes gaat. Dat er weinig is waar ik over zou mogen klagen. Ik heb een stabiele job, heb expertise opgebouwd waar de volgende xx jaren wel genoeg vraag naar zal zijn. Ik zit dan ook nog eens op een goede plaats. De plaats waar ik alle tijd en ruimte kreeg om mezelf terug te vinden na mijn burn-out.
Daar zit veel werk achter. Soms is alles gewoon elke dag een uitdaging.
Mezelf zo blijven uitdagen wordt vooral gestimuleerd door mijn werkomgeving. Ik kies er ook bewust voor. Ik zou op m’n “lui gat” kunnen zitten en de rust of creatieve vrijheid dagelijks kunnen opzoeken. Maar zelfs dan zal het in mijn systeem zitten om ook in die vrijheden te zoeken naar de uitdagingen om grenzen te kunnen verleggen.
Dusja, grenzen verleggen. Daar gaat het zowat om. Elke dag, op alle mogelijke manieren. Toch zeker als het over persoonlijke grenzen gaat. Die grenzen zijn doorheen de jaren ook wel wat “gegroeid”. Het begon vijf jaar geleden met mij staande te houden in een harde onderzoekswereld. Een wereld waar zelfvertrouwen best wel cruciaal is om stappen te kunnen zetten, waar je in zekere zin dus wel gepusht wordt om er toch aan te werken als er iets niet goed zit.
Het ging over presenteren.
Over expertise claimen.
Over te durven spreken wanneer het ertoe doet. Of het nu ging over het projectverloop, of AI-ontwikkelingen in het veld die weerwoord vroegen.
Vijf jaar verder gaat het vooral over coördinatie van het team. Over de verantwoordelijkheden die daarbij horen. Over de vele balletjes die je dan soms hoog houdt. Over misschien ook de kunde van het delegeren, maar vooral over iets te durven uitspreken, het daarna los te laten, en dan tien minuten later weer op te staan omdat uw aanwezigheid nodig is.
Het is een lange intro voor hetgeen wat me de laatste weken heeft bijgehouden. Ik heb er ongelooflijk drukke weken op zitten. Vergaderingen van ‘s morgens tot ‘s avonds, geen tijd om door te werken. Thuiskomen met uitpuilende mailboxen die mijn aandacht vragen. Terwijl die tijd eigenlijk besteed is voor vrouw en kind natuurlijk. En de tuin, my god, de tuin. Die moet in deze periode ook wekelijks worden bijgewerkt.
Ik schrijf even over de struggles die ik had om me door al die verwachtingen heen te loodsen. Ik schrijf het gewoon eerlijk en transparant vanuit verschillende perspectieven. Hier en daar misschien wat kort, maar lang genoeg om het helder te houden.
You ready? Ik heb het gevoel dat we hier nog wel even bezig zijn. Want ja, as always, we go with the flow. En we zien wel waar we eindigen.
Go with the flow vs structuur vs please why, why are you doing this?
Voila, daar hebben we het al. Go with the flow. Zo zit ik wel ineen. Ik probeerde het ook wat toe te lichten in m’n ISFP-blog, waar ik het zowat had over hoe ik in elkaar zit en bv. rust kan vinden in impulsiviteit en creativiteit. Hoe meer ik dat kan doen, hoe meer ik ook waarde kan koppelen aan wat ik doe, hoe meer ik in mijn element zit. Een snufje introversie erbij, een theelepel van alles-dat-vooral-goed-moet-aanvoelen et voila, daar heb je Robin Schrijvers.
Als je mijn professioneel profiel daar tegenover zet, kom je wel op een contrast uit. Want een onderzoeker is vooral sterk in structuur en planning. Een onderzoeker weet vooral ook dat je naar buiten moet treden om aan te voelen / te weten te komen waar de noden zitten, om dan met een strakke planning en aanpak op de proppen te komen dat die noden kan verhelpen. Een onderzoeker is ook sterk ondernemend en weet waar ie naartoe wil.
I’m not gonna lie, als ik als buitenstaander deze twee alinea’s zou lezen zou ik ook al snel denken “trek uw conclusies”.
Ik deed het wel hoor, ik heb keuzes gemaakt waar ik nog steeds achter sta. Want wat zou je doen als je ondertussen al bijna 9 jaar expertise hebt opgebouwd? Wat zou je doen als je je stabiliteit ervoor zou moeten opgeven? Wat zou je doen, als je van jezelf weet dat je gedurende die 9 jaar er eigenlijk telkens alleen maar beter bent uitgekomen?
Wat zou je doen als je in die 9 jaar eigenlijk ook op een fantastische, misschien zelf uitgedokterde manier toch altijd jezelf kon zijn?
Want zo zit het wel in elkaar. In die eerste 4 jaar had ik nog veel onwetendheid over de realiteit. Na mijn burn-out begon dat langzaamaan binnen te dringen, en heb ik mezelf ook altijd voorgehouden: “ok, we zitten er nu toch in, laten we het gewoon uitzoeken en er het beste van maken”. We zien wel wat er van komt.
Ik geloof er gewoon in. Het is misschien geen 1-op-1 match, maar ik ben hier een verhaal aan het schrijven dat nog lang niet aan zijn einde zit. Er is nog zoveel om te ontdekken, zowel op vlak van mezelf als op vlak van de kansen in AI. Ik ben er ook van overtuigd dat ik dankzij dat contrast dat ook op een zeer unieke manier kan doen.
Omschakelen
Het contrast is vooral het meest uitdagend als ik continu moet switchen. Er zit nl. nog een perfectionist in mij dat die professionele kant wilt blijven invullen zoals het van mij verwacht wordt. Invulling vanuit de andere, creatieve kant is dan ook wat ook wat mij nu zo uitdaagt. Hoe doe je dat ook? De werelden lijken zo ver uiteen te liggen dat het onbegonnen werk is.
Ik zal anders eens beginnen met twee kanttekeningen te maken. Ofja, drie eigenlijk.
- Er is de ik die in architect modus treedt. To get the work done, om structuur en helderheid te scheppen wanneer het nodig is. Soms nog gedreven door perfectionisme, maar gaandeweg meer in functie van iets anders wat later nog wel duidelijk wordt.
- En dan is er de source mode. “Grondmodus” maakt het misschien wat duidelijker. Alleszins de modus die net op zoek is naar manieren om waarde te brengen of creativiteit, en die mij vooral in mij element krijgt. Zoals beschreven in mijn ISFP blog. Podcasting, tijd met vrouw en kind, impulsiviteit… Noem maar op.
- Ze lijken misschien als twee verschillende maskers van mij, maar een derde belangrijke kanttekening vind ik is dat ze allebei reflecties zijn van m’n ziel. Twee verschillende operation modes die “ik” nog steeds “ik” maken. Zij het gewoon op een andere manier, om andere dingen gedaan te krijgen. Want in beide modi zullen mijn keuzes altijd gedreven zijn door wat ik belangrijk vind, met de uitkomsten die vooral ik wil bekomen.
Mijn werk heeft nood aan mijn architect-modus, terwijl ik nood heb aan grondmodus om het allemaal wat bij elkaar te houden.
Switchen ertussen is als switchen in manier van handelen. In architect modus probeer ik het allemaal wat logischer aan te pakken. Een soort gedrag dat me niet noodzakelijk veel energie brengt, maar de dingen die ik erin vastpak heb ik doorheen de jaren wel kunnen opbouwen. In source mode zou ik vooral alles vanuit een ongestructureerde betekenismodus aanpakken. Moeilijk eigenlijk, want ge zwemt dan vooral in vaagheid waar ge in een onderzoekswereld weinig mee bekomt. In source mode vind ik wel helemaal mijn passie terug, dus die mode is vooral aanwezig als ik presentaties kan geven of bv. tijdens het netwerken. Of podcasts maak, of gewoon al in mijn creativiteit kan treden.
Source mode is waar ik het liefst van al in bezig ben. Hoe meer ik relaties kan onderhouden, hoe meer ik kan vertellen of inspireren over mijn werk, hoe beter. Dus ik zoek die dingen altijd actief op.
Maar coördinator zijn van een AI-team, of het centrale contactpunt zijn voor projecten heeft nood aan architect mode. Iemand die helderheid kan scheppen, die vinkjes kan zetten en een duidelijk plan voor ogen heeft. Niet alleen in teamverband, ook gewoon als ik onderzoeker zelf ergens mee bezig ben is het best dat alles wat ik doe weloverwogen is.
Balans vinden
En dat lukt natuurlijk allemaal wel, maar het draait altijd om de juiste balans. Teveel architect mode is niet goed. Dat kan soms alle energie uit mij zuigen, en zet mij vooral in mijn hoofd waar het allemaal wel eens te lang kan blijven rondspinnen. Als ik me te ver van mezelf houdt, gedurende lange tijd, begin ik me opgebrand te voelen.
Architect mode willen we nooit te lang actief houden. Net daarin werd ik de voorbije weken enorm in uitgedaagd. Meetings van ‘s morgens tot ‘s avonds, geen moment om even te gronden gezien het meestal wel uitloopt allemaal. ‘t Is echt een valkuil, want ik heb een verleden waarin architect mode iets veiligs leek omdat het mij vooral veel leek op te leveren. Maar architect mode bestaat niet als iets wat ik wil nastreven, het bestaat er eerder om in dit geval plaats te maken voor voldoende source mode. Het strakke koord van architect mode laat ik dus liefst van al voldoende los zodat ik terug kan herladen.
Alleen is het nu eenmaal zo dat er soms minder ruimte is voor source mode. Soms hebt ge van die dagen waarin er vooral gepresteerd moet worden. Net dan is het de taak aan architect mode om af en toe een tipje van de sluier van source mode omhoog te lichten. Dat kunnen kleine dingen zijn:
- Af en toe eens een vergadering afsluiten met wat woordjes of een kleine oefening voor mezelf
- Even toelichten waarom we dit doen
- Even recaputeleren, gewoon in mezelf, waarom dit nodig was: welke waarde schuilde erachter
- Af en toe eens een klein wandelingetje doen tussen vergaderingen door
- Af en toe eens gewoon uit het raam blijven staren, indrukken opdoen van de omgeving
- Af en toe eens een klein, spontaan, authentiek babbeltje slaan. Al is het 2 minuten, als het maar even een momentje is voor source mode. Of een kleine glimpse ervan
Alles draait er gewoon om, om source mode zoveel mogelijk zuurstof te bieden. In drukke dagen kleine glimpses van source mode, en zelfs als er ‘s avonds al eens doorgewerkt moet worden, ervoor zorgen dat architect mode gewoon een vast tijdsslot krijgt zodat ik weer in een structuur kan werken dat vooral werkbaar is. Alles buiten die tijdssloten zijn voor source mode, en dan weet ik gewoon dat ik vlot de knop kan omdraaien en echt weer kan genieten van wat mij energie geeft. Maar het moet wel gepland zijn, het moet terecht komen in een structuur.
Een structuur dat dus uitgetekend wordt door architect mode, nogmaals, zodat source mode kan floreren zoals het verdient.
Alé, weeral zoiets dat “gewoon niet werkt voor mij”
Voor je in defense mode treedt, een aantal kanttekeningen. Eerst en vooral zijn die trucjes geen momenten van efficiëntie, en dat is misschien wel de zwaarste les geweest voor mij om te leren. Architect mode, die nog veel van ongezond perfectionisme weg had, weigerde om dit te doen. Want ja, architect mode leek lang the way to go te zijn, want die kreeg dingen gedaan en kon mensen tevreden stellen. Source mode krijgt “niks gedaan”, en al zeker niet efficiënt. Dus waarom hoor ik ervoor te kiezen in professionele context?
Maar nee he, dat is het dus niet. Het kan soms een heel proces om erachter te komen voor wie je het eigenlijk allemaal doet. Ze zeggen wel, je doet het voor jezelf. Maar ja, who is your true self? Wie is die persoon in u die u energie en rust geeft? Die die tintelingen in u kan veroorzaken, die vooral voor veel vrolijkheid en spontaniteit kan zorgen? Wat is jouw “source mode”?
Die persoon vinden is een uitdaging op zich. Eens dat helder is, dan weet je waarvoor je het doet. Daarna is het een kwestie van dat deel van jezelf zoveel als mogelijk prioritair te stellen in alles wat je doet.
En natuurlijk ziet dat voor iedereen er anders uit. Ik ben een ISFP, een adventurer. Ik heb gekaderd wat mij energie geeft. De dingen die ik hier neer schrijf als trucjes (het door het raam staren, of kleine babbeltjes), zijn dan ook dingen die voor mij werken. Voor jou kan dat iets totaal anders zijn, afhankelijk waarvan je precies tot rust kan komen natuurlijk.
Het belangrijkste is vooral het kader dat ik hier probeer te scheppen. Dat wat je denkt waar je voor streeft, het misschien wel eens niet kunnen zijn als dat je bv. vooral kan uitputten of je achterlaat met een opgebrand gevoel. Misschien is het ook zo dat je continu op zoek bent naar die twee versies van jezelf in hetzelfde moment te krijgen. bv. dat je absoluut jezelf wilt zijn op je werk, maar tegelijk ook iedereen tevreden probeert te houden door strikt te blijven doen wat er van je verwacht wordt.
Maar eerlijk? Dat brandt je waarschijnlijk ook maar op. Het is teveel ineens, teveel geswitch, te weinig overlap tussen de twee. Misschien kan het ene best in functie van de andere werken? Gewoon eventjes de weg plaveien zodat je straks weer tot rust kan komen? Voor iedereen is het anders, voor mij werkt het wel zo.
Alles is gewoon balans. Of toch zeker in de moeilijke momenten. En die balans is iets wat altijd centraal mag staan. Als het druk is, voel je vanzelf aan dat je er voorzichtig mee moet omgaan. Maar als het soms wat rustiger is, is het soms ook een valkuil om het belang van die balans te vergeten. Het bewustzijn is dan ook key. Als je één keer weet dat er een bepaalde omgeving soms wel eens voor troubles kan zorgen, kan je misschien voor een klein visueel iets zorgen.
Een wallpaper op je gsm, een armbandje, een tattoo. Veel dingen werken. Voor mij werken referenties naar Pokémon. Mijn Dialga tattoo helpt me bij m’n core identity te blijven, en een Dialga pin die ik op netwerkevents en presentaties draag doet mij eraan herinneren dat er alle ruimte mag zijn voor ik in mijn source mode.
Go-with-the-flow als onderzoeker? Oh hell yeah
Als je er nog aan twijfelde, source mode kan echt shinen als onderzoeker. Met deze oefening te doen merk ik hoe ik vaak de persoon kan zijn die iedereen een stap terug doet zetten en na te denken over wat het probleem alweer was, omdat we als onderzoeker soms zodanig vast kunnen bijten op iets. Ik merk hoe ik vaak kan zorgen voor een energie en enthousiasme om iets vast te pakken als ik kan treden in source mode.
Ik ben graag een soort cheerleader, iemand die continu supportert voor anderen en anderen zoveel als mogelijk maximaal in hun waarde probeert te krijgen. Als ik mensen dan daarin zie slagen, jawel, da’s voldoening voor mij.
En ja, dan heb je presenteren en voor een stuk ook netwerken. Stilaan begin ik in dat laatste wel m’n ding te vinden, al is er nog wat werk op dat vlak gezien ik het vaak nog als een opgave zie. Maar dat komt wel. Ik zie het als een uitdaging zoals een ander.
Ik ga ernaar blijven streven. Zo breng ik mijn ziel in de dagdagelijkse machine waarin er altijd gepresteerd moet worden. Het is niet het makkelijke pad, maar ik besef dat ik niet gemaakt ben om het makkelijke pad te kiezen. Ik wil op zoek gaan, en ik weet dat ik altijd op zoek zal zijn. Zelfs als sta ik binnenkort ergens waarvan ik nu denk what-the-hell-als-dat-ooit-zou-zijn?!, weet ik dat ik zelfs dan vooral ook weer aan de volgende uitdaging zal zitten denken.
Aard van het beestje. Ik moest ook gewoon van ver komen. Ik heb al een heel verhaal geschreven. You can go anywhere, but you are where you came from enzo.
De rode draad was altijd dat ik beter kan. Nu, om beter te kunnen, weet ik dat ik planning en structuur niet meer as-is moet nastreven. Ik zal het vooral als een hulpmiddel gebruiken. Structuur is mijn canvas om op te tekenen. Planning zal ik gebruiken om ruimte te maken voor energie. En wanneer het moet…, misschien ook om iets gedaan te krijgen.
En hoe doe jij het? Laat zeker iets weten hoe dit bij je binnenkwam. Maakt niet uit waar je van bent of hoe je hier terecht kwam, ik maak graag de kwetsbare connecties. 😊 We moeten hier echt meer over praten ook. Zeker als we boven onszelf willen uitstijgen.
Dankje om te lezen 💛
PS: hier heb ik uiteraard twee termen gebruikt die het wat duidelijker maken om het allemaal te begrijpen. Architect mode, source mode, ze vatten het goed samen. Maar ik kan het wel effe echt niet laten om toe te geven dat deze afgelikte termen totaal niet resoneren voor mij. Er is maar één manier om resonantie in mijn interne wereld te bekomen, om voor mezelf te kunnen voelen wanneer het ene gevraagd wordt en wanneer het andere. Ik heb er mijn eigen betekenissen aan gegeven.
Ik heb het al in de tekst gehint, maar architect mode en source mode hebben zo hun eigen vormen gekregen.
Plaats als eerste een reactie