Deh.

BLOG 200 MANNEKES. Jawadde!

Wat een verhaal dat hier al werd neergeschreven. Toch? Ik kijk vaak terug naar die eerste blogs en enkele mijlpaal-blogs van in het verleden. Toen ik ermee begon wist ik nog niet zo goed waar ik ermee naartoe wou. Maar gaandeweg is het duidelijk geworden dat deze plek een verhaal zou moeten zijn dat een proces beschrijft. Mijn proces. Het proces van de persoon in mij die leerde vooral zichzelf te beschermen tegen de buitenwereld, naar iemand die weet waarvoor hij staat en alle triggers van vroeger kan ombuigen in zijn eigen kracht.

Mijn 200ste blog zal daarom wat positiever zijn dan de andere mijlpaal-blogs, zoals de beschrijving van mijn burn-out of de beschrijving van mijn chronische trauma. Dit is er wel weer eentje die een belangrijk deel van mij beschrijft. Zijnde misschien zelfs alles van hoe ik als persoon in elkaar zit. Ik ga me er volledig in proberen uitleven. Ik hou van alle positieve aspecten uiteraard, maar ik ga proberen om alle aspecten van m’n burn-out en mijn chronische trauma eraan te koppelen. Hoe al die dingen ervoor zorgen dat ik het soms echt moeilijk vind om dit bij mezelf te blijven en te kunnen handelen vanuit een eigenwaarde. Of om het met een fantastisch stukje tekst uit het nummer “Eyes Half Open” van de band Cinders te beschrijven:

You can’t see when you bury your
Nose two inches in the ground
Head’s two miles in the clouds
And all I can think about is
How I want to go to
A place where I belong
To somewhere I feel strong enough
To pick up all these pieces
That are holding me down

Effe tussendoor: ongelooflijk met hoeveel energie dit stuk gezongen wordt in het nummer. Als geen ander muziekstukje resoneert het tegenwoordig diep met mijn gevoel en de struggles daarbij. Als je net zoals mij op zoek bent naar ervaringen of belevingen achter muziek: echt eens uitchecken dat nummer, you won’t regret it. Hopelijk komen ze ooit eens touren in Europa.

Maar dus. Klaar ervoor? Net zoals ik mijn andere mijlpaal-blogs start, ga ik hier hetzelfde doen. Pak u een tas koffie, een warme chocomelk of een frisse cocktail, maak het je lekker gezellig en bereid je voor voor een lange uiteenzetting. Dankjewel alvast om m’n pad hier mee te bewandelen. 💛

---

Dus! Ik ben veel bezig met de theorieën achter mensen hun persoonlijkheden. Vooral via mijn podcast A Black Mile To The Surface, waar het vaak terugkomt. Die theorieën haal ik van de website 16personalities.com, een laagdrempelige versie van de wetenschappelijke Myers-Briggs theorieën rond persoonlijkheidstypes. Je kan er een lange test invullen waarna de tool je kan indelen in één van de persoonlijkheidscategorieën. Als je de test eerlijk hebt ingevuld zal je merken dat je erg herkenbare dingen leest in de categorie waar je in bent terecht gekomen. Je leert ook beroemdheden herkennen die dezelfde persoonlijkheid met je delen. Superinteressant dus! Wat mij erg interesseert is hoe mensen hun sterktes en zwaktes zo variërend tot uiting kunnen komen. Ik zet er sterk op in in mijn podcast, en zoek graag samen met mijn gasten uit welke delen van hen het net moeilijk hadden in hun verleden om tot uiting te komen. Nét dat wil ik aanraken in dit blog, hoe het dus bij mezelf zit.

Ik kwam eruit als een ISFP-T persoon. De “avonturier” in de gele categorie, eentje onder de “verkenners”. Ik ontleed het even verder.

I: introvert.

Collega’s op het werk gaan dit misschien wat vreemd vinden, want op m’n werk komt er een zeer energetische versie van mij naar boven. Maar uiteindelijk ben ik een introvert. Vrienden en familie zullen dat meer beamen, heel vaak ben ik een stillere persoon die gewoon wat de kat uit de boom kijkt en meningen voor zichzelf houdt. Zo houd ik ook de balans in m’n leven. Ik geef enorm veel op het werk, en probeer thuis terug op introverte wijze weer op te laden.

S: sensing

Oftewel, aanvoelend. In de theorie staat intuïtief er wat tegenover. Het klinkt misschien wat als hetzelfde, maar eigenlijk zit het verschil meer in hoe je de zaken aanpakt. Mijn sensing deel betekent dat ik vaak wat objectiever naar de zaken kijk dan dat intuïtieve mensen dat doen. Ik laat me daarin wel volledig leiden door m’n gevoel (wat meer in Feeling terugkomt van ik als ISFP’er), maar ik behandel het wel wat vaker met meer logica ofzo. Als je me vraagt wat mijn favoriete bloem of gebouw is, zal ik het dus ook objectiever beschrijven dan dat bv. een intuïtief persoon dat meer vanuit een beleving beschrijft.

F: feeling

Ha, voelen. Voelen is alles, en voelen wordt onwaarschijnlijk ondergewaardeerd in onze samenleving. Tegenover voelen staat thinking. Om terug het voorbeeld van mijn podcast te nemen – ik denk er eigenlijk niet veel over na, en ik laat me niet noodzakelijk leiden door logica. Ik bereid mijn gesprekken wel voor, maar in heel die voorbereiding probeer ik me alleen maar voor te stellen hoe het zou kunnen voelen in het gesprek dat ik ga hebben. Hoe ik bv dat gevoel of die ervaring kan maximaliseren. Ook op mijn werk sta ik er zo in. Ik doe uiteraard mijn onderzoek, en deels gaat het inderdaad over goed nadenken wat ge doet in een logisch kader. Maar als het gaat om de voldoening die ik eruit haal, gaat het veel en veel meer om de authentieke waarde van mijn werk. Voor wie doe ik het, hoe doe ik het. Het gaat mij om de belevingen als ik straks zie dat ik anderen heb kunnen helpen of iets heb kunnen bijbrengen. Net dat doet mij stuiteren op het werk!

P: prospecting

Go with the flow, dat is misschien nog wel een goede benadering van prospecting. Daartegenover staat judging, wat niet zozeer gaat over mensen categoriseren, maar ook weer meer over strategische planningen die je maakt in de toekomst. Ik probeer strategieën meer te mappen op mijn gevoel en hoe het aansluit bij waarden en een visie die ik nastreef. Als het juist aanvoelt, is dat hetgeen wat ik moet doen. En als ik blijf handelen naar wat ik juist aanvoel weet ik zeker dat ik de impact bereik die ik wil bereiken. Ik heb net zoveel verschillende hobby’s omdat al die dingen juist aanvoelen voor mij, en omdat ik er ergens in m’n gevoel van overtuigd ben dat alle dingen die ik leer in m’n hobbies (ja, zelfs mijn TCG toernooien), nuttig zijn om mezelf als persoon verder te kunnen ontwikkelen. Ik haal overal wel iets uit dat ik in een andere context weer kan inzetten om verder te shinen. ✨

M.a.w., ik ben vooral een impulsieve doos die soms misschien beter eens wat meer nadenkt voor ik handel naar iets.

T = turbulent

Ha, ja ik ben veel meer een turbulent iemand dan een assertief iemand. Ik ben een stuiteraar, chaos al along. Ik laat me leiden door mijn gevoel, waarbij assertiviteit vaak echt iets is waar ik heel bewust en contra-intuïtief mee moet bezig zijn. Soms is dat een beetje een zwakte vind ik, maar uiteindelijk ben ik ook wel erg trots op die chaotische mens in mij. It’s a fun way of living!

Alles samen

Alles samen ben ik dus een soort outgoing introvert die sterk vertrekt vanuit zijn gevoel, alles mapt op zijn gevoel en erop vertrouwt dat als ik dingen doe die mij goed doen voelen, ik sowieso op het juiste pad ben. Of dat nu gaat over mijn toernooien, over de podcast of over mijn werk – dit is voor mij de manier. Ik zal continu op zoek zijn naar ervaringen en wil alle mogelijke ervaringen ter wereld ooit wel eens ergens beleefd hebben. Het liefst van al beleef ik die ervaringen met anderen erbij, maar zal het nooit een specifieke vereiste zijn. Maar om het allemaal te kunnen ervaren, moet ik mij ook opladen in een veilige omgeving, waar de introverte ik zichzelf in kwijt kan.

Op het werk vind ik mijn grootste uitdagingen, want daar zoek ik de balans om met alle beschikbare logische theorieën toch altijd een aanpak te vinden die het goed doen aanvoelen voor mij, voordat ik er verder mee aan de slag ga.

Op mijn werk

Ik moet het kunnen voelen vooraleer ik overtuigd ben dat een aanpak de juiste aanpak is. Als, op vlak van mijn onderzoek, ik me niet kan voorstellen hoe een doelgroep zou reageren of een aanpak zou ervaren die ik straks moet brengen, heb ik er geen vertrouwen in. Ook al zijn er honderden papers die zeggen dat het kan werken – dan ben ik ervan overtuigd dat die papers teveel afwijken van mijn eigen onderzoeksvraag.

Waar mijn ISFP-T’er dan echt helemaal in kan shinen is het samenwerken met anderen. Ik hou ervan om te kunnen samenwerken en te kunnen inspireren. Ik hou ervan om te kunnen voelen wat anderen voelen, om dat geluk te delen maar ook om alle uitdagingen te delen. Die ervaringen vind ik fantastisch, en doen me bv. in m’n huidige rol als coördinator in AI helemaal mijn ding vinden. Ik wil samen met anderen kunnen werken aan een visie en aan een identiteit. Ik wil die samen met anderen kunnen uitdragen. En als ik dan zie hoe een ander daar ook zoveel plezier in kan beleven, is mijn dag geslaagd.

Maar ook gewoon het onderzoekende aspect is iets wat daar perfect bij aansluit. Net zoals in m’n podcast ben ik continu op zoek naar het onbekende, en kan ik me ongelooflijk overwhelmed voelen soms als ik nieuwe inzichten heb opgedaan die veel unknown dots met elkaar kunnen verbinden. Ik hou van het ondergaan van die beleving, ik streef het liefst naar dergelijke belevingen te blijven ondergaan. En die belevingen, die gaan hand in hand met innovatie in dit geval. AI evolueert snel, je wordt elke dag uitgedaagd met nieuwe dingen. Terwijl je dan ook weer uitgedaagd wordt om iedereen daarin mee te krijgen. Waar ik dan ook weer die beleving in kan terugvinden, als het uiteindelijk lukt. Een bedrijf dat dan bv. eens zegt dat het fijn samenwerken was, dan is mijn hele week geslaagd. 🥳

Maar, ik doe het in een gedaante van een outgoing introvert. Hoe dan ook blijf ik een introvert, en moet al die energie die ik extern ergens insteek ook weer ergens van komen. Ik hou ervan om het op die manier in te zetten, maar ik laad er niet van op. Opladen moet ik op mijn gemak kunnen doen zoals een introvert dat doet. In mijn geval door creatief bezig te zijn. Bv. in het schrijven, het maken van presentaties op het werk, met de podcast of bv. in het bouwen van decks voor m’n TCG toernooien. Of net met mijn gezin gewoon fijn rustig wat wandelen buiten of tijd met elkaar doorbrengen. Het is een balans dat ik continu nastreef. Want alleen zo kan ik een verschil blijven maken op het werk.

Het feit dat alles verder ook volgens bepaalde structuren of methodieken moet gebeuren, is dan typisch iets wat me minder interesseert. Maar om het dan meer naar mijn hand te kunnen zetten, probeer ik een manier te vinden om te kunnen focussen op de belevingen in het handelen volgens die methodieken of in die structuren. Met andere woorden, ze voelen als bijzaak. Al geeft het vaak ook een houvast, want met het netwerken heb ik dat bv. echt nodig. Ik moet kennismaken met die methodieken zodat ik weet hoe ik mijn gevoel en identiteit helemaal kan kwijtgeraken in die methodieken. In het netwerken verloor ik mezelf daar vaak in. Ik wekte verkeerde indrukken, of ik wist geen blijf met mijn gevoel als het me niet zo goed lukte, waardoor ik aan mezelf kan twijfelen. Met kleine handvaten zoals het dragen van een Pokémon pin die me eraan herinnert om dicht bij mezelf te blijven en weer bepaalde strategieën op te pikken, vind ik mijn weg en kan ik mijn plezier eruit halen.

Met de podcast

In A Black Mile To The Surface? Hetzelfde: gevoel. Ik zie veel podcasts rond mental health ontstaan die concrete tips geven om bepaalde situaties aan te pakken. En ok, die dingen hebben zeker zijn waarde. Misschien zelfs meer waarde als wat ik misschien breng. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat niet voor iedereen werkt.

Ik wil het doen op een manier waar ikzelf ook voldoening uit kan halen. Alles vertalen naar tips of tricks doet het voor mij niet, voor mij is een aflevering geslaagd als ze jou als luisteraar hebben kunnen bewegen. Als jij hebt kunnen ervaren wat ik of mijn gasten heb kunnen ervaren. Ik wil daardoor verhalen brengen op een manier dat misschien iets weg heeft van poëzie. Mijn intro is daar een onwaarschijnlijk belangrijke factor in. Ik wil jou uit je dagdagelijkse survival mode halen en helemaal tot jezelf brengen met woorden die een sterk gevoel in jou kunnen opwekken. Om dan jou een uur tot anderhalf te laten meegenieten in een rollercoaster van emoties. Van blijdschap in bv. humor via verwondering in wat ze desondanks alles wat ze meemaken tot de diepe betreurenswaardige aspecten van de verhalen die ik vastleg.

Het enig theoretisch kader wat ik hanteer is dan ook die van 16personalities. Vooral omdat het me net helpt om nog meer in dat gevoel te kunnen kruipen van de mensen. Ik zoek graag uit op welke manier ik met mensen kan omgaan om belevingen los te wrikken. Ik heb zo’n kader nodig om dat te kunnen, want iedereen heeft andere interesses of zijn/haar eigen manier van aangenaam leven.

Mijn ISFP-T’er vertrouwt erop dat het volgen van het gevoel dat ik daarvan krijg, mij altijd zal brengen waar ik naar op zoek ben. En ik vind het ook. Ik hou ervan om het effect te zien op mijn gasten. Het hebben van de gesprekken alleen al brengt ongelooflijk veel waarde voor mezelf en voor m’n gasten. De impact die ik heb op mijn luisteraars daar zelfs nog niet bijgerekend, want ik vertrouw erop dat dat dan ook weer vanzelf kan komen. In mijn aanpak probeer ik daar dus niet teveel op te focussen. Hoewel dat soms moeilijk is, door mijn patronen uit het verleden, waar ik later op terug kom.

Mijn gezin

Mijn gezin is waar de diepe, introverte ik zich het meest in thuis voel. Het is een haven waar ik alle energie in vind om extern te kunnen shinen zoals ik wil. Ik heb gewoon nood aan rust en ontspanning, een plek waar ik na alle geflipte dingen kan ventileren om terug in een gewone gang van zaken terecht te komen. Dat vind ik in al het gespeel met Léon, in alle babbels met Ellen. Dat vind ik in het kunnen kijken naar onnozele, soms brainless TV-programma’s. Zolang ik maar af en toe in een cocon kan zitten, is het goed.

Maar thuis komt ook het impulsieve sterk naar boven. Ik hou ervan om soms halsoverkop op een dag te kunnen beslissen dat we een verre verplaatsing maken, of iets leuks te doen wat gewoon in het moment zelf veel plezier kan brengen. Het liefst van al plan ik dat niet maanden vooruit. Al is dat soms wel nodig, door alle belevingen die ik probeer na te streven in andere contexten. Die vullen mijn agenda, waardoor er soms weinig ruimte is voor impulsiviteit. Maar dan probeer ik m’n agenda gewoon lege plekjes te geven die ik dan later kan invullen met leuke, impulsieve momentjes met het gezin.

Hobbies

Het schrijven sluit daar bij aan, daar vind ik de introverte versie van mezelf weer terug om te kunnen opladen. Maar als het gaat om energie kwijt kunnen, heb ik mijn andere hobbies. Pokémon en de voetbal. In voetbal draait voor mij alles om het gevoel van community en eenheid. Ook voor een stuk de creativiteit dat in die dingen kruipt. Ik gooi mezelf in de staantribunes omdat ik m’n overwhelming belevingen moet kunnen uiten. Ik wil die identiteit van mezelf kunnen delen met anderen, en met één legioen achter iets kunnen staan waar ikzelf ook erg om geef. Of het dan gaat om het roepen naar die vuile scheids of om de kreten die de oermens in mij moet kunnen brullen om de spelers aan te moedigen. Alles draait rond uitstraling en delen wat wij als eenheid willen betekenen.

Hoewel voetbal dan ook weer erg poëtisch kan zijn en vol verhalen kan zitten. Ik hou van het onvoorspelbare, ook het impulsieve van wat voetbal kan betekenen.

M’n TCG toernooien draaien dan weer vooral om de creativiteit, maar ook om de eenheid die wij als team kunnen uitdragen. Ik wil daar een diepere betekenis aan kunnen geven en koppelen aan waarden die we uitdragen. Ik ben ergens een competitiebeest en kan m’n ei daar ook wel in kwijt. Maar ik wil het vooral kunnen doen op een manier dat voor mij correct aanvoelt en waar ik plezier in kan vinden. Competitie primeert dus niet, vooral de manier waarop. Als het niet kan op een manier waar ik me niet in kan vinden, zou ik er ook liever mee stoppen.

Zelfontplooiing, moed, visie en identiteit, in stevig contrast met alles wat dat probeert af te nemen.

Yes, ik ben er wel trots op. Deze slagzin staat centraal als beschrijving van mijn podcast A Black Mile To The Surface. En leid dan ook in wat ik in dit volgend stukje wil beschrijven. Dat wat deel is van mijn patronen, dat alle mooie dingen van mij proberen uit te schakelen. En daar ook 25 jaar lang in geslaagd zijn.

Even tussendoor tijdens het schrijven:, ik verzin dit niet. Hoe toevallig kan het zijn dat net nu The Silence, van Manchester Orchestra uit het album A Black Mile To The Surface begint te spelen op mijn Spotify playlist?

Things happen for a reason. Ik zit so-wie-so op het juiste pad als ik straks dit allemaal deel met jullie.

De ISFP-T’er in mij heeft afgezien, heeft net alle sterke elementen van zichzelf moeten uitschakelen om zich staande te kunnen houden in dat eerste grote deel van mijn leven.

People pleasing, peace keeping, perfectionisme, goed genoeg willen zijn, onzekerheid. Het is maar een greep uit de termen die beschrijven hoe ik de eerste 25 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Van identiteit was er geen sprake, zelfontplooiing was onbestaande. Ik leefde in functie van anderen, had er niets tegenover te brengen. Want als anderen tevreden waren over mij, voelde ik mij goed. Of had ik een gevoel van veiligheid.

Ik leerde dat de wereld draaide om goedkeuringen te krijgen van anderen. Ik zeg wel eens dat ik zo vooral in functie van anderen leefde. Niet volgens de dingen zoals ik ze zelf aanvoelde, maar eerder volgens de dingen die mij gewoon werden opgelegd van buitenaf.

Ik was continu bezig met het analyseren van gevaar. Ik probeerde mensen te kunnen plaatsen en te voorspellen hoe ze mij ooit in een gevoel van falen zouden kunnen triggeren. Ik probeerde erop te anticiperen door ze te pleasen, zodat ze nooit in de buurt konden komen om mij met een beschuldigende vinger te wijzen. Want dat zou rampzalig, dat zou betekenen dat ik faalde.

Het contrast met mijn huidige ik is immens. En ik zie ook hoe enkele traits uit -ik-denk- mijn DNA ervoor hebben gezorgd dat ik in zo’n veilige cocon kroop. Mijn sensing deel herken ik in hoe ik bekeek het gevaar telkens zo objectief mogelijk bekeek. Ik analyseerde het kapot zodat ik mezelf veilig kon houden. Mijn feeling gedeelte deed al die triggers erg binnenkomen, ik kon er nooit objectief naar kijken of naar handelen, want ik zou altijd vertrouwen op het gevoel dat ik van de situatie kreeg. Mijn introverte ik zorgde ervoor dat ik het vooral moest verwerken op mezelf. Er niet over babbelen, mezelf iets of wat terug proberen opladen door bv. te gamen of buiten te gaan fietsen op mezelf. En ja, de prospecting ik mapte alles op zijn gevoel, waardoor ik net tot die strategieën kwam om mezelf te beschermen. De judging trait was toen dus meer aanwezig, want ik herinner me dat ik vroeger ook eerder als een ISFJ-er, de verdediger, uit de test kwam.

M.a.w., ik oefende eerder een persoonlijkheid uit dan dat ik zelf volledig in die persoonlijkheid stond. Ik handelde naar patronen zonder rekening te houden met wat ik zelf echt wilde. Ik had die kracht niet, ik had het ook nooit door. Ik leerde gewoon in m’n jeugd dat de wereld zo werkte. Totdat je jezelf kapot verdedigt en het gewicht van de wereld niet meer aan kan. De burn-out dus, eentje die ik nodig had om een proces van drie jaar in gang te zetten zodat ik kon leren inzien dat het ook anders kan.

De weg terug

Na dat proces werd alles weer een zoektocht. Ik koos ervoor om alle keuzes uit het verleden te accepteren, mij gewoon verder te begeven in de werelden die daaruit ontstonden en uit te zoeken hoe ik in een nieuwe gedaante van mezelf mijn weg kon vinden in de omgevingen waar ik terecht ben gekomen. Ik heb sindsdien lang getwijfeld of alle keuzes uit het verleden de juiste waren geweest. Of ze wel voldoende aansloten bij de persoon die ik echt diep vanbinnen was. Mijn hobby’s, mijn gezin, m’n werk en de opgebouwde expertise, ik moest toch zeker kort na burn-out alles opnieuw onder de loep nemen om te zien of ik erin verder kon gaan.

Ik koos bv. om te trouwen, en moest snel opnieuw beslissen of Ellen de juiste was. Ik besloot om er gewoon op te vertrouwen. Dat het geen keuze was vanuit veiligheid maar vanuit een vorm van liefde, ook al kon ik die toen minder goed ervaren. Ik besloot om erop te vertrouwen omdat ze er al vaak in slaagde om ondanks mijn eigen gevoel of bedenkingen me altijd wel in de juiste richting te sturen. Dat wat ze nu nog steeds doet zelfs. Ik noem het ook wel eens een goei shot onder mijn gat geven. 😅 It’s our way of loving each other.

M’n hobbies kon ik niet loslaten, maar heb ik ook op een andere manier leren beleven. M’n Pokémon hobby was vooral een haven van veiligheid indertijd, nu bekijk ik het positiever en kijk ik naar de waarden die het mij bijbrengt. Terwijl het mij toch nog steeds een gevoel van nostalgie kan brengen en mij kan raken in de veiligheid die het me vroeger kon bieden. Hetzelfde geldt voor mijn passie voor voetbal.

En over mijn expertise… Daar leer ik zes jaar later nog steeds hoe ik mijn zelve daarin kwijt kan. In de periode kort na mijn burn-out vond ik het vaak gewoon enorm moeilijk om me in die context te begeven omdat mijn werk gewoon een ultra bron is van triggers voor mijn trauma. Er schuilen gewoon erg veel verwachtingen en verantwoordelijkheden in m’n werk die me keer op keer terug in de perfectionistische en de people pleasing ik willen duwen. Ik heb daardoor vaak momenten van twijfels gehad of ik daar dan vroeger de juiste keuze in had gemaakt. Ik speelde met ideeën om meer rond wetenschapscommunicatie te doen, of meer richting m’n interesse in het bloggen en podcasten te evolueren. Maar ik wou alles wat ik heb opgebouwd nooit zomaar overboord gooien. Ik wou die uitdaging ook niet uit de weg gaan om te blijven zoeken naar een manier waarin ik mijn eigen zelve daar helemaal in kon laten schitteren. Want ik wist ook stiekem dat de inhoud van mijn werk nooit echt een probleem was, maar eerder de verwachtingen en verantwoordelijkheden die eraan gekoppeld zijn. Dingen die je bij elke werkgever wel zal tegenkomen. Zelfs als ik iets op mezelf zou beginnen, dacht ik dan. Want dan zou ik wel excuses gevonden hebben in people pleasing naar mijn eigen klanten ofzo of perfectionisme in financiële rapportages die ik zou moeten doen.

Door al die terugkomende triggers is dat een lang proces dat nu al bijna zes jaar duurt. Maar hoe dan ook heb ik er geen spijt van dat ik die keuze heb gemaakt. Ik ben trots om op deze manier mijn verleden nog te eren, en toch nog ergens te profiteren van de basis die ik heb gelegd in een moeilijke periode. Ik blijf het ook fantastisch vinden om meer en meer mijn ei kwijt te kunnen in m’n werk. Ik leer hoe ik meer kan inzetten op de dingen waarin anderen misschien minder sterk in zijn. Ik zit in een omgeving waarin ik dit kan uitzoeken, waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben en het ook nergens anders voor zou willen ruilen. Ik voel ook dat ik daarin aan het slagen ben.

---

Na dat lange bewogen pad stel ik mezelf vaak de vraag af of die ISFP’er in mij iets is wat altijd zal blijven bestaan. Ik doe daardoor ook geregeld opnieuw de test om te zien hoe ikzelf verander. Ik doe ook veel aan introspectie, om te blijven zoeken in mezelf. Maar als ik me zo inlees in de theorieën erachter, is dat blijkbaar ook iets typisch voor ISFP’ers om continu te doen. Dus daar zal ik mijn antwoord wel hebben.

Al kunnen tijden veranderen. Mensen kunnen veranderen, het is de normaalste zaak van de wereld. Maar ik ben er trots op. Trots op de verandering, trots op hoe ik nu vooral uit mijn gevoel kan handelen nadat ik zolang leefde in functie van anderen. En ik zal ook wel zien wat de toekomst brengt op dat vlak. Zolang ik mijn gevoel blijf volgen, geraak ik wel waar ik wil geraken en beleef ik de ervaringen waar ik altijd naar op zoek ben.

And I feel damn proud to be able to say it like this. 🥹💛