Deh.
Een turbulente week was het, eentje met veel ups and downs. De situatie van m’n oma verslechterde, Léon werd tegen het weekend ziek. Maar op het werk was het vaak tof en aten we tot 3 keer toe taart. 😅 Maar tegelijk was er ook wat stressy met grote vergaderingen met het werkveld. Ik maakte er het beste van. En als ik nu op zondagavond terugkijk op alles, kan ik gelukkig zeggen dat ik me best goed staande heb gehouden.
Vooral omdat ik de mindere momenten goed kon afwisselen door te kiezen voor de leukere. Maandag kregen we bv. te horen dat alles wat in een versnelling moest gaan voor oma, waardoor ze naar het ziekenhuis moet. Veel tijd en ruimte in m’n hoofd had ik er op dat moment misschien niet voor. Ik zat eerder al bij de dag erna, waar we vanalles hadden voorbereid voor een-voor-mij eerste spannende toets van ons werk met het werkveld.
Ik vind het vooral spannend omdat ik sinds m’n coördinatorrol meer verantwoordelijkheid aan het opeisen ben. De strategische keuzes die we maken zijn meer tot bij mij te leiden. Ik vind dat wel tof om te doen, ik merk ook dat ik vooral op die manier voldoening haal uit m’n werk, maar zo’n vergaderingen blijven dan wel een soort “keuringsmoment” over alles. Sluit het wel aan bij wat iedereen wilt, en is hetgeen wat we doen met AI ook niet te zeer achterhaald? Het is moeilijk om iets op te bouwen in AI als je weet dat sommige keuzes volgende week bv. al niet meer relevant zijn door de snelle evolutie. Gelukkig kregen we dinsdag de bevestiging dat we dit goed opvangen in ons plan. Oef, test doorstaan.
Lang kon ik er wel niet van genieten, want woensdag stond de volgende test voor de deur. Eentje die misschien iets fundamenteler ging kijken naar onze strategie. Die van dinsdag was nl. over ons project in de retailsector, nu ging het om de kern…
Op zich ging het niet slecht, maar omdat het net over de kern gaat, kijk je meer vooruit. Er wordt niet snel iets gezegd over wat er nu al gedaan werd. En als je dan in zo’n vergadering alleen maar opmerkingen krijgt wat er beter kan / waar we op moeten letten, komt er weinig bevestiging bij kijken. Ik vond het lastig om daarmee om te gaan, echt gelukkig werd ik er niet van. Ook na de vergadering merkte ik dat het in m’n hoofd bleef rondspoken… Veel heb ik niet meer gedaan gekregen die dag.
Thuiskomen was deze week dan wel weer wat leuker. Léon zat toch zeker in het eerste deel van de week in een vrolijke bui. Soms misschien wat hevig, maar ach. Dinsdag vertelden ze tijdens het oudercontact op de créche nog hoe goed hij bezig was. Top! We kregen donderdag en vrijdag ook nog toffe foto’s en filmpjes door van hoe hij zich amuseerde.
Vrijdag deden ze ook een carnaval thema op de créche, waardoor alle kindjes verkleed mochten gaan. 3 keer raden hoe we Léon verkleed hebben! 🥳
Ook leuk deze week: donderdag koos ik ervoor om eens op verplaatsing te werken. We werken nl. in veel projecten samen met collega’s die verspreid zitten op andere campussen. Dus zat ik donderdag in campus Healthcare. Eigenlijk was dat een hele toffe dag die m’n gemoed wel wat heeft verbeterd na al het turbulente van ervoor. Ik kon me een hele dag goed concentreren en kon eens fijn doorbabbelen af en toe met collega’s die ik anders te weinig zie. Ik kon eigenlijk alles loslaten en gewoon daar in het moment zijn. Goed werk geleverd ook, goed vooruit geraakt. En dat terwijl ik me terug in die vrolijke spark kon bevinden. Top! Ik ga dat meer doen, zo op verplaatsing werken. Het brengt wel iets extra’s zo in de week!
Achteraf gezien was het vooral een energieboost om de vrijdag door te komen. 😅 Ik heb nog een hele rant afgestoken op het werk (vooral om te ventileren over alles wat me dwars zat), m’n verkoudheid kwam iets steviger door vrijdag. Ook Léon had het zitten, een uur voor we hem zouden gaan halen kregen we bericht dat ze koorts hadden gemeten.
Zaterdag wisten we ook niet zo goed wat doen. ‘s Nachts voelde hij erg warm en kon hij ook niet zo goed slapen. Maar tegen dat we opstonden en aan de ontbijttafel zaten, was meneer weer aan het eten en aan het spelen alsof er niets aan de hand was. Het ging wat op en af dus. Het leek wel goed te komen dacht ik, waardoor ik zoals gepland nog een TCG toernooi ben gaan spelen. Maar het was thuis toch minder goed meegevallen dan gedacht. Léon had het best zwaar, wisselde huilbuien af met fijne speelmomentjes maar bleef vooral toch erg moe. Ofja, dat leek misschien maar zo. Want ‘s avonds toen we bezoek kregen van metie en hare vriend, was het weer vrolijk spelen en roepen geblazen.
Dat kind, kop noch staart krijg ik eraan.
Dusja, terugblikkend… Wat een week. Veel turbulentie. Alles van m’n oma kan ik iets beter plaatsen ondertussen, het zijn nu vooral effe het werk en het vermoeiende met Léon dat blijft hangen. Ik ga deze week m’n avonden leeg houden, zodat ik hopelijk wat rust kan inhalen. Ik merk ook aan het schrijven dat ik net iets minder vlot uit m’n woorden kom door de vermoeidheid. Ach, die momenten mogen er ook zijn. 💛
Ik schreef deze week trouwens ook een eerste deel van het gesprek met m’n 22-jarige zelve. Ook echt mee uitgeleefd, het zet alles toch weer even in een nieuw perspectief. Benieuwd? Hier is het stukje!
Resonantiefrequentie
Ik kleed mijn wekelijkse check-ins verder in met dingen die op mijn golflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn van bv. een scène van een film, een gewoon klein momentje uit m’n week of een verhaal dat ik ergens gelezen heb. Zolang het maar resoneert en mij bijblijft.
Pittige weken vragen muziek dat raakt. Deze week heb ik er eentje van Foals wat vaker opgezet. Het zijn de begintonen die me stil krijgen en me helemaal grounded krijgen. Maar ook een paar rake teksten, met deze als m’n favoriet: “with my fingers burned I start anew”.
Het was veel vallen en opstaan deze week. Dingen zaten tegen, in “the fingers burned” voel ik de verwijzing naar het bang zijn om m’n vingers te verbranden met de keuzes die ik maak op het werk. En de “start anew”… Als het tegenzit, herinneren we ons aan wat we willen. Zodat we het vlammetje weer voelen branden, om de draad weer op te pikken en verdere stappen te zetten in -hopelijk- de juiste richting.
Dusja. Ik krijg er effe geen genoeg van. Ongelooflijk wat die mannen met dit nummer doen.
“London Thunder”.
Plaats als eerste een reactie