Deh.
Het was een hele mooie week eigenlijk. Veel plezier gemaakt, nog wat nagenoten van de publicatie van de podcast. Ook op het werk heb ik een paar events gehad die het de week erg de moeite maakten. Alleen kwam er vrijdag niet zo tof nieuws binnen. Dat gaat nog even moeten bezinken denk ik. Maar het is wat het is.
Wel merk ik in deze check-in dat het mij goed af gaat nu. Ik voel dat er rust is en dat ik de dingen die op m’n pad komen met een frisse mindset kan aanpakken. Dat zorgde voor mooie momenten en veel creativiteit.
Zo kwam ik er deze week achter dat er een interessante trend rondgaat op social media. Een gesprek uitschrijven over een koffiedate tussen jezelf en je 21-jarige ik. Normaal laat ik dergelijke trends aan me voorbij gaan, maar toen ik deze hoorde was ik meteen verkocht. Ik zat er in het begin wel even naast, en begon een gesprek uit te schrijven met m’n 22-jarige ik. 😅 Misschien ben ik dus niet helemaal de trend aan het volgen, maar dit kwam me misschien wel iets beter uit. De 22-jarige ik is pas afgestudeerd, al aan het werken zelfs en heeft totaal geen weet van wat er allemaal te veranderen staat. De COVID periode is een logische, maar m’n burn-out op m’n 25ste is misschien nog de meest interessante. Ik kon mij daardoor uitleven in het uitschrijven van een mooi contrast.
Ik vond dat echt tof. Het is introspectie op een nieuwe manier precies. Dit uitschrijven is met elke zin switchen tussen de identiteit van de huidige ik en die van toen. Bij momenten moest ik echt achterover gaan zitten, en mij afvragen: oof, wat ik nu die 22-jarige ik heb laten zeggen, die confronteert de huidige ik wel.
Ik ga er nog een blogreeks over beginnen binnenkort!
De rest van de week
Soit, terug naar de rest van de week die dus heel tof was. Woensdagavond mocht ik m’n tijd vullen met het deelnemen aan een quiz op het werk voor het goede doel. Ik ben absoluut geen quizzer, maar met ons expertisecentrum schreven we ons in met 2 ploegen, waarvan ik deel uitmaakte van team SmartyPants ICT (of zoals wij het noemde, team funs & giggles). We wilden gewoon niet laatste eindigen (en dat is gelukt)! Mijn absoluut hoogtepunt was die ene vraag waar ik een naam moest plakken op onderstaande foto. Ik denk dat de hele zaal mij heeft horen roepen van het lachen. 😄
Donderdag had ik mij eindelijk eens ingeschreven voor iets wat me al langer prikkelde; een ontbijt met de “baas”. Onze directeur dus waar we dan met een tiental collega’s samen mee aan de ontbijttafel schuiven. Superinteressant, het belichte een heel aantal thema’s en het raakte een paar snaren die ons gevoel van passie en overgave spelen. Heel tof om zo eens geprikkeld te worden. Ik zou het zo nog eens willen doen!
Vrijdag was er nog zo’n tof event. Women in Science. Een event georganiseerd vanuit ons expertisecentrum door misschien wel onze meest gepassioneerde collega. Eigenlijk zou ik daar niet fysiek aan deelgenomen hebben. Enkel online, want ik stond op als online expert op één van de workshops. Maar gezien er een paar meetings waren weggevallen in de week was ik goed bij met m’n werk waardoor ik besloot om toch maar fysiek deel te nemen.
Deze derde editie was weer fantastisch. Het centrale thema van het event is natuurlijk vrouwen in de wetenschap, maar het gaat meer om het kunnen ondernemen vanuit een passie, vanuit een identiteit, het opbouwen van een community om als vreemde eend in de bijt toch in staat te zijn om al uw talent uit de kast te halen. Dus wie je ook bent of vanwaar je ook komt: het prikkelt je wel. Ik heb veel mooie dingen gezien en gevoeld op dat event. Supertrots op m’n collega ook, wat zij hier van maakt elke keer is ongelooflijk.
Na het event kwam dan een serieuze domper op de feestvreugde helaas. Ik kreeg een telefoontje over niet zo’n leuk nieuws over m’n oma. Ze hadden iets zeldzaams ontdekt, en er valt niet veel meer aan te doen. Als je dan te horen krijgt wat de verwachtte levenstermijn is, is dat toch even slikken.
Het is iets wat nog wat blijft rondspoken. Voorlopig heb ik nog niet teveel gedaan ermee, het is voor iedereen even zoeken nu hoe ermee om te gaan. Ook om uit te zoeken wat ze zelf wilt, zal nog wel even tijd nodig hebben. So we give it time. Maar deze week ga ik wel ergens proberen een bezoekje te brengen.
Weekend
Hoogtes en laagtes. Dan probeer ik de hoogtes weer op te zoeken. Zaterdag zouden we normaal nog eens in de zolder werken. Alleen… We vonden geen oplossing voor Léon. Ik zag het niet zitten om er helemaal alleen aan te beginnen, gezien ik ‘s avonds nog een toernooi wou doen. Dat zou weinig zin hebben gehad om helemaal vermoeid er nog aan deel te nemen ‘s avonds. Dus.., we stelden het opnieuw uit. Ik wou ook gewoon even doorzetten om iets leuks te kunnen doen die dag, want ik weet niet of ik na het nieuws van vrijdag de zolder met een gerust hoofdje had kunnen aanvatten.
Gezien de plannen voor het verven waren weggevallen, dacht ik nog een 2de keer na over dat toernooi ‘s avonds. Want er was ook nog een 2de toernooi op dezelfde dag in de namiddag, waar één van m’n teamleden al aan zou deelnemen. Ik cancelde dus het toernooi van ‘s avonds en schreef me nog last minute in voor de namiddag. 2-2 gegaan, niet goed dus maar ook niet slecht. Voorlopig maakt het ook niet zoveel uit, ik ben vooral nog aan het trainen voor de iets grotere toernooien waar meer punten te verdienen vallen. M’n deck heb ik na zaterdag beter onder de knie, dat was het belangrijkste.
Vandaag op zondag zocht ik nog eens het leuke spontane op. Ellen ging nog eens een ademsessie doen waardoor Léon en ik op ons twee waren aangewezen. We gingen nog winkelen, maar eens we terug waren zag ik dat ik nog een uur had voordat het etenstijd was voor Léon. De zon scheen, dus ik vond dat we buiten moesten zijn. Daarnaast vond ik ook dat ik m’n auto eens moest afspoelen… Een week nadat ik naar de carwash ging was die nl. super vuil geworden van de verre verplaatsing voor het toernooi zaterdag.
Ik vond er niets beters op dan Léon zijn speelmat in de garage te zetten met al zijn speelgoed. M’n auto buiten voor de garagepoort, en yu met de hogedrukreiniger. En Léon? Supernieuwsgierig natuurlijk! Het manneke kroop van zijn mat af en zat voortdurend rond de auto te spelen. Spetter spetter spetter in de vieze plasjes van al het vuile water, blij dat mama niet in de buurt was. 😅 Z’n broek en jas zijn nog nooit zo vuil geweest. Maar ach, we zijn buiten geweest en hij heeft zich kunnen amuseren. Soms moet ge eens goed stinken en lelijk zijn om te kunnen genieten van het leven. Ja toch? 🥰
Dusja, alles bijeen… Er hangt nog wel iets over mij. Ik probeer het niet te negeren, ik merk dat het nog even moet bezinken. Het lijkt nog niet helemaal de realiteit te zijn. Tegelijk probeer ik het ook niet alles te laten overnemen. Life is still what it is. Hoogtes en laagtes. Die mooie momenten moet ik nu misschien net iets bewuster gaan opzoeken.
Resonantiefrequentie
Ik kleed mijn wekelijkse check-ins verder in met dingen die op mijn golflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn van bv. een scène van een film, een gewoon klein momentje uit m’n week of een verhaal dat ik ergens gelezen heb. Zolang het maar resoneert en mij bijblijft.
Ik heb er weer een aantal die ik graag zou willen opnoemen. “Feeder – Find The Colour” kwam deze week even binnen, ik kan het hebben over die mooie momentjes van het event van vrijdag, of het auto wassen met Léon die zich zo vuil maakt. Maar ook de telefoontjes over het nieuws van m’n oma vind ik hier z’n plaats hebben.
Ik ga kiezen voor het thuiskomen van Ellen na Léon z’n vuilmakerij. Blijkbaar had madame al tig keren liggen roepen door de speaker van onze slimme deurbel toen ze Léon zag kruipen over de klinkers. Heel specifiek kies ik het moment dat Ellen met haar hoofd bonkte tegen de deurkader toen ik vertelde met hoeveel plezier Léon naar de plasjes kroop om er met de grootste smile van de wereld in te kunnen spetteren.
Ok ja Léon zijn broek was echt moddervuil. Ok ja zijn jas moet nu waarschijnlijk een paar dagen drogen gezien het zowat spongy uit de wasmachine kwam. Maar voor mij zijn het van die momenten die voor mij de essentie van onze relatie bevatten. Die misnoegde maar stiekem toch jaloerse/trotse blik die ik terugkrijg, het al lachend erop terugblikken… Zo mogen er elke dag wel momentjes zijn. 🥳
Plaats als eerste een reactie