Deh.
Tijd om nog eens te reflecteren. Vorige week had ik het overgeslagen. Bewust weliswaar, ik zette even alles op alles om Chapter #05 van de podcast gemonteerd te krijgen. Ik had het voordien een hele week moeten laten liggen doordat er elke avond wel ergens iets te doen was. Deze week heb ik de aflevering gepubliceerd, en was het voor de rest wat rustiger. Maar als ik alles zo eens teruglees, vat dit blog misschien nog het beste samen wat ik wil nastreven in m’n leven. So… enjoy ☕️
Misschien nog eerst even een belangrijk hoogtepunt van vorige week delen: we hebben twee infoavonden gehad van kleuterschooltjes voor Léon! Een jaar op voorhand begot! We bezochten een freinetschool en het schooltje dat hier om de hoek ligt. Jammer dat de freinetschool verder ligt, die zou m’n voorkeur hebben denk ik. Maar praktisch is die van om de hoek veel makkelijker (en zeker ook geen slechte keus). Geen inschrijvingsstop ook daar, hemels!
Dat was ongeveer ook het belangrijkste van vorige week. Deze week zou een heel mooie week worden. De eerste gemonteerde versie had ik zondagavond nog doorgestuurd naar Bieke, waardoor ik woensdagochtend nog kon publiceren. Intens dus, ik weet dat publicaties mij altijd wel even van de wijs kunnen brengen. Veel impact gemerkt, mooie berichten & feedback vernomen. Fantastisch. 💛
Het zorgde ervoor dat er meer dan de helft van de week een kwetsbaar gevoel over mij hing. Het bleef echt kleven, alles kwam intenser binnen dan anders. Een complimentje, een mooi liedje, een hoe-gaat-het: alles voelde ik super intens binnenkomen. Het zorgde voor veel reflectie. Ik werd soms haast emotioneel in de trots over de podcast. Ik maakte zo de reflectie naar m’n eigen proces, waar het allemaal begon en hoe het nu zover is gekomen… Maar het zorgde ook voor veel mooie momenten en gesprekken met enkele collega’s.
Die ontroering… Het komt bij elke aflevering wel voor. Ik ben alleen best verbaast dat het bij deze aflevering zoveel intenser was. Maar los daarvan, is dit wel helemaal wat ik wil nastreven. Echtheid in z’n puurste vorm. Laat het mij maar zo overvallen, het is één van de mooiste gevoelens die er zijn.
Tussen al die intense gevoelens begon ik zo al snel te verlangen naar een zesde aflevering. Het eerste contact is al gelegd, dat ging al erg positief. Voor de rest ga ik het nog wat laten rijpen. Ik kijk er enorm naar uit, maar ik merk ook weer even dat ik de focus op m’n competitief TCG spel mis. Dus laat ik het waarschijnlijk weer even liggen tot einde maart / april ofzo. Het zal ook weer even een switch worden. Nu weer even ervoor zorgen dat ik m’n deck goed onder de knie krijg zodat ik er wat finishes mee kan halen.
Daar heb ik hier en daar ook wat tijd voor kunnen maken deze week. Er was eigenlijk ook wel véél Pokémon nu ik erover nadenk. 😅 Dinsdag maakten Ellen en ik de spontane beslissing om naar Hasselt centrum te gaan om een Teddiursa squishmallow te vinden in de kruidvat. Alleen.. Nergens te vinden! Alleen maar Clefairy’s (ok die heb ik mij ook wel meegestritst nu ma bon). Nog meer Pokémon vonden we in de McDonald’s (happy meals) en vandaag op zondag ook in de Toy Champ waar ik eindelijk iets van de laatste set vond. Feest!
Dusja, het gaat me best wel goed zo. Ik merk dat de focus goed zit en dat ik de juiste keuzes maak om m’n tijd vrolijk door te brengen. Ellen is de laatste tijd ook serieuze stappen aan’t zetten. Vooral sinds afgelopen zondag heeft ze een klik gemaakt. Eentje die voor veel vrolijkheid, impulsiviteit en geluk zorgde deze week. Ook bij Léon, die heeft ook alleen maar genoten. We maakten wat wandelingetjes na het werk en hebben samen veel gespeeld rond zijn sensory-bakjes.
M’n podcastgast gelukkig, vrouw gelukkig, kind gelukkig, ik gelukkig. Wat moet ge nog meer hebben?
Resonantiefrequentie
Ik vind het deze week zo moeilijk kiezen tussen twee momentjes, dat ik ze gewoon allebei ga delen.
De eerste gaat terug naar dinsdag, toen we spontaan naar Hasselt gingen om naar de Kruidvat te gaan. Al snel wisten we dat we er een McDonald’s bijdeden, dat zou veel makkelijker zijn met Léon (want anders haast haast uiteraard). Maar als we richting Hasselt gaan, rijden we onderweg altijd voorbij m’n schoonzus die basically op de weg naar Hasselt woont. We zagen dat er licht brandde binnen, dus besloten haar even op te bellen om te vragen of ze niet mee wou.
Oh Ellen, ik weet dat we morgen normaal langskomen voor frietjes maar ik heb de hele dag al zo’n goesting in frietjes. Kunnen we niet vandaag gaan? Ik MOET echt frietjes hebben nu.
Ge kunt u haar geluk wel voorstellen toen we zeiden wat we van plan waren. Het was een heerlijke spontane avond met ZES HAPPY MEALS voor ons 5’en (ik heb nu bijna alle kaarten). Gewoon een fijne avond met mensen die ge graag hebt. Resonantie.
De tweede golf die op m’n resonantiefrequentie kwam is een liedje dat me woensdag triggerde. Ik zat helemaal in de sfeer van m’n vijfde aflevering, en deze bracht me er helemaal terug middenin. Kippenvel. Ik probeerde stil te staan bij de tekst, waar het mij ineens duidelijk werd.
Het gaat over verandering. Dat wat aanvoelt als de grootste drempel ter wereld en de uitdagingen om voorbij dat gevoel te geraken van in de comfort zone te willen blijven. Terwijl je toch weet dat je erover moet, weten dat je zelf het deurtje van het kooitje kan openzetten om je vleugels uit te slaan.
It’s the strangest feeling
To watch your hope leaving
And not even put up a fight
But I feel awake
And I need to change
There’s never an easy way
I’ll run to the flames
Plaats als eerste een reactie