Deh.
Wat een week! Ik heb een paar adrenaline rushes gehad van jewelste. Die zorgden er af en toe voor dat ik me nauwelijks op andere zaken kon concentreren. Met de voorbereidingen erbij voor de opname van Chapter #05 werd dit ineens een heel speciale week.
Ik begon de week met het scenario voor Chapter #05 voor te bereiden. Zoals ik het mij had voorgenomen dit jaar, probeer ik het volledig op papier te doen (lees: mijn notitieboekje). Heel erg speciaal toch, het maakte me ergens ook onzeker omdat het met zo’n geschreven tekst misschien minder leesbaar zou zijn (ik heb een kattengeschrift). Ik schrijf nu precies ook “minder” op dan voordien. Al was dat misschien wel nodig, want ik maakte er altijd 4-5 pagina’s van waarin ik heel de podcastaflevering al afspeelde in m’n hoofd. Dat ik het soms zelfs tot in de details begon uit te werken. Overgangen, grapjes, ik kon er erg ver in gaan. Dat is nu achterwege gebleven, waardoor de essentie er veel meer in zit. Soit, later in de week zou ik wel merken of het zo beter was.
Maandagavond kregen we ook nog even een leuke verrassing uit onverwachte hoek. Bleek dat één van de opvoedsters van Léon zijn crėche Pokémon kaarten van de McDonalds aan de kant had gelegd voor mij. 😅 Soms vraag ik mij wel af welk beeld andere mensen van mij hebben. Maar als het mij Pokémon kaarten oplevert, I’m happy!
Om dan zo tot woensdag te komen. Weet ge, ik ben een impulsieve jongen. Het zit in m’n persoonlijkheid dat ik ‘s morgens opsta zonder een plan voor de dag. Wanneer de dag mij iets brengt, sta ik klaar om het in het moment gewoon aan te pakken. Fijn impulsief springen op iets wat uw dag of misschien uw week zelfs helemaal kan maken. Zo heb ik m’n dagen het liefst. Woensdag bleek gewoon zo’n dag te zijn.
We zaten in de late voormiddag met een paar collega’s samen te spreken over het nieuwe Chinese AI model “DeepSeek”, waar nu veel over geschreven wordt. We zagen hoe er overal voor waakzaamheid gepleit werd, en dat we toch maar gewoon allemaal best bij ChatGPT blijven als het om AI gaat. Alsof er geen alternatieven meer zijn, alsof onze vooruitzichten uit niets anders meer konden bestaan. Mja, niet dus. We gingen erop verder en kwamen tot het idee om er een opiniestuk van te maken.
*klik* in m’n kop. Een uur na de middagpauze stond ik aan onze leidinggevende zijn deur met de boodschap dat m’n opiniestuk in z’n mailbox zat.
Het zijn van die momenten die zaadjes in mij kunnen planten. In een mum van tijd groeien die zaadjes uit tot woekerplanten die heel m’n lichaam en hoofd overnemen en ervoor zorgen dat ik nog maar aan één ding kan denken: dat opiniestuk. Ik voelde dat het goed zat, ik voelde dat we op het juiste moment acteerden. Maar ik voelde vooral dat we tegen de stroming in zwemden. Dat boezemde wat angst in. Bovenop de natuurlijke gezonde stress van het ondernemen van zo’n initiatief. Sinds ik Brené Brown haar boeken gelezen heb, ga ik helemaal mee in haar metafoor van u helemaal alleen in het midden van een grote arena te begeven. Daar waar iedereen u kan bekijken en kan bekogelen met meningen. Dingen die er niet toe doen alleszins, want ge weet waarom ge per se in het midden van die arena wilt gaan staan. M’n hoofd was een mengeling van gezonde stress, een kleine angst en een trots hoe ik er toch maar in slaagde om op korte tijd zo’n stuk met de juiste boodschap uit m’n mouw kon schudden. Sowieso het dominante gevoel ook, in de vorm van een gigantische adrenalinerush.
Ik ging iets vroeger naar huis en legde me nog een halfuur onder een deken in de zetel om wat af te kunnen koelen. Dat was me goed gelukt. Ik speelde nog wat met Léon, en verzette m’n focus weer naar de podcast. Nog zoiets waar ge mij in m’n element kunt vinden: wanneer ik dat manusje van alles kan zijn.
Donderdag had ik het weer even hoog zitten met m’n adrenaline toen ik hoorde dat het belang van limburg er iets van ging maken voor het weekend. Top, het werd opgepikt! Meteen was dat misschien ook het tofste aan m’n dag, want in de namiddag deden we met het werk mee aan een virtuele AI-beurs. Eentje die serieus was tegengevallen. Ik heb er niet teveel energie aan verspild, ik weet waar ik de volgende keer aan toe ben.
Vrijdag was alweer heel wat rustiger. Ik werkte nog eens goed door, en we doorkruisten ‘s avonds met z’n allen nog even de provincie om bij Ellen haar neef een klein cadeautje te gaan ophalen die ik altijd voorzie voor m’n podcastgasten. Net op tijd, want de ochtend erop was het de opname.
I loved it.
Wat een heerlijke voormiddag het eigenlijk weer was. Aankomen bij Bieke haar thuis was al een zaligheid op zich. Via het raam kon ik opmerken hoe ze zich mentaal aan het voorbereiden was op de opname. Rustig in meditatie, helemaal zen. Ze heeft een best groot raam aan de voorkant, het was ook moeilijk om er naast te kijken. 😅 Stiekem wist ik ook niet zo goed wat doen ermee, ik stond voor haar deur maar durfde nauwelijks aanbellen om haar uit haar moment te halen. Dus ik tikte rustig op het raam. Toch iets aangenamer op die manier!
Maar zoveel zaligheid gewoon. Het was mooi om zo te kunnen terugblikken op haar zware verleden. Ik vond het ook zalig om te zien hoe nuchter ze in de opname zat. Ze haalde er zelfs haar zitbal bij, om zo comfortabel mogelijk te zitten.
Again, I loved it. Er zit een zeer mooi, kwetsbaar maar ongelooflijk waardevol contrast in de aflevering. She did it. She’s here now, en ik ben ongelooflijk trots dat ik met de podcast haar moment, haar mijlpaal kon gunnen waar ze zo naar uitkeek. En wat ze ook gewoon verdiend after all she’s been through.
De rest van het weekend sprak ik nog af met kameraden, bezochten we de schoonouders en deden we nog wandelingen onder de mooie zon. Maar het gevoel dat blijft hangen na deze week is een ongelooflijke trots op alles wat ik heb kunnen doen en betekenen voor anderen.
Benieuwd wat volgende week brengt. 💛
Resonantiefrequentie
Ik kleed mijn wekelijkse check-ins verder in met dingen die op mijn golflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn van bv. een scène van een film, een gewoon klein momentje uit m’n week of een verhaal dat ik ergens gelezen heb. Zolang het maar resoneert en mij bijblijft.
Ik zou er veel “grote” kunnen kiezen deze week, maar ik ga toch voor een kleinere van vandaag op zondag. Ellen en ik kunnen bv. al eens clashen. Onze relatie is er ook gewoon zo ene waarin we elkaar soms een goei shot onder elkaars gat moeten geven. Da’s gewoon wat we nodig hebben, en misschien wel een beetje our love language? We weten allebei van elkaar dat we het zelfs misschien zelfs nog te weinig doen.
Vandaag op zondagochtend gaf ik Ellen een shot onder haar gat via de telefoon. Timing was misschien niet ideaal gezien ze net terugkwam van haar wekelijkse ademsessie. Maar ik had terwijl ze weg was bloemetjes gehaald en klaargezet op tafel.
Dus dan is ze thuis, dan ziet ze dat. Dan kom ik met Léon erbij, knuffelen we met z’n drietjes. Om dan alles te vergeten en weer herinnerd te worden aan datgene waar het gewoon om draait tussen ons.
Love ❤️
Enkele verwijzingen nog naar het opiniestuk, voor wie meer wil weten:
- Het Belang van Limburg: https://www.hbvl.be/nieuws/zoek-niet-verder-deepseek-is-wel-degelijk-welgekomen/36233704.html
Plaats als eerste een reactie