Check in: van thuiszorg naar genot

Deh.

Pittige week achter de rug. Maandagochtend werd Léon ineens wakker met koorts. Ge weet dan eigenlijk direct hoe laat het is, en hoe de rest van de week eruit ziet.

Stressen dus. Maandag had ik zelf nog een paar fysieke vergaderingen gepland waardoor het voor Ellen makkelijker was om thuis te blijven met Léon. Ik voelde me er wel ambetant bij. Het is altijd een dubbel gevoel. Enerzijds wil je er niet zomaar van wegkijken, anderzijds weet je dat een zo’n hele dag thuis zijn met een ziek kind echt intens kan zijn. Of toch met Léon. Hij heeft ons meer nodig als hij ziek is, maar is dan vaak ook met niets tevreden. Dan volgt de ene huilbui na de andere. Soit, een klein leuk momentje maandag was wel dat een collega aan mij moest denken na een lange natuurwandeling in de buurt van het stadion van KRC Genk. Lifted me up a bit, zo’n dingen kunnen veel relativeren.

Dinsdag vonden we een oplossing met een babysit, woensdag heb ik het wel geprobeerd. Al is me dat erg zwaar gevallen weer, ik miskijk me er vaak op hoe moeilijk ik het kan hebben om het thuiswerk te combineren met zorgen voor Léon. In theorie zou ik ook een dag verlof kunnen nemen, maar als onderzoeker schiet je je daarmee alleen maar in eigen voet. Je draagt verantwoordelijkheden die niet zomaar tijdelijk overgedragen kunnen worden. Wat ook weer voor veel dubbele gevoelens zorgt in zo’n situaties.

Nu goed, I survived. Ik had die dag ook wel iets om naar uit te kijken ‘s avonds. Voorgesprek voor Black Mile Chapter #05! De avonden voordien had ik alles voorbereid in m’n notitieboekje dat ik voor kerst cadeau kreeg. Ik heb me daarbij ook voorgenomen om alles van de podcastvoorbereidingen schriftelijk te doen. Aléja, ChatGPT hulp niet meegerekend uiteraard! Maar het was echt fijn. Ik voelde dat het ook weer even geleden was, dus ik was ook even zoekende om het voorgesprek echt op gang te brengen. Maar het verbaast mij altijd hoe vlot we in de diepte duiken. Het feit dat het doel is om kwetsbare verhalen naar buiten te brengen helpt daar wel in natuurlijk, maar het blijft toch straf hoe snel zo’n gesprekken zo diep gaan. Ook een klein magisch momentje die avond. Heerlijk. Keep on reading als je nieuwsgierig bent. 🥰

Donderdag ging ik met een geruster hart werken. Ellen was sowieso thuis met ouderschapsverlof, en Léon was ook alweer stukken beter. Nu m’n deadlines voorbij zijn doet het ook even deugd om eens wat naar adem te kunnen happen. Sinds november-december was het constant een gehaast met vanalles, zodanig dat ik er soms wel eens wat slaap voor moest inruilen. Ik kreeg het dinsdag ook nog te horen van een collega. “Je ziet er opgewekt uit, Robin”. Awel ja, de kleine slaapt weer, da’s één ding, maar ik heb eindelijk weer wat ruimte in m’n hoofd! Ik vond het fijn om te horen.

Vrijdag werkte ik een hele dag van thuis uit terwijl Ellen het kind bij m’n schoonouders dropte. Ik was uiteindelijk toch wel wat moe van de voorbije dagen, dus dan is thuiswerken eens welkom en lukt het zo ook iets makkelijker om door te werken. Ik heb ook uitgebreid de tijd kunnen nemen om sommige dingen eens terug onder de loep te nemen en een stap terug te nemen. Dat voelde wel goed! ‘s Avonds na m’n werk gingen we Léon halen, bleven we eten om daarna nog een rustige avond te hebben.

Los van onze zieke peuter had ik toch het gevoel dat ik rustig het weekend inging. Ellen had zaterdag een vrouwencirkel gepland (soort van gezellige bijeenkomst onder vrouwen, geen spiriwiri als ik Ellen moet geloven), dus hadden Léon en ik vrij spel om ons te amuseren! We hadden eerst nog het plan om naar Genk centrum te gaan, bij m’n ouders te passeren, alleen sliep het kind bijna de gehele tijd dat moeder onder de vrouwen was. Dusja, veel spelen was er niet van gekomen. 😅 Dus deed ik nog maar wat taakjes die ik op m’n lijstje had staan. Ook nog wat decks getest voor een online toernooi op zondag, de tijd kon ik dus nog wel nuttig besteden.

En nu, op zondag, chill. Zoals we wekelijks op zondagvoormiddag doen, deden we onze boodschappen. Ik dacht deze keer om nog eens langs een speelgoedwinkel te passeren en te zien of ze toevallig toch nog iets van de laatste set Pokémon kaarten hadden maar nope, alles weggescalpt (‘t is nog steeds een groot probleem…). Wel vond ik mij een Charizard plush, en werd ik later in de dag nog 3de op dat online toernooi van 39 man. WIN 😍

Resonantiefrequentie

Dus ehh, dat magische van woensdagavond. Ja, tijdens zo’n voorgesprek gebeuren er alleen maar magische dingen eigenlijk. Uiteindelijk deel je heel je persoonlijk, kwetsbaar verhaal met een vreemde mens zoals mij. Niet vanzelfsprekend!

Net toen we haar verhaal hadden bewandeld, kwamen we bij haar muziekkeuze terecht. Het was nl. wel wat verrassend eerst; een vrolijk klinkend nummertje. Maar als je de tekst leest begrijp je dat het toch meer weg heeft van iemand die wat zoek is, en het vertrouwen probeert te vinden om zichzelf te zijn. Het paste dan ook volledig in dat moment. Dat vond zij ook, dus besliste ze spontaan om het gewoon te laten afspelen op haar GSM.

& yep, dat moment dus. Wauw.

Gewoon die stilte. Allebei luisterend naar dat nummer.

Ik geef toe, ik maakte terwijl nog wat notities in m’n boekje. Maar ik voelde het wel helemaal. Ik voelde hoe ze zich voelde, ik voelde de dualiteit van haar vrolijke energie en het zoekende naar zichzelf h-e-l-e-m-a-a-l terugkomen in het nummer. Het klopte gewoon, muziek kan zóveel doen! Het plaatje was perfect. She can be proud, ik ben ook trots dat ik dit haar kan gunnen op het juiste moment tijdens haar heling.

Wat een zegen het is om zo’n momenten zoals deze te mogen meemaken. 💛

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.