Deh.
Ik heb nu al heimwee. M’n verlof is voorbij, ik voel dat er een einde komt aan de rust die ik de voorbije 2 weken had.
Rust in mijn hoofd dan toch vooral. De fijne, impulsieve zelve heb ik in mijn 2de verlofweek ook nog vaak teruggevonden. Het was fijn om opnieuw spontane wandelingetjes te doen. Verder onnozel te blijven doen met Léon zonder zorgen aan m’n hoofd. Maandag kwam ik zelfs op het fantastische idee om de collega’s nog eens te sturen om te padellen donderdag. Sociale verplichtingen waren er ook wel, maar we bekeken vaak gewoon de dag zelf wel wat we zouden doen. Zo hebben we eindelijk ook nog eens een in de zolder gewerkt en een primerlaagje geverfd op het plafond en de muren.
Ellen was deze week ook een dag meer vrij dan de week ervoor. Haar ouderschapsverlof (4/5de) is dit jaar gestart, ik heb nog 2 donderdagen ouderschapsverlof gepland. Daarmee besefte ik achteraf dat vrijdag mijn “laatste” dag alleen was met Léon. Ik wist eerst echt niet wat doen, had 0,0 goesting om met hem thuis te zitten spelen. Dus besloot ik maar om een hele voormiddag met hem op pad te zijn.
Samen hadden we Ellen ‘s morgens nog afgezet op haar werk, om dan eerst door te rijden naar Hasselt om wat wandelingetjes te doen. Daar was er zo vroeg nog niets te beleven (ik was er eigenlijk ook maar gestopt voor naar de bank te gaan), dus lang had het daar niet geduurd. Léon keek er ook maar raar van op dat we na 10 minuten terug in de auto zaten. Op naar Genk dan maar, dan kon ik me nog ver genoeg zetten aan de molenvijvers en richting Shopping 1 wandelen. De winkels waren tegen dat ik daar was wel open.
Als ik erop terugkijk was dit echt het meest fantastische, ongeplande idee van dit verlof. Gewoon naar daar gaan. Wandelen. De zon die pas opkomt, Léon die daar zichtbaar gelukkig van werd (het hele park had het gehoord). Dansen en juichen met de grote fontein, wijzen en roepen naar de eendjes en ganzen. Ik had gelukkig nog net op tijd door dat er eentje naar ons toe kwam geslopen. Snel weg!
Maar ik genoot er wel echt van. Vollebak foto’s zitten maken. Ellen en schoonmoeder op m’n dak dat ik Léon zIJn jAs NiEt dICht hAd gEdAaN. Maar daar waren wij niet mee bezig. Gewoon fijn genieten, daar krijgt ge het warm genoeg van.
Weet ge, als ik alles van dit verlof zo samenvat… Ik heb me veel met m’n kaarten beziggehouden. Veel decks zitten uitproberen, kijken wat dit jaar mij brengt op dat vlak. M’n tijd ook nog eens echt waardevol met Ellen kunnen doorbrengen (de vele babbels, maar we hebben bv ook Disney Lorcana gekocht, superfijn om ons er casual mee bezig te houden als het kind in zijn bed ligt). En het is een cliché, maar alle momenten met Léon blijven me wel het meest bij.
We hebben alle uitersten met hem gehad dit verlof. Hij slaapt nog steeds slecht, maar tegelijk leert hij nu beter en beter stapjes zitten, brabbelt hij precies verstaanbaarder, wordt hij precies ook zelfstandiger in alles. En als ge dan het plezier van hem zelf ziet hoe hij geniet van al die kunstjes die ’em dan kan doen.., hebt ge niks anders meer nodig.
Resonantiefrequentie
Ik kleed mijn wekelijkse check-ins verder in met dingen die op mijn goflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn van bv. een scène van een film, een gewoon klein momentje uit m’n week of een verhaal dat ik ergens gelezen heb. Zolang het maar resoneert en mij bijblijft.
Lezers die mijn verhalen volgen op Instagram hebben dit al zien passeren. Maar zonder twijfel was hét moment van deze week gisterenavond tijdens zijn ik-ga-slapen-ritueel.
Zo brengen we ‘s avonds altijd nog een soort van laatste groet aan de dag. Een dankjewel om vandaag zo fijn te kunnen spelen, een dankjewel aan alle lieve mensen die we gezien hebben en die Léon gelukkig hebben gemaakt. Gewoon een dankjewel voor de mooie dag vandaag. En dan zeggen we “daida”, Léon gaat nu slapen. Morgen zijn we er weer voor een nieuwe dag.
Net voordat we gisteren naar boven gingen, wees hij naar ons fotohoekje met onze overleden grootouders. Ik draaide mij dus mee om en liet hem even de indrukken op doen. “Wil je weten wie dit zijn? Dit zijn papa zijn opa en bomma, en mama haar opa. Maar die zijn er nu niet meer. Wil je iets zeggen tegen hen?”
“Daida”
We moesten er allebei effe van bekomen.
‘t Is bijna 10 uur als ik dit schrijf, meestal slaap ik rond dit uur. Maar ik ga mij nog ene drinken denk ik. I’m gonna raise my glass.
Here’s to alle mooie momentjes van deze 2 weken.
Here’s to een fantastisch waardevolle relatie met Ellen.
Here’s to een podcast waarvan we de voorbereidingen van Chapter #05 in gang hebben gezet. Here’s to een kleine die zich gezond en met het grootste geluk van de wereld elke dag aan’t ontwikkelen is.
Here’s to veerkracht, drive en authenticiteit om de volgende maanden aan te pakken, zodat ik er ondanks alle rush op dezelfde manier van zal kunnen genieten.
Schol 🍻 En gelukkig nieuwjaar ook, tussendoor. 🥰
Plaats als eerste een reactie