Deh.
En zo is een eerste verlofweek alweer voorbij. Ik heb het er mij wel van gepakt deze week. Geen decompressie ervaren zoals meestal wel het geval was. Ik heb ook kunnen genieten, dus het was zeker een geslaagde week.
Er was ruimte voor spontane, impulsieve momentjes en emoties, eigenlijk zowat de dingen waar ik meteen aan kan merken dat ik niet in dezelfde rush zit als anders. Ik heb spontane bezoekjes gedaan deze week, zoals maandag een bezoekje aan m’n oma met Léon. Ik ben er eigenlijk niet zo trots op dat ik daar alweer veel te lang niet meer geweest ben. Zo was ik tijdens een toevallig bezoekje van afgelopen zondag (we passeren er altijd als ik een wedstrijd van KRC Genk ga kijken) erachter gekomen dat ze nog Sinterklaas had gekocht voor Léon. Dat ik van niets wist zou geen rol mogen spelen. Dat ze 3 weken ermee thuis zat en Léon ermee gelukkig wilde maken is waar ik mee inzit.
Dusja, meteen korte metten mee gemaakt (😉) en ze een bezoekje gaan brengen. Was fijn, ik deed het manneke zijn schoenen uit en ik liet hem met zijn blokken al zittend op de tafel spelen. Hij heeft zich goed geamuseerd met ons.
Andere momenten van spontaniteit waren leuke buitenwandelingen met Léon, gekke speelmomentjes waarin ik hem onderuit haal of hoog in de lucht gooi om hem dan in de zetel te smijten. Hoe wilder hoe liever! En natuurlijk m’n Pokémon TCG dat ik plots weer had opgepikt. Ik heb 3 dagen ofzo getest nadat ik zag dat er dit weekend een toernooi in Lommel plaatsvond. Lekker impulsief beslist om mij in te schrijven! Beetje mediocre gegaan qua resultaat, maar ik kreeg na afloop alleen maar meer zin om weer met nieuwe decks aan de slag te gaan. 🥳
Emoties waren er met TV-programma’s zoals Vrede op Aarde. Ik word gewoon ongelooflijk blij van dat programma. 😅 Maar alles boven alles misschien wel het tofste kerstcadeau van dit jaar. Ik kreeg een notitieboekje met daarop m’n podcastlogo gegraveerd. Mja, als ge aan m’n podcast komt snijdt ge los door alles van mij heen. Heel dankbaar hiervoor!
Kerst had toegegeven ook wel minder leuke dingen in petto voor ons. Léon zat tot donderdag/vrijdag nog fel in zijn sprongetje. We hebben nog veel slapeloze nachten gehad, met voor mij het toppunt op kerstavond. Nog niet aan ons dessert toegekomen, om dan ‘s nachts een kind vol tantrums in bed te zien belanden dat op dat moment alleen maar mama kan accepteren. Ik mocht niet aan hem komen, ik mocht nog niet aan Ellen komen. Ik had m’n kerstavond graag anders gehad. Blij dat dit weer voorbij is.
De piek is nu wel voorbij gelukkig. En zoals met al zijn sprongetjes, ziet ge de positieve effecten er ook meteen van doorheen de dag. Hij speelt precies authentieker, nog vrolijker. Danst nog meer met ons mee (geen zever, nu met armen en vele WAAAAHHH’s en al)! Hij brengt gewoon nog meer activiteit in de dag. Hij maakt alles ook weer bewuster mee precies, en reageert ook alerter op dingen die wij zeggen.
Dalen en pieken he. Er is een tijd geweest dat ik mezelf helemaal verloor in al die dalen. Ik ben blij dat ik ze nu gewoon kan doorleven. De pieken voelen daardoor ook alleen maar veel leuker. Want ook al is zo’n alerter kind vermoeiender, het brengt u wel weer meer geluk en trots op hoe hij zich aan’t ontwikkelen is. 🥰 Benieuwd waar dit nog naartoe gaat!
Voor de komende week wil ik terug mijn energie steken in de podcast. Ik heb nu m’n boekje waar ik heel graag mee aan de slag wil gaan, en ik ga m’n 5de gast contacteren. Die weet het trouwens al. Nu wordt het gewoon “officieel” en gaan we datums proberen zoeken voor het voorgesprek en de opname. Super excited hiervoor! 🥰
Resonantiefrequentie
Ik kleed mijn wekelijkse check-ins verder in met dingen die op mijn goflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn van bv. een scène van een film, een gewoon klein momentje uit m’n week of een verhaal dat ik ergens gelezen heb. Zolang het maar resoneert en mij bijblijft.
Deze week licht ik toch maar eentje uit van die kerstnacht. In alle tantrums kwamen Ellen en ik afwisselend in dieptepunten terecht. Gelukkig niet tegelijkertijd, we konden het van elkaar op één of andere manier toch nog wel wegnemen. Één moment blijft me wel bij. Net wanneer ik voorbij een dieptepunt was en het even niet meer zag zitten, merkte ik dat Léon zijn hevigheid Ellen weer zover bracht. Ik greep hem toch nog maar eens helemaal tot bij mij. Plat op de buik tegen m’n borst, Hoofdje 90 graden gedraaid, goed tegen mij aangedrukt. En hij werd rustig. Accepteerde z’n tutje weer, en kon terwijl weer knuffelen met zijn knuffel.
Dát moment. Ge kunt ouderschap op vele mogelijke manieren beschrijven. Maar dát moment beleven in zó een situatie. Ertoe in staat zijn om uw frustraties, uw dieptepunten te kunnen relativeren en in te wisselen voor het besef dat uw kind eigenlijk ook maar vanalles doormaakt in z’n groei en daarmee moet leren omgaan,
da’s waarvoor ge uw demonen uit het verleden wilt aanpakken.
—
Geniet van het eindejaar he. Dat 2025 volledig in het teken van groei mag staan en vele momentjes van resonantie mag brengen. ✨
Er gebeurt zoveel in dat klein kinderhoofdje dat het helemaal niet raar is dat ze totaal niet weten hoe ze ermee om moeten gaan (zelfs wij weten vaak niet hoe we met alles om moeten gaan). Maar voor mama en papa is het wel extra lastig, haha. Gelukkig gaat het allemaal ook weer voorbij en het is mooi als jullie elkaar zo kunnen helpen en steunen in die lastige periodes.
Fijn 2025 voor jou/jullie daar!