Check-in: korte metten maken

Deh.

We zijn er. Twee weken kerstverlof. Ik kan terug opladen. Prikkels weer even laten zijn voor wat het is. Ambitie even aan de kant schuiven, even de tijd nemen om terug “huiswaarts” te keren. Bijna letterlijk, want de feestdagen zullen me weer bij vele vertrouwde gezichten brengen.

Deze week heb ik bijna maximaal van thuis gewerkt. Ik was gewoon echt op, vond mezelf ook geen gezellige mens precies. Ik was / ben ook nog echt moe, waardoor ik sneller op m’n paard zit of sneller aan mezelf begin te twijfelen als er iets moet gebeuren. Dat thuiswerken was daarom even een halt & een handeling uit zelfzorg. Dat deed goed.

Maandagavond had ik wel een pittig moment. Ik vertelde hier vorige week al over m’n coördinatorrol, eentje dat nog met vallen en opstaan is. Maandag was onze AI-teammeeting die ik vanuit mijn rol altijd op poten zet. Eigenlijk altijd een klein beetje een hoogdag voor groei, want net dan proberen we verder de juiste richting in te slaan, terwijl we ook blijven kijken naar wie we zijn en wat we kunnen. Eigenlijk net dat wat me zo trots kan maken. Ik probeer dat voor mezelf ook constant te doen. Wie ben ik, wat kan ik. Afgewisseld door diepe dalen weliswaar waarin een “wat kan ik” veranderd naar een “verdoeme Robin, waarom kunt ge dit nog niet”.

In die vermoeidheid van deze week was die teammeeting dan misschien net iets meer een uitdaging dan anders. Ik merkte dat ik naar dingen zocht waar ik trots op kon zijn en kracht uit kon putten. Ik had het gevoel dat ik dat gevonden had, want na de meeting vond ik mezelf terug met een voldaan gevoel. Tot ik kort daarna misschien verkeerd getimed gesprek had. Eentje dat ging over wat nog niet zo goed liep en waar we nog in kunnen verbeteren. Of m.a.w., waar mijn vermoeidheid van maakte: “verdoeme Robin, waarom doet ge dit niet?”. Pijnlijk, m’n avond was even om zeep, en ik heb er eigenlijk echt slecht van geslapen.

Ik besloot de volgende dag er snel korte metten van te maken en meteen er terug over te babbelen met die persoon. Zo kon ik de draad snel weer oppikken. Ik heb de rest van de week gedaan wat ik (aan)kon, en kon de week zelfs nog afsluiten met een leuke meevaller in een projectaanvraag. De week is dus heel fijn geëindigd. Geen gevoel van overbelasting of van decompressie ofzo. Nee, voldaanheid. Ook dankzij een tof kerstfeestje donderdagavond.

Het weekend hebben we met enkele andere kerstfeestjes in de familie verder fijn kunnen inzetten. Leuke cadeautjes, momentjes van geluk met ons gezinnetje. Wel nog een moeilijk slapend kind dat nog steeds in z’n ups and downs zit van het sprongetje, maar dat kan ik wel alweer wat beter plaatsen. Ofja, nu toch, want ik geef toe; ‘s nachts is dat net iets anders. 🤭 Maar goed, ik heb het gevoel dat ik klaar ben om er de komende twee weken weer het beste van te maken. Ik heb zin om competitive pokémon TCG terug op te pikken, en gesprekken op te starten voor Chapter #05 van de podcast. Misschien dat ik ook nog ergens een momentje pak om nog iets langers te schrijven hier als terugblik op 2024.

Maar dat zien we dan wel. Nu genieten vooral. And to all of you,

Take care. Geniet van de feestdagen. Hopelijk kan je erin duiken met een gerust hart en een trots, voldaan gevoel over alles hoe je 2024 bent aangegaan. Of dat nu over vele successen gaat, of over vele interne battles die je tot hier gebracht hebben. You can be proud. So am I ✨

Resonantiefrequentie

Het kind kreeg zijn eerste auto’tje dit weekend. Voor mensen die geen kinderen hebben is dit waarschijnlijk een “whut?” moment. Maar damn, ik kan alleen maar zeggen: wat een mijlpaal. 😅 In een nieuw tijdperk gaan zijn blokken, cilindertjes en weet ik allemaal wat nu steeds minder verschijnen omdat het allemaal plaats zal ruimen voor auto’tjes en Lego Duplo.

Die kleine he. Die doet iets met mij. Elke peulenschil kan zo binnenkomen. Elke lach of tantrum zijn pijlen recht door uw hart.

En dan ben ik ’em nog niet mee naar de voetbal aan’t nemen. 🥺