Check-in: Aftellen

Deh.

Eerder een deh vanuit een zucht, deze keer. Ik voel me erg moe de laatste tijd en merk op dat mijn verkoudheid daardoor ook langer blijft hangen. Dat ik daarbij nog op de toppen van m’n tenen loop, helpt niet echt. Het was gewoon een zware week.

Zo had Léon misschien wel even de meeste impact op alles. Zijn laatste sprong is begonnen (volgens de oei, ik groei! app van Ellen). Eentje waarin hij een begrip van systemen begint te ontwikkelen. Dat gaat over abstracte zaken zoals de zwaartekracht*, maar ook over zijn eigen systeem. Het feit dat hij een wil heeft en kan handelen naar die wil. Dusja, in de praktijk betekent dat een kwartier lang krijsen als mama en papa zeggen “nee, ge krijgt de gsm niet” of wanneer hij zijn kom weer heeft leeggegeten. Een paar keren is dat zo fel geweest dat echt niks goed was voor hem. Niet willen spelen, niet willen eten of drinken, niet willen knuffelen, niet willen kruipen. Niks.

*Yep, ik heb al een paar keren verteld over Newton en F=m*a en hoe wij in België eigenlijk g gebruiken als het over zwaartekracht gaat en dat die hier gelijk is aan negen komma eenentachtig meter per seconde kwadraat (die jongen vies slim nu).

De donderdag heb ik wel ingezien dat een goeie lange buitenwandeling deugd kon doen. Maar die buitenwandeling is uiteraard alleen donderdag gelukt, op m’n ouderschapsverlofdag. Want als ge werkt is het pikkedonker wanneer ge thuiskomt, geen weer om buiten te gaan wandelen.

Maar het is gewoon even veel, ook op het werk. Deze week nog maar eens 2 avonden gehad dat ik niet thuis was (weliswaar eentje o.w.v. het werk, maar toch). Er blijven ook maar dingen naar boven komen die plots nog snel af moeten geraken. Ik ben het eigenlijk echt moe. Blij dat we nu de laatste week ingaan.

M’n coördinerende rol gaat nog met veel ups & downs. Er zijn veel leuke dingen aan, want meer en meer heb ik het gevoel dat we een verhaal aan’t schrijven zijn dat beter aan elkaar hangt. We zijn mooie fundamenten aan’t leggen, en daar ben ik wel trots op. Ik vind het ook fijn dat het op een aangenaam tempo kan gebeuren, zonder teveel druk erachter. Ik ben ook niets aan het overhaasten, gelukkig. Want van dat overhaasten zou niet veel goeds komen.

Wat ik nu aan’t brengen ben is ook echt gewoon het maximum van mezelf, op een manier waarin ik genoeg om handen heb om de balans te bewaren. Dat zorgt soms voor mooie dingen om trots op te zijn, maar ook voor veel moeilijke momenten. Vrijdag was zo nog een ambetante dag. Zo’n dag dat ge ervaart dat verantwoordelijkheden u ook minder toffe dingen kunnen opleveren. Het zijn van die momenten wanneer ge vooral weer triggers ervaart die u een gevoel van falen willen aanpraten. Het waren er gewoon een paar teveel toen.

Soms zou ik graag willen dat ik werk gewoon als “werk” kon bezien. Mja, ik weet ook dat dat niet in mij zit. Als ik 30-40 uren per week moet bezig zijn met iets, dan heb ik liever dat ik ze ergens aan spendeer waar ik het de moeite vind. Waar ik me zoveel mogelijk in kan smijten, en waar ik zelf ook nog genoeg zou kunnen uithalen.

Al denk ik soms ook; hoe zou het zijn als ik nu alles gewoon zou omgooien. Mij bv. full-time zou bezighouden rond mentaal welzijn, of zoals ik er nog een paar ken gewoon overal pokemon kaarten opkopen en daar full-time zelfstandige in worden. Of m’n podcast helemaal tot het uiterste laten drijven, mij trainen met verschillende theorieën om ergens certificaten binnen te halen.

Elke keer kom ik op dezelfde conclusie dat het niet juist zou voelen. Ik zit ook gewoon goed nu. En m’n verhaal is nog niet toe aan een nieuw hoofdstuk, ofzo. En ik denk eerder dat m’n activiteiten in mentaal welzijn en AI ooit nog de handen in elkaar gaan slaan. Het gaat er misschien ook sneller aankomen dan ik nu zelf denk. Who knows. Wel heb ik er alle vertrouwen in dat daar nog iets goeds van gaat komen.

Soit, ik laat het gewoon gebeuren. Het komt wanneer het komt. Ondanks de drukte nu en het op de toppen van m’n tenen lopen, kan ik straks terugkijken op een fantastisch jaar. Veel stappen gezet weer. Moeilijke momenten ook gehad, maar sterker eruitgekomen.

Een weekje zullen we nog wel volhouden. Daarna kan ik twee weken ravotten met een kind die de feestdagen weer met iets meer besef zal beleven. De kerstboom heeft het alvast gemerkt. Zot dat er nog geen brokken zijn gemaakt, met al z’n toeren van tegenwoordig.

Dus ik ga afronden met eenzelfde zucht van toen ik begonnen was aan deze tekst. Nu wel eentje die meer verlichting heeft gebracht. Let’s just do this. Alles wat tegenzit, innemen. Niet uit de weg lopen. En alles wat juist zit, omarmen en mee verder gaan, zodat we die week met een blij gevoel kunnen afsluiten.

Resonantiefrequentie

Geen muziek deze keer. Wel een gebeurtenis van afgelopen maandag.

Soms merkt ge gewoon bij mensen op dat er meer zit achter bepaalde frustraties. Bepaalde overtuigingen van zichzelf, of gevoelens waar ze, ofja, wij, liever van van weg lopen. Gevoelens die we soms ook moeilijk kunnen aangaan omdat we niet in de juiste omgeving zitten, of omdat het soms zo benauwd voelt dat we er precies geen tijd voor kunnen of zelfs mogen maken.

Ik heb het kunnen opmerken bij iemand. Ik kon me daardoor zelf even terug uit de rush halen en me laten landen in het moment, om het bespreekbaar te maken bij die persoon. Ik voelde de relief. Zowel bij mezelf als bij haar.

De dag erop spraken we er terug over. De situatie was nog steeds wat het was, maar ze stond er veel rustiger in. Ze zei het niet alleen, ik voelde het ook. Het achtervolgde niet meer zoals het eerder deed.

Soms moet het niet veel zijn. Ook dit is resoneren. Je eigen golflengte afstemmen op het gevoel van een ander.

Trots. ✨