Check-in: Land of the Living

Deh.

Laten we het proberen om het wekelijks terug op te starten, dat schrijven. Het zou een goed hulpmiddel zijn om me even te doen inchecken bij mezelf. We zullen ook wel zien wat er dan van komt, want ook nu weet ik eigenlijk niet waar dit schrijfsel gaat eindigen. Wel voelt het alsof er iets van mij af moet ofzo.

Ik denk dat het de drukte is. Het is ook iets typisch dat de laatste weken voor collectieve verlofperiodes drukker zijn. Alles moet nog net op tijd af geraken. Overal is de aandacht wel weer even nodig. Nogal lastig, al die prikkels.

Wat nog lastiger is, is dat ik die knop moeilijk krijg omgedraaid als ik dan ‘s avonds weer thuis kom. Als ik dan al op tijd thuis kom, want da’s nog zoiets. De laatste weken is er altijd wel iets te doen ‘s avonds waar ik precies bij moet zijn, of weer verantwoordelijkheden draag. En ok, allemaal goed en wel als ik ermee bezig ben. Maar als ik thuiskom en ons kind ‘s avonds alleen nog door de video-parlofoon kan zien, is het een heel stuk minder plezant.

Ik ben soms best bang dat ik die drukte teveel uitstraal naar Léon. In het weekend kan ik mij de zorgen goed van mij afgooien, maar ik zou het door de week misschien ook nog iets beter willen doen. Zeker als ik van mezelf in het weekend besef dat ik met moeite alle dingen die ik in de week gedaan heb kan opnoemen. ‘T is echt een rush. En ik doe het mezelf ook aan, ik begeef me middenin een wereld die een mens misschien wel de grootste rush kan opleggen die er kan zijn.

Maar is dat het probleem dan? I don’t know. Ik wil ook niet teveel “moeten”. Ergens wil ik het ook gewoon laten gebeuren allemaal. Bv. gewoon eens thuiskomen en neerploffen in de zetel. “wat was dat allemaal”, om het dan zo van mij af te laten stromen en alle aandacht naar Léon te brengen.

Ik ga toch proberen om dat iets meer te doen. Ook al “moet” er vanalles.

Ik ben wel blij met het positieve deze week: het weekend. Want die was gewoon echt fijn. Ik belandde vrij snel ook weer in een gelukzalig gevoel die ik vorige zondag ook voelde na m’n event. Vooral vandaag, op zondag. We waren bijna nog naar het stadscentrum gegaan, maar ik heb Ellen toch maar tegengehouden en gezegd dat ik gewoon de hele dag thuis wou zijn.

En dat deed deugd. Even brainless m’n kaarten kunnen sorteren. Fijn lang met Léon spelen in z’n speelhuisje. Het manneke genoot er ook van. Ook al ging alle aandacht van hem naar de mama, ik was blij dat ik daar gewoon op de grond naast het huisje kon liggen. Dat ik gewoon die lachende geluidjes kon innemen, en hem eens kon tussenpakken (lees; kietelen) als er weer een speelgoedblokje mijn richting kwam uitgevlogen.

Zo van deze zondagen, ja. Ik ga ze proberen meer in te lassen. Geen afspraken meer, gewoon samen zijn. Onze favoriete Spotify playlists op de TV afspelen, en ‘s avonds als ’em in bed is even de laptop erbij en inchecken via het schrijven.

We beginnen bij zondag, en van daaruit zien we wel weer.

Resonantiefrequentie

Ik wil m’n wekelijkse check-ins ook verder inkleden met dingen die op m’n mijn goflengte zitten. Oftewel op mijn “resonantiefrequentie”. Ik vind het een zalige term. Het combineert de wetenschap met een abstractie van alles wat u kan interesseren of u kan raken. Vaak is dat muziek in mijn geval. Maar ik kan soms ook eens helemaal van de kaart zijn bij een scène van een film, of een verhaal dat ik ergens gelezen heb.

Deze week kwam een nummer van Roo panes weer even extra binnen. Ik gebruik het ook vaak in m’n Instagram verhalen. Het is eentje die vaak komt piepen. “Land of the living”. Zo voelde de zondag ook wel. En misschien ook wel de hele week. Want die rush is ook maar deel van ons leven.

Dusja, fijn. Ik ben blij dat ik echt kan zeggen dat ondanks wat me soms bezighoudt of de rush waar ik mij in bevind, ik echt een fijn leven heb.

Be brave and be bold
Be childish and old it’s the same old story
Every life needs a hope of glory
But you can’t be an old fire
If your burning with a new flame
So remember that
You are never a forgotten name