Vlammetje

Deh.

Ik schrijf nog eens een blog. Weer eentje zoals ik er zoveel heb geschreven. Wanneer ik ‘s avonds in bed lig. Wanneer ik stilsta bij m’n emoties, gedragingen, handelingen. Wanneer ik stilsta bij het pad dat ik elke dag aan’t bewandelen ben.

Ha, er zo bij stilstaan.. Dat kan echt fijn zijn soms.

Want ik ben weer ergens een weg uitgeslagen hoor. Vandaag was nl. m’n event. “What is your black mile?”. Gek eigenlijk he, die naam. Net zoals de naam van de podcast misschien ook al zo gek is. Wie weet waar dat ook over gaat als ge dat voor de eerste keer ziet. Stiekem wist ik ook wel dat er niemand zijn/haar hand de lucht in zou steken toen ik collectief vroeg of het voor iedereen meteen duidelijk was wat die titel betekende.

Maar da’s allemaal gewoon de bedoeling hoor. A Black Mile To The Surface draait om mysteries. Net zoals het leven een mysterie is. Of hoe andere mensen soms een mysterie kunnen zijn. En ja, nu zeg ik nog soms. Maar hoe dat eigenlijk altijd zo is. Hoe een mens voor zichzelf zelfs een mysterie kan zijn, omdat we onszelf soms blijven verrassen en bijleren over onszelf.

Die mysterie, ik wil dat uitstralen met de podcast. Ik kan mezelf ook geen expert noemen die u gaat vertellen hoe de vork in de steel zit in u als mens. Ik ben dat ook gewoon niet. Ik ben gewoon Robin. Een mens met een verhaal, een verhaal waarvan ik leerde dat het echt wel een straf verhaal is. Dat ik van mijlenver moest komen om te staan waar ik nu sta. Dat het stiekem ook een verhaal is bestaande uit vele delen waarin veel mensen herkenbaarheid in bleken te vinden.

En het is dáár waar ik op wil inspelen. Herkenbaarheid. Herkenbaarheid als het koordje waar het vlammetje van mijn interne kaars op danst. Want die vlam, da’s eigenlijk waar het mij veel meer om draait.

Die vlam wilt straffer branden gewoon. Elke dag. Want die vlam heeft zich veel te veel moeten wegsteken. Moest zich verborgen houden in een wereld van duisternis, waar het niemand licht kon bieden. Waar het mezelf ook geen licht kon bieden, omdat ik me moest weren in moeilijke tijden. Waardoor het vol met dikke, brandbestendige beschermlagen verstopt zat, in die mate dat ik op de duur vergeten was dat er ergens nog zoiets zat in mij.

Maar sinds 5 jaar weet ik het wel weer. Dat vlammetje danst het best als ik mezelf een entertainer durf noemen. En het ook gewoon durf te zijn. Dat vlammetje stuitert in het rond als ik weer een voorgesprek aan’t plannen ben met een volgende gast. Dat vlammetje is mijn licht wanneer ik meestal ‘s avonds mijn scenario’s schrijf. Dat vlammetje is het licht, brenger van de energie die anderen veilig doet voelen wanneer we samenkomen op een event als deze of een podcastopname doen.

Ik ben zo, zo dankbaar. Dankbaar voor de lessen die ik leerde. Dankbaar om ergens geschapen te zijn met een overdosis aan moed en goesting in m’n leven. Dankbaar om gewoon elke dag te mogen en kunnen doen wat ik graag doe. Met de mensen die ik graag heb, gesteund door de mensen die mij graag zien.

Zo’n vlammeke. Ik hoop dat ge die van u ook weet zitten. And I know dat het confronterend kan zijn als je bij het lezen beseft dat uw vlammetje wilt dansen, maar nog tegen beschermlagen botst. That’s okay. Ik kende die van mij ook niet. 25 jaar lang was die me onbekend.

Maar ernaar op zoek gaan loont. Hulp vragen daarin, loont. Voor ge het weet kunt ge meedansen en stuiteren op het ritme van uw vlammetje. En misschien zelfs mee aan de bron liggen van een vuurwerkspektakel.

Want zo voelt het hier wel vandaag.
Wat een prachtig schouwspel 💛