Babbieblogs #5: Het duurt me te lang

Deh.

“Het zal allemaal zo voorbij zijn”. “Augustus is daar voor dat ge het weet”. Mja, eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat ik me bij die buik van Ellen leg en denk: “het duurt me te lang”.

Sinds de 12 weken echo zijn we immers ook volledig aan de slag gegaan met de voorbereidingen voor de kleine. De babykamer, het parkje, inkopen van materiaal, babykleertjes… Ik vond het eerst allemaal te vroeg om eraan te beginnen, maar als ik zie waar we nu staan in week 25 is er toch niets om te klagen.

Toch zeker niet als ik naar Ellen kijk. Eerlijk is eerlijk: ik had mij al een paar jaar een beeld voorgehouden van een heks die mij het leven zuur zou maken. Maar het valt echt goed mee. De baby kriebels zijn er bij haar helemaal ingeslopen. Ongelooflijk eigenlijk als ge erbij nadenkt dat ze een jaar of anderhalf terug nog zuur wegkeek als het over een kleine zou gaan. Of met haar ogen rolde als ik voor de zoveelste keer smolt bij kleine bengels die schattige dingen deden.

Maar nu zijn we er gewoon klaar voor. De gedachten en dromen van wandelen met een kleine baby rond kleine diertjes, de blik van verwondering van de kleine die ge u op één op andere manier zo kunt voorstellen zonder echt te weten hoe het er straks zal uitzien.

De verhaaltjes ‘s avonds, waar ik mij al een paar nachten op heb liggen voorbereiden. En het broodnodige gevoel van die kleine te kunnen aanraken, te voelen en te bonden op een manier dat ge nog met niks of met niemand anders hebt kunnen doen.

Pff, 12 augustus, de uitgerekende datum, lijkt nog héél erg ver weg.

Laat het nu maar gewoon komen, laat alles nu maar snel op z’n kop gezet worden.

—

P.S., en ne grote 🖕 voor iedereen die u schrik probeert aan te jagen met slapeloze nachten en overvolle pampers.

I. couldn’t. care. less.

P.S.2: vrouw en kleine still okay. Buikske ronder dan ooit, papa-vlinders actiever dan ooit.