Babbieblogs #2 : “Indruk na indruk”

Deh.

Ja, ineens moest ik dus zwijgen over al dat fantastische nieuws. We hebben nog veel gebabbeld over wat we ermee zouden doen. De ouders gingen we het sowieso vertellen, maar ik wist ook perfect van mezelf dat een pokerface opzetten m’n sterkste kant niet is. Al zeker niet met zoiets als dit. Ik wist absoluut niet hoe ik het op het werk zou uithouden. Want daar weten ze evengoed hoe ze mij moeten lezen.

Gelukkig had ik nog een paar dagen vooraleer ik terugkeerde naar het werk. Herinner u dat de test op donderdag gebeurde, en ik in het najaar al m’n verlofuren had opgebruikt voor alle halve vrijdagen die ik werkte.

Maar ja, Ellen dus niet. Ik zat op mezelf thuis, nog vol in extase van dat nieuws. Oké, ik had afleiding met de laatste nieuwe Nintendo Switch game van Pokémon, maar van’t moment dat ik m’n spel uitzette keerde alle extase gewoon terug.

Ondertussen hadden we wel een compromis kunnen sluiten: we vertellen het elk aan één iemand. Want ge moet het sowieso toch tegen iemand kwijtkunnen. Dus we kozen voor een goede vriendin van mij, die vorig jaar zelf ook bevallen was. Daarnaast wist ik gewoon dat het één en al plezier, vreugde en trots zou zijn als ik het haar zou vertellen. De vrijdag stuurde ik nog of we die dag nog konden afspreken, maar dat leek niet te lukken. Lap, langer wachten dus.

Onze ouders waren dus de eersten die we het vertelden. Op zaterdag. Mijn ouders hadden niet veel hints nodig om het te ontdekken. Nog voor ik het woord “kinderkamer” tegoei had uitgesproken nadat ik vroeg of ze tijd hadden in de kerstvakantie, was er al die kreet.

Bij Ellen haar ouders was het een ander paar mouwen. Daar vertelden we het op de dag dat haar mama trakteerde voor haar verjaardag. Dus in aanloop naar de bezoekende grootouders moest het gebeuren daar. Eerst en vooral was er die spekgeur, die Ellen absoluut niet kon uitstaan. Lol, ze kon het nauwelijks volhouden of wegsteken dat ze daar zo misselijk van werd. Uiteindelijk vond ze een openingetje toen de mama Porto in de saus wou doen.

“Mama, ik weet niet of ik dat nog mag eten”.

“Och, doe nie onnozel, ik weet dat ge Bob zijt vandaag maar da kan echt gene kwaad”.

“Mama, ik weet echt niet of ik dat nog mag”.

“Maar alé Ellen, da verdampt toch?”

Voor hare pa was het gelukkig wel al more obvious, die begon vreemd te kijken. De man die nog herstellende was van z’n geopereerde schouder moest daarna maar ineens antwoorden op de vraag “hoeveel kilo zult ge tegen augustus in uw arm kunnen dragen denkt ge?”, vroeg Ellen. “Zoveel kilo als moet Ellen!“, waarop ze de zwangerschapstest uithaalde.

Genieten haha, zowel Ellen haar ouders als mijn ouders waren volledig de kluts kwijt. M’n ma was maartoe bezig dat ze tante zou worden terwijl m’n pa mij proficiat wenste met de woorden “proficiat meid” nadat ’em al bij Ellen was geweest. Ellen hare pa wist dan weer niet meer wat doen in die voorbereidingen van dat feest, wist nauwelijks nog waar alles stond. Mijn broer bougeerde niet veel maar was wel gelukkig. Ellen haar zus had het al snel door toen ze na afloop van het feestje vroeg om nog 5 minuten langer te wachten nadat iedereen door ging.

Genieten dus, een pak van m’n hart dat ik het eindelijk toch al deels van mij af kon zetten. Al die gedachten en onzekerheden konden we eindelijk eruit spuwen. Niet dat we antwoorden zochten, maar gewoon al de momenten dat we het erover konden hebben waren echt zalig. Ook al waren het maar 3 dagen nadat we de test deden. We hadden het toen al broodnodig.

Toch nog niet voldaan

Maar ik had er nog niet genoeg mee. Die vriendin zat nog in m’n hoofd, ik moest het gewoon nog vertellen tegen haar. De week erop probeerde ik nog eens af te spreken maar kwam ik er niets beter uit dan op vrijdag af te spreken. NOG EENS ZOLANG WACHTEN DUS!

Vrijdag heb ik nooit gehaald. De woensdag hadden we afspraak bij de dokter voor een bloedonderzoek, waar we donderdag de resultaten van kregen. De nacht van donderdag was er teveel aan, dus stuurde ik ze maar of ze kon videobellen. Meer had zij natuurlijk ook niet nodig om te weten hoelaat het is.

Ha, de extase. De hype. De vreugde en de trots. Het ongeloof ook dat het zo snel gebeurde allemaal na de huwelijksreis. Die avond voelde ik misschien wel het meest van m’n schouders vallen, ik was enorm opgelucht. Ik kon er weer tegenaan. Vrijdag hebben we nog op laten staan in de agenda. Hare vent had zich 2 keer versproken toen we de dag erop nog in groep met hen erbij gingen eten dus daar wisten sommige het ineens ook al, maar goed. Mij niet gelaten, ik lig er niet van wakker.

De eerste “echte, officiële” stap

Eigenlijk sloeg ik net een stap over: dat bloedonderzoek. Want dat was toch ook wel wat. De “eerste, echte” stap dat ge maakt als een koppel in verwachting was -voor ons toch- een bezoek aan de dokter om bloed te laten trekken. Geen idee wat er op mij afkwam eigenlijk. Ellen wel, want die was al aan’t bibberen voor die naald.

Ik voelde het besef pas binnenkomen toen Ellen daar lag op de stoel bij de dokter. Holy sh*t, ik ben hier echt. Ik zou bijna zeggen dat ik dacht “wat doe ik hier eigenlijk”, maar m’n gedachten waren al snel terug bij Ellen die me genoeg had gewaarschuwd voor haar mogelijks gedrag met die naald. Geruststellen dus en aanwezig zijn, maar stiekem eigenlijk zelf de rotvaart aan indrukken niet kunnen plaatsen.

Op weg naar huis begon het mij stilaan te overvallen wat we nu net gedaan hadden. Ik begon nie normaal blij te worden van alles. Echt heerlijk. Maar ik moest me helaas wel gedeisd houden, want ik moest Ellen gewoon thuis afzetten zodat zij kon gaan werken en ik naar het bureau kon doorrijden. Waar ik volle patat pokerface moest opzetten.

Nee, geloof me, ik was mezelf niet die dag. Geen idee of m’n collega’s iets doorhadden. Ik wist gewoon niet waar m’n hoofd stond. ‘s Avonds was de extase nog steeds aanwezig, waardoor ik dus die vriendin gewoon moest bellen.

Double the fun?

Genieten was het dus, maar de dag van het eerste bezoek aan de gyneacoloog zorgde voor nog meer besef. Die afspraak was voor eind december, de 8-weken echo. Daar zouden we dan ook blijkbaar voor het eerst goed horen of het een gezonde zwangerschap was of niet.

De dagen voordien waren we er eigenlijk op los aan’t fantaseren. Er waren er velen die een buikgevoel hadden dat het straks een tweeling ging zijn, inclusief ik! Ik was er bijna helemaal van overtuigd zelfs dat het twee kadeekes zouden worden. Jezus haha, daar had ik goesting in gehad.

Of het er twee zouden zijn zouden we die dag dus ook te weten komen. Bij de gyneacoloog lachtte Ellen er nog mee, waarop de gynacoloog zelf nog antwoordde van “haha ja maar hoe harder ge lacht, hoe meer kans ge hebt op een tweeling hier!”, waardoor het lachen haar al snel verging. 😅 Soit, ik mee naar achter langs de tafel waar het allemaal moest gebeuren.

Haha, de beleving. Op de monitor ziet ge lang eerst niks als ze aan het “zoeken zijn”. Dat was daar effe een periode van oneindigheid, alsof de tijd gewoon stilstond. Ge begint vanalles te denken, want ge weet niet wat ge meemaakt op zo’n moment. Maar als ge dan ineens zo’n holte ziet verschijnen op de monitor, met daarin een kikkerachtig (echt waar) wezentje, dan weet ge dat het waar is.

Één wezentje ook weliswaar. Het was er eentje. “We gaan eens zien of we het hartje kunnen horen”. Mah zijt ge serieus? dacht ik in mezelf, is da nu al?

En da hartje, hohoho, da zet uw wereld helemaal op z’n kop. Da ging heel snel op een hoog tempo, maar eender welk nummer of favoriet lied is er echt niks tegen. Wat een genot.

Toen we nadien terug vooraan in de stoel zaten voelde ik me een beetje numb, een beetje overdonderd door alles. Ik staarde gewoon naar de print-out van de echo, en het bijhorend hartsignaaltje dat ze gemeten hadden. Water in m’n ogen, joenges joenges. What the hell is dit allemaal.

Onderweg naar huis maakten we een foto die we later op onze bomma en bompastoel nog vaak voorbij zullen zien flitsen.

Ik werd weer een beetje echter papa.

De rest is vertel ik jullie een volgende keer. Het water moet nu eerst uit m’n ogen.


We maken er nu ook een klein spelletje van! Kan jij raden wat het straks wordt? Raad mee op deze pagina!

3 reacties op “Babbieblogs #2 : “Indruk na indruk”

  1. Dat hartje, dat is zo onwerkelijk hé als je dat hoort? Allez ik kon dat zo echt niet bevatten dat dat echt onze baby was. Bizar!
    Ik vind het zo tof dat we dat hier allemaal mogen lezen! Ik voel ook zoveel blijheid, ik word er zelf intens content van en krijg ook al bijna zin in nog een baby. Bijna :p

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.