Babbieblogs #1: “De ontdekking”

Deh.

Ik eh, ik ben van m’n melk. Ik ben echt van m’n melk. Ellen heeft hier net na lang aandringen van mij EINDELIJK een zwangerschapstest gedaan, en die is positief.

What the hell.

What the hell.


Meer kreeg ik er niet uit op dat moment. De “ontdekking” had tijd nodig om binnen te dringen, ook al was Ellen al bijna een week overtijd. Donderdag 8 december was de dag van de test, en het startschot van de vlaagjes van besef dat ons leven effe helemaal op zijn kop werd gezet.

Maar we zullen misschien beginnen met het weekend ervoor. Pokémon TCG Regional Championships Stuttgart, een tornooi waar ik al een paar maanden met m’n geliefde Dialga deck voor geoefend had. Alles in mij zei dat dat het tornooi ging worden, van op z’n minst een verbreking van m’n persoonlijk record. Alles stond in het teken van kleine spelkeuzes in de juiste sequentie, om de juiste en leukste zetten uit te halen.

Ik deed het goed daar en was dus dolblij. Op zondagavond kwam ik dan thuis, klaar om een hele avond m’n relaas te doen. Maar toen begon het al. In een pauze van m’n uitleg zei ze het al: “schat, kweet het nie, maar ik ben eigenlijk al een paar dagen overtijd”. “Het kan dus, maar het kan misschien ook niet, ik denk dat het van de stress komt, so don’t worry about it”.

Tja, wat moet ik zeggen? 3 jaar lang zat ik al met het geduld van een kleine in m’n hoofd. Ik zou ze geloven ook, want ik was er ook nog maar sinds een paar maanden in geslaagd om m’n focus te verleggen, om er toch maar niet teveel mee bezig te zijn. Niet dat het zo lang zo’n verschrikkelijke lijdensweg was.., maar elke keer als er iets in die richting gezegd werd of gedachten passeerden, voelde ik wel een steekske vanbinnen. Die waren ook echt niet tof, want dat verbergen voor Ellen deed ik ook niet meer met veel plezier. Dusja, voor mij werd het gewoon focus verleggen en veranderen naar “wat komt dat komt”.

Ik stak het dus maar in m’n achterhoofd, en we zien wel wat de volgende dagen brengen. Maar al snel werd duidelijk hoe rustig en hoe anders Ellen erover dacht. “als het dit weekend nog steeds niet is doorgekomen, doe ik wel een test”.

GAAT GE ECHT WACHTEN TOT HET WEEKEND??? Zo heb ik mezelf verschillende keren binnengevreten uit ongeloof. HOE kunt ge zo rustig blijven dacht ik. Maar ja, goed. Feitelijk en objectief veranderde er niet veel. Als er een baby is, loopt die niet weg. Dus wat is er mis met te wachten? Het is haar keuze, haar lichaam dat zij ook het beste kent en waar ik ook maar als buitenstaander bij ben.

Maar die donderdag snapte er toch iets. Meer en meer was ze ervan overtuigd dat ze zwanger was. Haar tracker app gaf het duidelijk aan, het werd het enige logische want van stress kon het niet meer zijn. Die zekerheid begon ze ook meer en meer duidelijk te maken naar mij. Dusja, ik werd gewoon wilder en wilder. DOE DIE TEST NU. Om dan haar te horen zeggen dat ze stiekem aan’t uitstellen was omdat ze die vrijdag nog zou gaan drinken met collega’s. “Geen positieve test, is ook niet zwanger”.

*Snap*

Toen ze dat zei, sloeg het bij mij helemaal door. Niet in een vorm van kwaadheid, maar ik gedroeg mij eerder al plagend lachend terwijl ik toch nog vol ongeloof zat. “Schaam u”, probeerde ik op haar gevoel te spelen. “Als ge dan toch zo zeker zijt, dan zijt ge ermee aant spelen, of zijt ge uw eigen voor aan’t liegen”. Ga NU die test doen.

Uiteindelijk werd het meer een argument, waardoor zij meer en meer stress kreeg en waardoor haar sterk, stevig gefundeerde muur van “nee ik doe het niet” alsmaar meer en meer barstjes kreeg. Die zag ik natuurlijk ook, waardoor ik ook alleen maar harder pushte. Uiteindelijk kreeg ik ze zover en liep ze met de test naar het toilet.

2 minuten later kwam ze terug. “IK KAN GEEN PIPI MEER DOEN VAN U DOOR DE STRESS”. Ook al kon ik m’n lach nauwelijks nog inhouden dacht ik van ja, pech, loop nu maar snel terug.

So she did.

Toen werd het dus werkelijkheid. Net wanneer die knop in m’n hoofd helemaal niet in die richting stond, kreeg ik een positieve zwangerschapstest in m’n gezicht.

Het. is. ECHT.

We gingen allebei in de zetel zitten met die gedachte.

Het besef had tijd nodig, want dat kwam die avond niet.

“Dju, ‘t is snel gegaan”.

“We hebben onze huwelijksreis gehad zoals we wouden”.

“Dju, voel ik me wel klaar hiervoor?”, want lachwekkend genoeg zat ik ook nog met die verhalen in m’n hoofd van Stuttgart.

“Dju, dit worden onze laatste feestdagen onder ons 2”. Ook al hadden we die misschien al gehad vorig jaar, want de in de buik-verstopte piepkleine was er stiekem al bij.

Maar de gedachte dat uiteindelijk het langst standhield was: “dju, hoe ga ik in godsnaam m’n mond kunnen houden”.

Want dat wilde ik niet. Hoewel we het daar al vaker over hebben gehad kon dat er moeilijk in bij mij. Dat voelde toen allesbehalve als Robin zijn.

Ma soit, we hadden toen genoeg aan ons hoofd. Alles op z’n tijd, want de rit zal sowieso nog wilder worden.


We maken er nu ook een klein spelletje van! Kan jij raden wat het straks wordt? Raad mee op deze pagina!

3 reacties op “Babbieblogs #1: “De ontdekking”

  1. Haha oh seg geniaal dit! Ik snap uw ongeduld! 😀
    You’re in for a ride ze mannekes! Geniet er van! Hopelijk heeft Ellen niet te veel last van pijntjes of mottigheid.

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.