Deh.
Deze week heb ik beslist om m’n volgende afspraak bij m’n psycholoog te annuleren. Het speelde al even om het stop te zetten, want de laatste keren dat ik ging had ik ook geen duidelijke vraag of nood meer. Nu dat ik wat beter getraind ben in veerkrachtigheid heb ik het dus afgezegd. It feels like a milestone, al blijft er nog een groot gevoel van waakzaamheid bestaan. Ik had nooit echt gedacht dat ik het op die manier zou afsluiten.
Ik heb het duidelijk over “veerkracht” tonen. Het is niet zo dat alle prikkels “voorbij” zijn, niet meer voorkomen, of dat ik genezen of hersteld ben ofzo. Ik zie het eerder als een training dat ik heb afgerond om zelf te beslissen en de touwtjes in handen te hebben. Een training ook waarin ik het vermogen heb ontwikkeld om te herkennen en te plaatsen dat wat mij overkomt, niet noodzakelijk deel is van m’n identiteit. Meer en meer heb ik het nl. leren plaatsen als iets “externs”, iets wat er gewoon is of opkomt, iets waar ik zelf nooit voor gekozen heb.
Dusja, het is zeker een win om het te kunnen afronden. Maar ik wil mezelf ook niets wijsmaken en nu effe in een tekst erkennen dat “datgene” er ook nog wel is, en dat het nog wel eens komt piepen. Soms is dat piepen ook wel vermoeiend, tot op het niveau dat ge echt diepe zuchten uitslaat en denkt “waarom toch”.
Soms is het ook iets meer dan dat, en nog meer reactief om achteraf weer alles bij elkaar te vegen en terug te blikken naar “ahja, daar liep het weer fout”. Zoals in die nachten van onrust, of die plotse momenten van spanning. Maar de tijd van erin te blijven hangen is nu wel voorbij. Nu is er plaats gemaakt voor nuchterheid en manieren om de knop eens terug te draaien naar van waaruit ik eigenlijk zelf wil handelen.
It’s been a long road. We komen van een netwerk aan handelingen en overlevingsmechanismes om de dagen te doorkomen. Als “afsluiter” van het proces van ik die tot mezelf leerde komen, zoals het hier lang centraal stond op m’n blog, wil ik dat netwerk hier ook eens delen. Het netwerk zoals we dat tijdens één van de laatste therapiesessies hebben uitgetekend.
Heel dit netwerk maakt nu plaats voor preventief leven. Wandelen, muziek, onnozeliteiten, eten (misschien niet te veel), Ellen, voetbal, Pokémon (wel veel!), alles wat me goed doet voelen. Dat is dan ook een beetje m’n voornemen voor dit jaar. Aanwezig zijn, het hoofd dicht bij mezelf blijven houden zonder de gedachten zijn loop te laten gaan en leven in what-ifs. Die kritische loep wil ik op mezelf blijven houden en ik wil aandachtig blijven voor hoe ik veerkracht toon in de situaties dat m’n lichamelijke patronen mij weer in dat netwerk willen duwen.
En blijven groeien vooral, op alle vlakken. Geen goesting om stil te blijven staan en rond de pot te draaien. Weliswaar gestaag en op mijn manier zodat het draaglijk blijft. Want groeien is ook leren uit pijn. Pijn dat al dan niet gekend is, dat al dan niet hogere toppen scheert.
Het heeft een goeie 3 jaar geduurd. Maar lijden kan leiden worden.
Interessante inkijk. Dit lijkt mij ook echt een mijlpaal, want dat wil ook zeggen dat het voor jou goed voelt zo! 🙂 Ik vind het schema ook heel interessant, ikzelf sluit mij heel snel af (maar meestal zonder boos te worden wel).
Ja dat boos worden zit vooral in intieme vertrouwelijke kringen eigenlijk. Naar buiten toe is da een emotie waar me best voor schaam tbh, en het daardoor probeer in te houden… Gevolg is dat ik dan heel erg in een soort van tunnelvisie blijf hangen