Deh.
Twee jaar begot! Twee jaar heeft het geduurd eer we eindelijk op huwelijksreis konden vertrekken. Eigenlijk moeten we drie jaar tellen, gezien onze vroege boeking van de vlucht. Uiteraard stak de pandemie een stokje voor alles, maar we zijn superblij dat we hebben doorgezet. Het was een reis van vele emoties en er zijn eigenlijk weinig superlatieven die de ervaring kunnen beschrijven. Het is geworden wat we ervan verwacht hadden: geen luie vakantie maar beleven, genieten en alles voluit ervaren. En wees maar zeker dat het een ervaring was om nooit meer te vergeten. ❤️
Met heel veel plezier en heimwee schrijf ik er een 6-delige blogreeks van. Zo gedetailleerd als dat we ons kunnen herinneren! Gewoon om te kunnen nagenieten, maar sowieso ook om later alle details te kunnen herbeleven. 🙏
Klaar? Let’s go!
Dag 3: Rafting
In onze derde dag in Ubud deden we een activiteit wat op ons voorhand wel vaker werd aangeraden: rafting! Bootje varen in de wilde rivier, los in de jungle. Klinkt toch alleen maar spannend, niet? We keken er enorm naar uit.
‘s Morgens niet te vroeg uit de veren, op het gemak opnieuw een (jawel) Nasi Goreng ontbijt (al hadden we ook de keuze tussen Continental en American breakfast), de zwemkledij aan en ju. Na aankomst op de verzamelplaats werd ons eerst verteld dat we een bootje voor onszelf zouden hebben als honeymooners. Dat zagen we wel zitten! We hebben de volle 10 minuten kunnen genieten van het idee tot ze ons toeriepen dat er toch nog drie anderen bij zouden zijn. Nu goed, geen probleem. Het bleken drie plezante Duitsers te zijn met wie we tijdens het raften ook mee konden lachen dusja, da’s alles wat je wil hebben!
We deden onze zwemvesten aan, ik schoof m’n GoPro op stick achter de bandjes van het zwemvest voor ideaal beeld te hebben en we konden naar beneden wandelen tot de rivier. 500 trappen moesten we maken! Maar onderweg wel altijd het heerlijke, avontuurlijke jungle gevoel op weg naar iets spannends. Ik vond het ook best indrukwekkend hoe ze toch maar die kabels hebben gelegd om bootjes helemaal tot beneden te krijgen. Wat we ook hoorden onderweg waren pompgeluiden, dat vond ik een beetje gek. Clueless accepteerden we het dan maar en wandelden we door naar beneden. Ons bootje konden we alleen betreden door tot de navel in het water te wandelen. Schoenen lekker doorweekt (ik had gelukkig bewust voor schoenen gekozen die nog comfortabel zouden zijn, moest zoiets gebeuren) en zo nat als iets alsof het allemaal al erop zat. Nu goed, we konden vertrekken.
We hebben echt genoten van zowel de rustige stukken als de stroomversnellingen. Hier en daar bleven we eens vasthangen waardoor onze stuurman uit de boot moest om te duwen, dat was ook altijd een beleving. Af en toe eens recht op de rotsen afgaan, weten dat er een impact komt maar toch naar voren vliegen omdat de impact toch nog iets groter is dan waar je je op probeert voor te bereiden. We zagen een heel aantal prachtige watervallen die enerzijds natuurlijk waren, maar anderzijds ook kunstmatig. En met kunstmatig bedoel ik dan ook: voor de beleving. Onze stuurman stuurde ons recht erdoor, we wisten ineens wat de bedoeling was van al die waterpompen!
Ergens halfweg zijn we ook gestopt voor de mooiste waterval van de route. Wie wilde kon uit het bootje stappen voor foto’s. Zo gezegd, zo gedaan! Wij stapten eruit en gooiden ons ook onder de waterval. Op de GoPro leverde dat leuke beelden op! Zo eronder staan voelt als een ware krachttraining. In m’n hoofd werd ik een beetje teruggegooid naar een oud Digimon playstation-spel waarin je je Digimon kon trainen door ze onder een waterval te laten staan (totaal niet relevant but hey, dat was de beleving)! De adrenaline stroomde door m’n lijf, ik sloeg een heel aantal overwinningskreten uit tot groot jolijt van iedereen die er te wachten stond. Zalige beleving!
Een tiental minuten erna stopten we aan de zijkant van de rivier waar een hutje stond opgesteld met eten en drinken. Zo waren er verschillende onderweg, elk voor een andere organisatie waarbij je kon gaan roeien. Ook weer goed gezien van de lokale mensen daar, want uiteraard moet ge een pintje drinken tijdens uw pauze!
Na de pauze kwamen we op iets meer stukken uit met bebouwing naast de rivier. Ofwel waren het hotelcomplexen met balkons gericht naar de rivier, ofwel gehuchtjes van de plaatselijke bevolking. Elke keer wel een prachtig uitzicht met mooie torens en tempels. Het waren elke keer fantastische plaatjes om even bij stil te staan en gewoon op te nemen.
Wat ik me ook herinner van na de pauze is dat we geregeld op een ander bootje stuitten, met nogal een plezante Balinese stuurman. Die kerel had alle plezier van de wereld als hij anderen kon nat maken. Zo ook bij ons dus, en je moet je voorstellen dat Ellen en ik vooraan de boot zaten. Little did he know dat ik ook een grote speelvogel ben en m’n uiterste best deed om de grootste schep water te lanceren richting hun boot. Probleempje: de eerste keren raakte ik vooral andere inzittenden, waardoor we nog vaak heen en weer hebben gespat, haha! Eigenlijk maar kleine onnozeliteiten, maar die zorgden er wel voor dat het raften in onze top 5 van belevingen in Bali is geëindigd. Supertof, en zeker aan te raden voor wie graag Bali eens zou bezoeken. Alleen al voor het prachtige natuur zou je het moeten doen.
Na de rafting aten we (je raadt het nooit) Nasi Goreng! Ook met wat Mie Goreng erbij (het was self-service). Dat was trouwens op dezelfde plaats als de dag ervoor tijdens het fietsen, waar opnieuw de saté stokjes eigenlijk niet zo lekker waren. We voelden ons ook een beetje op kamp met de scouts, dat gevoel gaf die tent wel.
We maakten ook nog een reel van de opgenomen beelden tijdens het raften op de perfecte tonen van Green Day – Good Riddance!
In het hotel douchten we ons nog even zodat we in de late namiddag dan eens eindelijk te voet Ubud konden verkennen. Na nog een tweetal verrassend mooie (en goed verstopte) tempels te ontdekken aten we in Ubud centrum. Ik besloot om eens af te wisselen van eten en bestelde me lekkere ribbetjes in een leuke hippe tent met de naam Simply Social. Iets verder stopten we ook nog eens voor een extra happy hour cocktail, om het daarna rond 8u toch maar weer voor bekeken te houden die dag. De vermoeidheid zat er nog steeds in, we gingen op een vrij vroeg uur slapen.
Dag 4: Monkey Forest, Pura Ulun Danu Bratan, rijstterrassen en glamping in Sang Giri
Dag vier zijn we gestart met wat we op dag 1 net gemist hebben: Monkey Forest. Deze keer waren we gelukkig wel ruim op tijd aangekomen. Het was ook -ik denk- de enige plaats waar de apen rustig zijn, want op alle andere plaatsen hoor je vele verhalen van brillen en petten die ze zo graag afpakken. In deze kregen ze o.a. zoete aardappelen te eten die hun kalmeerden. Kalm waren ze ook wel, er was er slechts eentje die een koordje aan Ellen haar rugzak interessant vond (yep, ze heeft die keer eens een andere aap op zich gehad 😏😉). Verder was het een mooi, rustig en verzorgd apenbos. We hebben ook veel schattige baby aapjes gezien. Leuk en rustgevend om de dag mee te starten!
Ook wel vermeldenswaardig: ergens hooggelegen in het apenbos was er ook een begraafplaats. We leerden van Gusti dat overledenen om de drie(!) jaar terug worden opgegraven om daarna een grootse crematie-ceremonie te houden met het dorp voor alle overledenen van de afgelopen jaren. We leerden dat Balinezen héél anders omgaan met de dood dan wij hier gewoon zijn. Veel opener, het is er veel bespreekbaarder. Na nog wat online research te doen las ik nog dat de lichamen van de overledenen ook effectief terug uit hun doeken worden gehaald voor de laatste offers. Daarna worden ze ceremonieel gecremeerd. Hoewel het misschien een beetje schokkend leest, vind ik dit iets heel inspirerend. De dood is hier dan toch nog echt wel taboe.
Daarna reden we nog door tot Pura Taman Ayun een koninklijke tempel. Dit was ook een erg mooi tempelcomplex, volledig omgeven door water waardoor het ook wel eens het “drijvende” tempelcomplex wordt genoemd. Echt indrukwekkend. We leerden daar ook de logica achter de torens die soms 5, 7, 9 of 11 daken hadden. Dat had met de te-eren goden te maken, waarin ze kozen tussen 8 goden van de windrichtingen en 3 “centrale” Goden: een God van vruchtbaarheid (Brahma), bescherming van het leven (Vishnu, na research leerde ik ook dat deze wel eens de God of Time genoemd wordt, en daar heb ik een zwak voor ~ Dialga) en van de dood & vernietiging (Shiva). Het was nagenoeg altijd een oneven getal: 5 daken betekende 4 Goden van windrichtingen en de grootste centrale God. Met 7 daken had je alle 3 de centrale Goden, 9 was 8 + 1 en bij 11 daken gingen ze voor ze allemaal. Een even aantal daken betekende, als ik het mij goed herinner, het eren van een overledene.
Gokken is trouwens in Bali in het algemeen verboden, maar op de één of andere manier hebben ze toch een arena voor o.a. hanengevechten!
Hanen en kippen zie je bovendien overal in het straatbeeld. En euh, why did the chicken cross the road? Ik weet het nog steeds niet! Grappige anekdote trouwens: ergens tijdens een rit met de auto stak er dus een kip de weg over. Al speels & om de klassieker eens uit te halen zei ik “Why did the chicken cross the road?” waarop ik ineens een uitleg begon te krijgen van onze chauffeur over waarom kippen loslopen in Bali. 😂 The man had no clue!
Verder richting de rijstterrassen bezochten we nog een tempel in een meer tussen de bergen. Pura Ulun Danu Bratan is de naam, gelegen op 1200-1300m hoogte. Het was ook ineens veel minder warm dan alle andere plaatsen waar we al geweest waren. En awel he, let the pictures speak for themselves. Adembenemend gewoon. Prachtige architecturen en echt magnifieke uitzichten op de bergen.
Verder op de planning stonden de rijstterrassen van Jatiluwih, beschermd door UNESCO. Wat mogen we de wereld dankbaar zijn dat ze beschermd worden want hoe talrijk ze daar zijn is echt indrukwekkend. Denkende dat ALLES met de hand wordt gedaan… We kwamen ook op een relatief goed moment gezien de rijstplantjes nog vrij jong waren, wat het uitzicht des te mooier maakte. Om de vulkanen op de achtergrond niet te vergeten natuurlijk… Ontroerend mooi, ik heb daar echt een zwak ontwikkeld voor vulkanen. Zo machtig en onvoorspelbaar. Er was er trouwens eentje actief, de grootste (Mt. Agung, ±3000m). Ons eetplekje met uitzicht op de rijstterrassen was dan ook echt een fantastische locatie.
Na het eten wandelden we ook even er recht doorheen. Supermooie uitzichten natuurlijk, maar ik herinner mij ook een leuk feitje van onderweg. Vele Balinezen hebben geen ziekteverzekering, maar om toch de kosten te kunnen dragen voor als er eens iets misloopt (of er gewoon eens plotse grote kosten zijn) investeren ze in koeien! Ze kopen ze aan als kalf, voeden het op en verkopen het weer als het geld nodig is. Op verschillende plekken tussen de rijstterrassen liepen we dus ook effectief langs koeien in stallen. Best wel een verrassend zicht!
Na de rijstterrassen was het niet ver meer tot het 2de hotel in ons lijstje. Ofja, hotel, we hadden één nacht een glamping opstaan. Midden in de jungle op Mount Batukaru met uitzicht op de vulkanen van Bali. Eigenlijk heel simpel, er was nauwelijks Wi-Fi (had je ook niet nodig op zo’n locatie), het was er echt super rustgevend met alle zalige junglegeluiden op de achtergrond. We aten nog lekkere loempia’s en Nasi Goreng.
Het meest magische moment was zonder twijfel de ochtend van dag 5. We waren sowieso al van plan om vroeg op te staan voor zonsopgang. Maar zelf was ik nog voor de wekker wakker geworden, rond 5u. Lang liggen ronddraaien in bed omdat het nog minstens een uur was tot zonsopgang, maar uiteindelijk toch maar opgestaan. Zo heb ik mij in het buitenbed gelegd om op mezelf nog wat verder te kunnen genieten van de omgeving. Ik zag langzaam, van prille begin tot eind de zon opkomen. Ik kreeg de geniale ingeving om ook even m’n favoriete OST muziek op te zetten. Echt waar, wat een uitzicht, wat een moment. Veel tranen zijn gevloeid! Van ontroering, maar ook nog tranen van trauma heling. Veel overviel me die ochtend, en het was zonder twijfel de mooiste ochtend die ik ooit heb meegemaakt.
Toen de lucht al iets meer oranje begon te kleuren kwam Ellen meegenieten. Ik zeg het, een zalig moment was het. Een tiental meter boven onze kamer was er trouwens ook een uitkijkpunt, daar ben ik ook nog even naartoe gelopen om alles op te nemen (zowel in mij als de GoPro 😉). Nu tijdens het schrijven haal ik zelfs nog spontaan de vingers van het toetsenbord om het te herinneren. Dat uitzicht en zonsopgang is reden genoeg om daar eens te overnachten!
Met dit heerlijk gevoel sluit ik het 2de deel van de blogreeks af. Ubud zit erop en het was echt de moeite. Voor avontuur en voor een echte glimpse van het leven in Bali is Ubud een must, want de dingen die je daar ziet kom je niet tegen in de toeristische gebieden zoals Sanur of Seminyak (waar we later nog naartoe gingen). We hebben daar belange nog niet alles gezien, ooit gaan we nog terug. En dan maken we van Bali nóg meer een avontuur, want wat we daar in die eerste week hebben gedaan is echt out of this world.
Het volgende deel zal gaan over ons verblijf in Pemuteran, een dorp aan de kust in het Noorden. De volgende stukken zullen ook korter zijn, gezien de meeste belevingen echt samengepropt zaten in die eerste dagen. Nu goed, we snakten op de duur ook wel naar een rustdag want het was toch wel pittig allemaal. Maar goed, meer daarover in deel 3!
Afsluiten doen we met enkele fantastische mensen hun welverdiende tag geven!
- Onze travelcounsellor Katherina. Zonder Katherina was het echt nooit gelukt! Hoe zij mee heeft doorgezet in die drie jaren van onduidelijkheid… Echt top, we hadden ons geen betere kunnen wensen! Merci, Katherina! Ga zeker eens een kijkje nemen op haar Facebook-pagina en contacteer haar zeker eens als je je volgende reis plant!
- Onze Nederlandstalige gids, Gusti! Matur Suksma (dankjewel) Gusti, het was heerlijk om naar jou te luisteren tijdens onze reis! Bekijk zeker eens zijn werken op Instagram, of contacteer hem gewoon als je in Bali bent.
Super leuk om te lezen. En wat is Bali groen… Echt een mooie reis.
Heerlijk, waan me weer helemaal in Bali! 🙂
Mooie foto’s 🙂
Leuk te zien dat het happy gevoel van je afstraalde 🙂