Lezingen geven

Deh!

Eindelijk, het begint allemaal terug op gang te komen! Lezingen geven, ik heb het wel gemist. In de voorbije twee jaar mocht ik hier en daar nog wel eens een webinar of online gastlessen geven, maar dat is toch echt niet hetzelfde. Ik ben heel blij dat het eindelijk weer kan en dat ik me nu tijdens m’n voorbereidingen ook wat meer kan focussen op de manier waarop ik de dingen overbreng. Daarom dacht ik om er eens over te schrijven: wat er allemaal beweegt, waarom ik het graag doe en gewoon om eens een braindump doen van alles wat er in m’n hoofd zit.

Ik doe nog regelmatig een mentale throwback naar die keer dat ik mocht spreken op de Dag van de Wetenschap! De allereerste keer blijft toch de speciaalste 🙂

Stiekem is het al wat op gang gekomen

Ik heb in maart al vier sessies kunnen geven tijdens de “proefdagen” op onze hogeschool. Dagen waarop laatstejaars van het secundair onderwijs letterlijk eens een dag komen proefdraaien en kennis kunnen maken met de manier waarop een hogeschool lesgeeft. Dat geef ik dus aan die mannen, het voorbeeld van hoe een les eruit ziet. Zegt dus iemand die aan geen enkel opleidingsonderdeel verbonden is! Maar ‘t is dat ik het graag doe en ook wel besef dat het in een hogeschool ook om studenten draait. Zo af en toe eens iets voordragen vind ik dan ook totaal niet erg, ik vind het zelfs leuk om te doen!

Echt les geven zie ik mezelf wel nog niet meteen doen. Alé, als in meerdere weken achter elkaar en daarna examens verzorgen. Daarvoor vreet het mij te veel aan energie, dat heb ik nu ook weer geleerd na de 2x 2 uren op de proefdagen. Na zo’n dag van 4 uur het woord te hebben beland ik ‘s avonds totaal uitgeput in de zetel. En denk maar niet dat ik er nog uit kom om iets zinnigs te doen.

Ter zake

Maar dus! Het komt weer op gang, ik zit weer boordevol ideeën en mag straks waarschijnlijk alweer een sessie van twee uur geven.. Het zit weliswaar nog in een besprekingsfase, maar ik ga ervan uit dat het gewoon helemaal in orde komt. Ik kijk er nu al naar uit en hoop dat het dit jaar niet daarbij zal blijven.

Want nog naast de pure inhoud van artificiële intelligentie, m’n expertisedomein, wil ik het vanaf nu echt ook eens breder trekken. Ik wil eens meer stilstaan bij de impact op de maatschappij en de vragen over de rol van de mens in zo’n futuristische wereld. Een soort van antwoord bieden op de vele vragen die het oproept, en daarnaast ook eens stilstaan bij de manier waarop die vragen ontstaan. Vanwaar ze komen en vanwaar er eigenlijk een soort van “angst” ons overvalt als we dit soort dingen op de wereld zien komen. Ik zie daar belangrijke rollen weggelegd voor wetenschapscommunicatie, maar nog veel meer rollen voor menselijke soft skills & het tonen van kwetsbaarheid in heel het debat. Want “het gaat toch allemaal wel snel he”, “waar gaat het toch wel niet naartoe”.

In zo’n snel veranderende wereld lopen we onszelf meer en meer voorbij, gebeuren bv. burn-outs meer en meer of vergeten we waar het echt om draait: het mens zijn. Daar zal technologie (of puur het beroep van technologie ontwikkelen) ook rekening mee moeten houden. Ik kijk uit naar een heel verhaal te vertellen rond “human-centered-AI”. Eigenlijk zelfs iets breder: naar human-centered technology. Ik zit met ideeën om te verwijzen naar m’n laatste opiniestuk dat ging over de manier waarop we technologie tegenwoordig nog op de markt brengen. Hoe we eigenlijk toch nog te weinig stilstaan bij neveneffecten of de “vraag”, de “nood” van de maatschappij. Want alé kom, sorry, we zouden het wel allemaal cool vinden natuurlijk maar ik heb nog niemand echt horen vragen naar zelfrijdende auto’s.

Achter de schermen

Dat laatste is iets wat pas de laatste jaren bij mij naar boven is gekomen. Ik heb daar zelf denk ik ook te weinig bij stilgestaan, nu nog steeds misschien. Wel heb ik ondertussen van mezelf geleerd dat ik een spons ben, dat ik soms niet veel nodig heb om verbanden te zien en die kennis om te zetten naar handelingen.

Ik kan alvast veel vertellen uit bijna 6 jaar ervaring in het werken rond artificiële intelligentie. Daarnaast heb ik ook m’n therapie gehad, ben ik met m’n onderzoeksmindset denk ik ook ergens een spons geweest in de manier waarop de wereld werkt en hoe we als mensen tegen de lamp lopen als het ons teveel wordt. Hoe veel zaken ook gewoon echt logisch in elkaar zitten, hoe er perfect een lijn te trekken valt van technologische ontwikkelingen an sich tot de mens die straks zichzelf mee ontwikkelt, heruitvindt, kritisch bekijkt en zelfs de kans krijgt om zichzelf meer te kunnen omarmen.

Het stukje van menselijke kwetsbaarheid zie ik ook in dit verhaal aan de basis liggen. Enerzijds bij de “ontvangers”, waarbij het dan gaat over groeimindsets en de eerlijkheid naar onszelf toe als we verandering zien en anderzijds aan onderzoeks-kant & bedrijven die misschien nog beter kunnen communiceren of handelen naar de mens toe. Dat kan gaan over human-centered oplossingen maar ook gewoon over meer rekening houden met wat al die vernieuwingen eigenlijk vragen van de wereld, het proces wat daarvoor nodig is en beter stilstaan waar we met z’n allen staan de dag van vandaag.

Ik kijk er echt naar uit om alles wat ik op al die vlakken geleerd heb te kunnen delen met anderen. Of alles wat ik vertel ook echt zo is of zo zou moeten gebeuren laat ik in het midden, ik wil niet overkomen of mezelf positioneren als een guru die alles weet, want dat is ook niet. Dit is een vertaling van “onderzoek”, met als doel om ons allemaal de wereld een beetje beter te doen begrijpen.

Eens een andere kijk geven, verbanden leggen op een eigen manier en misschien zelfs inspireren doe ik dan ook heel graag. Ik hoop dat het straks echt kan gebeuren. Dat we het stilaan gehad hebben met dat virus en dat we zelfs in zo’n setting van een lezing misschien eens kunnen lachen met dingen zoals m’n Pokémon verslaving. Of het wat stiller krijgen als ik spreek over m’n burn-out. Want ook al spreken we over technologie, het gaat nog steeds over mensen. En dan ben ik blij om mij in een mix te bevinden van al die verschillende facetten. Dan voel ik mij zelfs vereerd om de vraag te krijgen, het vertrouwen te voelen van anderen om die dingen te mogen delen.

Kortom: ik ben dankbaar voor die evolutie en ik kijk ernaar uit om straks in m’n volle zelfvertrouwen te delen wat ik te vertellen heb.


*UPDATE*
Nu mag ik het wel zeggen! Op dinsdag 24 mei om 20u geef ik een lezing over al deze dingen in de bib van Maaseik. Inschrijven kan via deze link!

5 reacties op “Lezingen geven

  1. Klinkt interessant. En kennis of ervaringen doorgeven is altijd leuk. Ook omdat je anderen daarmee weer kan interesseren voor de wetenschap. Succes!

  2. Ik ben blij voor jou want de manier waarop je dit schrijft voelt alsof je met heel veel goesting in de startblokken staat. Het komt wel goed! You got this!

Laat een antwoord achter aan Nikita Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.