Kleur

Deh.

‘t Is weer zo’n avond. Laptop op de schoot, voelen dat er iets uit moet. Een opgebouwd gevoel van drukte, stribbelingen die u bij de keel grijpen en u volledig wegnemen van alles wat er rond u speelt. Noem het “in uw hoofd leven”, noem het volledig in uzelf gekeerd zijn. Het heeft wat weg van beide, veel kleur heeft het alleszins niet.

‘t Is vaak gewoon zwart. Net zoals het boekje waarin alles dat zwart is wordt ingeschreven. Donkere belevingen en gedachten in een donker schriftje, het was niet voor niets dat me die kleur in de winkel het meeste aansprak. Lang heb ik het als een soort van zwarte doos gebruikt die ik af en toe moest openen, maar vooral weer en liefst zo snel mogelijk dicht kon doen. Of negeren dat het bestaat, zien als een taak dat volbracht moet worden. Net zoals een ander.

Sinds kort krijgt het iets meer kleur en wordt er plaats gemaakt voor het tegenovergestelde. De doos wordt langer opengehouden, ik blijf er meer bij stilstaan. Kleur toelaten laat me zien hoe donker het eigenlijk was, drukt me met de neus op de feiten. Stilaan wordt het heftiger en is alles voelbaarder. Ongecontroleerd chaotischer, stormachtiger, wanhopiger.

Breekbaarder. En net dat zorgt weer voor extra kleur.