Kwetsbaarheid in werkomgeving

Deh,

‘t is toch weer even iets wat van mij af geschreven moet worden. Overal kwetsbaarheid zitten promoten, het als waarde proberen uitdragen. Allemaal goed en wel, maar ik struggle er zelf ook mee. Ik ervaar lichamelijke reacties die me tegenhouden om me kwetsbaar te tonen, meestal kom ik er achteraf pas achter van dju, dit had ik misschien anders kunnen doen.

Ik probeer, ik doe maar wat. We all do, zelfs in onze werkomgevingen. We proberen ons allemaal professioneel op te stellen, maar stiekem kan het toch niet anders dat iedereen wel ergens struggles kent. Ook al zit dat goed verborgen, ook al is er jarenlange ervaring om er goed mee om te gaan: we hebben ons allemaal er wel ooit eens moeten doorploeteren. Ook al gebeurde dat misschien met maskers op.

Ik probeer de mijne zoveel mogelijk af te laten, maar da’s niet zo simpel. Soms voelt ge bij welke mensen ge misschien iets meer kunt laten zien. En soms voelt ge dat ge best in die professionele klik blijft. Zij het door de drukte in het moment, zij het door de signalen van een andere die diepgang niet ziet zitten.

Net dat laatste maakt het soms moeilijk. Gij die in uw onzekerheid zit en dat probeert te uiten met alle zorgen die u op dat moment bezighouden, terwijl de andere daar de rationele, professionele, soms misschien zelfs onbegripvolle antwoorden op klaar zou hebben. Dat werkt afschrikwekkend, ik voel dat zelf ook. Ik praat mezelf wel eens aan om me dan “minder aan te stellen” en terug en snel in die professionele klik te schieten.

Maar ik vraag me dan af, is het dat echt? Het kan helpen, het kan de problemen oplossen in dat moment maar ik vind dan achteraf moeilijker de closure om verder te kunnen. Ik voel dat ik dan een langere tijd nodig heb om het allemaal terug even bijeen te rapen. De ene keer al eens heftiger dan andere keren. En denk maar niet dat ik het dan altijd laat zien aan een ander hoor, no way, als het al bij een vertrouwd iemand is, is het al héél veel. Terwijl ik met een kwetsbare opstelling misschien gewoon hetzelfde resultaat zou halen in de discussie, I don’t know.

Het vraagt veel inspanningen. Inspanningen om enerzijds bewust uw eigen mindset te veranderen naar iets waar ge in moet leren geloven. Anderzijds inspanningen om tijdens echte ambetante momenten rotsvast voor uw eigen kwetsbare gedrag te kiezen. Da’s veel gevraagd, ik heb het er zelf ook vaak lastig mee. Waarom zou ge ook in godsnaam voor een gedrag kiezen waarbij ge alleen maar kunt voorstellen hoe het falikant kan mislopen, hoe ge straks vooral de grond in zou geboord worden. En als ge dan al eens echt de pech hebt gehad dat iemand u kwetste tijdens uw opstelling, begin dan maar eens het gevecht terug aan te gaan.

Dit is geen werk van 1..2..3. Het is een werk van lange adem. Maar dat het uiteindelijk toch écht werkt staat buiten kijf.

Bovendien vraag ik me meer en meer af of we echt als robotjes zonder kennis en begrip van elkaars onzekerheden moeten blijven (samen)werken. Ooit werd er in die kwetsbare gedragingen volgens mij eens begrippen zoals “tijdverlies” aan geplakt. Nu ligt dat denk ik anders. Alles moet sneller beslist worden, er is veel meer druk op de ketel. “Tijdsverlies” is volgens mij al gecompenseerd door alles wat er in de laatste jaren versneld is. Het ontnemen van “tijdsverlies” resulteert nu jaarlijks in meer burn-outs (en ze zullen volgens mij gewoon zelfs blijven stijgen), we zitten nu met andere problemen waarvoor we andere oplossingen moeten bedenken.

Ik zou nog iets kunnen schrijven over hoe ge als een blije, contente en door-iedereen-geaccepteerde-mens dan ook efficiënter zult werken voor uw werkgever, maar dat lijkt me de logica zelve.

Ik heb geen zin om altijd in te zetten op die robot-houding. Ge weet het gewoon niet, ge weet niet waar een ander mee kampt. Jarenlange ervaring kan ervoor gezorgd hebben dat iemand een machien is geworden om alles te verbergen en door te zetten. Om ervoor te kiezen dat er niks van dat achterliggende getoond moet worden om nog steeds “bekwaam” te worden geacht.

Maar echt waar, verdikke, stop er eens mee. U kwetsbaar opstellen heeft niks te maken met uw bekwaamheid voor een job.

U kwetsbaar opstellen is een keuze uiteraard, iedereen is vrij om te kiezen wat hij/zij deelt en niet deelt met een ander. Afhankelijk van uw omgeving is die keuze ook moeilijker dan die van iemand anders. Maar als ge dan toch 8 uur per dag opgescheept zit met elkaar, als ge elkaar toch nodig hebt om samen iets te bereiken. Mja, dan kunt ge elkaar maar beter begrijpen denk ik. Om nog maar te zwijgen over alle mogelijke psychologische problemen die ge daarmee kunt detecteren of misschien zelfs kunt voorkomen.

Tegelijk besef ik dat het een utopische gedachte is. We leven in een tijd waarin er méér dan ooit met de vinger wordt gewezen, waarin we vooral niet bezig zijn met rekening houden met een ander. Want dat is “gevaarlijk”, “tijdsverlies”, en misschien zelfs “verloren moeite” omdat een ander toch geen rekening zou houden met uw eigen bezorgdheden. En helaas is dát het net allemaal aan het overnemen.

Daarbij denk ik maar één ding. Doen, een tegengolf van kwetsbaarheid creëren zoals de mannen achter Onbespreekbaar bv. doen. Laten zien dat het werkt. Ik zou het anders niet weten…

19 reacties op “Kwetsbaarheid in werkomgeving

  1. Ik las afgelopen weekend op LinkedIn een reactie van iemand die zij dat de 40 uur dat je op het werk bent van je werkgever zijn en dat je dan nog uren genoeg over hebt in de week om jezelf te zijn. Het was volgens mij een Amerikaan en ik hoop dat zo’n gedachten in België niet meer alom tegenwoordig zijn. Maar die uitspraak is toch echt om mottig van te worden.
    Je neemt iemand aan om wat hij of zij kan, maar toch ook om wie hij of zij is. Waarom zou je dan niet jezelf mogen zijn op de werkvloer? En daar hoort kwetsbaar mogen zijn ook helemaal bij.

    1. Oh god daar krijg ik ook koude rillingen. Voorbijgestreefde gedachten die volgens mij ook lang niet dezelfde opportuniteiten creëren als het kwetsbaar opstellen. ‘t Is misschien niet de makkelijkste weg, maar iedereen leert eruit en dan is dat voor mij toch the way to go…

  2. Hier bij ons op het werk is kwetsbaarheid een heel belangrijke waqrde. Ik heb deze morgen in een videocall met het team (een van mijn bazen zit in mijn team) nog gezegd hoe kut ik me voel een waarom. En dat is waarom ik zo graag werk waar ik werk. 😃

    Maar tegelijkertijd vind ik het ook wel tof dat ik naar mijn klanten toe gewoon mijn professionele zelf kan zijn en alles van me af kan zetten. Die mensen moeten niet per se iets weten of zien van mijn privéleven en het zorgt voor een soort afleiding of toch de nood om niet altijd aan te staan op emotioneel vlak. Dus die balans vind ik wel handig.

  3. In de zorgsector is het momenteel best pittig. Vreemd genoeg werkt het verbindend om allemaal in hetzelfde schuitje te zitten. Maar ook pijnpunten worden extra duidelijk…ik hoop dat ik mijn team voldoende ondersteun.

  4. Ik ben het helemaal met je eens dat kwetsbaarheid en bekwaamheid niets met elkaar te maken hebben, maar ik denk dat dat door veel mensen niet zo gezien wordt. Wanneer je je kwetsbaar opstelt of aangeeft ergens onzeker over te zijn, lijkt het alsof je niet goed weet wat je doet en dus niet geschikt bent voor je werk. Iedereen “hoort” zelfverzekerd te zijn, zeker wanneer je presentaties geeft of je punt moet verdedigen in overleggen, want anders lopen anderen over je heen. Ik vind het heel jammer dat de werkvloer zo gericht is op extroverte mensen en dat er daardoor minder geluisterd wordt naar de introverte mensen, omdat die liever iets meer op de achtergrond blijven. Ik denk dat hetzelfde geldt voor kwetsbaarheid, mensen weten gewoon niet zo goed hoe ze daarmee om moeten gaan.

    1. Helemaal wat je zegt inderdaad. Vooral het laatste: “mensen weten gewoon niet zo goed hoe ze daarmee om moeten gaan”. Exact dat! We zijn het aan het verleren om ons kwetsbaar op te stellen. Meer en meer krijgen mensen de indruk dat ze zich “harder” moeten maken in alsmaar wilder-wordende wereld.

      ‘t Is daarmee, het is een werk van lange adem en dat zal zeker niet altijd even vlot gaan..

  5. Heel mooi en vooral, jammer genoeg, heel herkenbaar.
    Ik ben de afgelopen jaren door een dal gegaan waarin ik opnieuw heb moeten leren en durven ‘voelen’. Ik ben van nature vrij rationeel, maar door omstandigheden was dit een beetje te ver doorgedreven, waardoor ik mezelf niet meer toeliet kwetsbaar te zijn. Vreemd genoeg nam ik wel alle kwetsbaarheid van andere op me en vond ik dat wel ok voor hen.
    Soit, komt er op neer dat mijn lijf op een bepaald moment ook zei ‘genoeg’.
    Nu heb ik soms schrik dat ik te snel te veel deel en ik merk inderdaad dat veel mensen daar niet meteen mee om kunnen. Maar ik blijf dit doen, voor mezelf als ik het voel borrelen, maar ook omdat ik nu heel vaak wordt aangesproken door mensen die nood hebben aan een gesprek en zich blijkbaar veilig voelen bij mij. Dan ben ik blij dat ik zo iemand kan helpen. Ik hoop zo toch iets te kunnen bijdragen aan een keerpunt in deze koude cultuur.

    1. Dankjewel Charlotte om in zo’n eerste reactie hier al meteen zo open te zijn! Dat bevestigt alleen maar wat je zegt, mooi dat je dat doet. En da’s zeker wat je zegt, want elke geholpen persoon telt.

      Hopelijk vind je de balans in het delen, ik wens je veel moed toe in dat proces!

  6. Dit stukje…

    ‘U kwetsbaar opstellen is een keuze uiteraard, iedereen is vrij om te kiezen wat hij/zij deelt en niet deelt met een ander. Afhankelijk van uw omgeving is die keuze ook moeilijker dan die van iemand anders. Maar als ge dan toch 8 uur per dag opgescheept zit met elkaar, als ge elkaar toch nodig hebt om samen iets te bereiken. Mja, dan kunt ge elkaar maar beter begrijpen denk ik. Om nog maar te zwijgen over alle mogelijke psychologische problemen die ge daarmee kunt detecteren of misschien zelfs kunt voorkomen.’

    zou iedereen in zijn oren moeten knopen! Wat is dat waar! Zo goed omschreven weer 😀

  7. Sterke blogpost alweer, Robin!
    Ik merk dat dat van die maskers hier een beetje gelijkaardig loopt: het liefst hou ik ze af, maar bij sommige mensen ‘moet’ je je precies altijd sterker voordoen dan je bent.
    Dan probeer ik altijd te denken: wie ben ik écht? Dat is hoe ik ben, en dat gaat niets of niemand veranderen.
    Met het thuiswerken mis ik het contact met de collega’s. Die verbondenheid zorgt ook wel dat je je kwetsbaar durft opstellen. Met thuiswerk valt dat allemaal een beetje weg en dat is jammer…

    1. Merci Fieke! En ja ik herken me ook wel in dat gedrag idd! Da’s een goeie tip om daar eens over na te denken op zo’n momenten :).

      Over thuiswerk heb ik hetzelfde gevoel.. Ik mis het ook wel, zo’n verbondenheid werkt veel beter voor mij om me goed te voelen in m’n werk…

  8. Wat een sterke en rake blogpost. Die ene keer dat ik op het werk me kwetsbaar opstelde kreeg ik gigantisch hard het deksel op de neus en dus ben ik er sindsdien een pak voorzichtiger in geworden om het zomaar te uiten. Al worstel ik er zelf heel hard mee: dat je altijd maar dat masker moet opzetten.

    Bij die collega’s waarvan ik weet dat ik mezelf kan zijn ben ik ook mezelf, maar het is en blijft jammer dat dat niet bij iedereen kan. Ik probeer alvast om aan collega’s te laten merken dat ze bij mij wel mogen zijn wie ze zijn en dat kwetsbaarheid daar ook bij hoort.

    1. Ai, jammer om te horen dat ge zo’n moment hebt moeten ervaren Evi… Merci om te delen wel! En mooi dat je je opstelt als een aanspreekpunt op dat vlak. Dat is niet altijd even makkelijk / vanzelfsprekend om te doen, soms is het dan ook wat de balans vinden tussen geven en nemen denk ik, niet?

  9. Het is een leerproces, mooie blogpost heb je hieraan gewijd! Ik ben altijd een erg open persoon maar door dingen die ik op werk heb meegemaakt ben ik toch anders daar tegen aan gaan kijken en voorzichtiger geworden. Toch jammer.

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.