Complimenten, zorg krijgen en het gevoel van falen

Deh.

Nee, eigenlijk is het *zucht*. Een zware, vervelende sessie toch weer bij m’n psycholoog. *Weeral*. We hebben weer gegraven, en ik kreeg er zelfs even een mindfulness oefening bovenop. Typisch zo iets waar ik vaak liever gewoon hard van wegloop, omdat het mij te klef lijkt, omdat het te soft is, omdat het mij stiekem eigenlijk teveel confronteert.

Op het einde doken we bovendien nog even in een ander thema, eentje die nog niet echt belicht werd. Eentje dat wel duidelijk was voor mezelf maar toch even moest uitgesproken worden en nu ook thema is geworden van deze blogpost. We hadden het over weglopen van complimentjes, van zorg krijgen, compassie uit de weg gaan en vooral de inherente verbondenheid van al die dingen aan het gevoel van falen.

mindfulness printed paper near window

Tijd om te graven

Of met andere woorden, doorheen m’n jeugd heb ik mezelf aangeleerd dat emotionele zorg krijgen gelijk staat aan falen. Logisch ook, als ge denkt dat alles alleen doen altijd the way to go was. Ik had geen hulp nodig van anderen, wilde het ook niet, ik loste het zelf wel op. Kreeg ik hulp, sloeg ik het af. Ik legde de lat voor mezelf steeds hoger en vreemd genoeg heeft dat 90% van de tijd ook effectief gewerkt. Ik loste het ook wel op. Tot ja, uiteraard, de burn-out.

Zorg krijgen als in die uitgesproken reacties van “ge hebt het zwaar eh” of algemene blijk van compassie accepteerde ik nooit. Ik draaide dat wel om naar iets waarvoor ik mezelf meer druk kon opleggen. Robin, het lijkt alsof ge hier aan het breken zijt. Kop omhoog dan, oogkleppen op, iets meer doorzetten om toch maar die sterke jongen te lijken en het wel opgelost te krijgen.

Kreeg ik dan eens complimenten, dan waren ze vroeger vaak een reden om automatisch de zoektocht naar de negativiteit te starten. Waar zitten die addertjes onder het gras? Hoe zouden complimenten een bocht van 180° kunnen maken en mij straks de grond in kunnen boren? Ik vind het zelf ook hallucinant om dit zo op te schrijven, en te beseffen dat dit zolang deel van mij was.

Een ambetante jeugd waarin genoeg zijn te weinig werd bevestigd, jongensscholen waarin kwetsbaarheid als zwakte werd bezien liggen aan de basis. Babbelen was zelden een optie, true zijn werd in de belachelijkheid getrokken, de angst voor het falen werd zo alleen maar gevoed. Nu nog steeds sukkel ik met een gedrag dat wil weglopen van het eenzame gevoel van falen. Ook al is er geen enkele reden om dat te moeten linken aan elkaar, ook al bevind ik mij in een omgeving dat me die zelfzorg wel zou gunnen. Het helpt, maar net in die state of mind durft dat weinig verschil te maken. Wat ik voel primeert, de rationaliteit wordt losgelaten.

If we don’t want to go there, we do not go there.

Ik heb van die momenten waarin ik alleen maar wil gaan en mijn hoofd troebel wordt als er zich ergens een emotionele vorm van confrontatie afspeelt. Lichamelijk sluit ik me volledig af, probeert mijn lichaam te overleven en vooral niet geconfronteerd te worden. Het hoofd maakt plaats voor ruis, inputs worden afgesloten, het lichaam wordt onder controle gehouden.

Het zijn diepe wonden die stilaan blootgelegd en verwerkt worden. Vervelend, vermoeiend. Uitputtend om bij stil te staan tijdens die 5 minuten van mindfulness oefeningen. Oefeningen die in eerste instantie ook zijn doel nog lijken te missen, want het blijft tijdens die 5 minuten gewoon even troebel in m’n hoofd. We do not want to go there. Hoe houd ik dit vol vraag ik mij soms af. Al zal het natuurlijk makkelijker worden naarmate ik het meer doe.

Gratis stockfoto met aantal, afbeelding, afbeeldingen

Proces

Het gaat anders wel beter dan vroeger gelukkig. Hulp vragen lukt al veel beter, ik kan al veel beter écht antwoorden. Ik heb ook het rationele verstand dat niet overtuigd is van al die negatieve dingen. ‘t Is alleen dat rationaliteit het absoluut niet kan winnen van het emotionele. Lijkt dat toch zo, dan heb ik gewoon een reden gevonden om ermee te leven en het volle overkookte potje te negeren.

Het is bovendien ook vies om in die ervaring geduwd te worden om eraan te werken. Ge weet van uzelf dat ge meer zijt dan dit, ge weet van uzelf dat ge al een ongelooflijke weg hebt afgelegd. En toch moet ge daar nog even in de modder ploeteren. Zoals vanouds, om eruit te blijven leven.

De omschakeling tussen die oude en nieuwe ik wordt zo alsmaar moeilijker. Leuk is het niet, de drempel wordt groter, in het perfectionistisch kopke aan de slechte kant leven vaak genoeg redenen om in dat contradictorisch veilige coconnetje te blijven. Omdat gevoel van rationaliteit leerde winnen, omdat identiteit en authenticiteit belangrijker zijn geworden om te kunnen leven, als het dan eens goed ging. De kwelduiveltjes in mij gebruiken nu die lessen als truc om me nu nog meer aan die slechte kant te houden.

Een ingewikkeld gevecht is het. Vervelende gevoelens komen erbij kijken. Maar we zijn heel erg dichtbij het einde gekomen. En ook al worden die uitdagingen alsmaar groter, de goesting om door te zetten blijft leven. Moed zal me er doorhelpen. Het gevoel van bevrijding dat zich stilaan weer weet te ontplooien, zal straks grootser zijn dan ooit. Na die sessie vandaag kan ik dat weer inzien.

man climbing on tower near buildings at daytime

Het is een lange klim op de grote toren waar we het straks op de top weer kunnen uitbrullen. Nu het weer is uitgeschreven kunnen we weer verder. Kan ik stilaan weer furore beginnen maken.

Het is lang geleden dat ik dat zo nog eens kon zeggen van mezelf. Blij om dat gevoel terug te ervaren ❤

16 reacties op “Complimenten, zorg krijgen en het gevoel van falen

  1. Mindfulness heeft mij vooral geleerd dat alle dingen die je voelt/ ervaart groot worden tijdens het erbij blijven en dan ook weer vanzelf kleiner worden en in kracht afnemen. Zowel voor verdriet, woede, machteloosheid, angst enz. Dat maakte dat ik geconfronteerd met die gevoelens in andere situaties waarin ze getroggerd werden ook wist dat ze weer vanzelf zouden afnemen. Door ze vaker toe te laten in mindfulness kon ik ook details afvoelen waar ik voorheen niet aan toe kwam. Het heeft me veel inzicht gegeven. Het was absoluut niet klef.

  2. Wauw, wat een mooie post, Robin. Ik ben er stil van! Ik herken veel van wat je schrijft en het grappige is dat ik van een paar dingen niet eens realiseerde dat dat bij mij ook speelt en dat zoveel met elkaar verbonden is. Ik vind het zo knap van jou dat het je lukt om zo naar jezelf te kijken, te zien wat je nog te leren hebt en leren wil, maar ergens ook wel zonder oordeel. Terwijl ik ook lees (en herken) dat dat juist vaak zo moeilijk is. Het zet me aan het denken, zoals vaak als ik iets lees dat jij hebt geschreven. Dankjewel daarvoor!

  3. Wat een mooi en kwetsbaar stuk! Het begin over alles altijd maar zelf willen doen, geen hulp willen en niet praten over wat moeilijk is, herken ik heel goed. Jaren geleden pakte ik dingen precies zo aan en dacht ik dat om hulp vragen of kwetsbaar zijn gelijk stond aan falen. Nu zie ik dat helemaal niet meer zo en denk ik juist dat een goed support netwerk van lieve mensen het aller belangrijkste is om succesvol dingen te kunnen doen.

    Voor mij helpt het om het vanuit een ander te bekijken. Wanneer iemand in je omgeving naar je toekomt en je om hulp zou vragen, zou je waarschijnlijk ook niet denken dat diegene faalt. Dus waarom zouden mensen dat omgekeerd wel over jou denken? 🙂

    1. Ah, super om te horen! Merci ook voor je mooie woorden. Mooi trouwens dat je daar doorheen bent kunnen breken, dat is niet simpel zoiets… En ja, da’s idd wel een mindset dat kan helpen. Maar ik merk dat ik het soms moeilijk heb om me daar helemaal achter te zetten, ik ben nogal een koppige op dat vlak 🙈 Maar ik kan dat gelukkig nog wel zien van mezelf!

  4. Ik weet niet zo goed wat ik moet/wil schrijven. Je hebt weer zo eerlijk geschreven over de dingen waar je mee worstelt. Dat vind ik zo ontzettend knap, dat je daar zo open mee bezig bent. En alle realisaties die je elke keer weer eruit haalt!
    Er zijn ook voor mij veel herkenbare dingen ook weer hier. Ik ben ook iemand die alles graag alleen oplost en het soms bijna vertikt om hulp te aanvaarden. Ik wéét wel dat het beter en makkelijker voor me is, maar op een of andere manier blijft dat een dingetje. Ik vind het heel interessant om te lezen hoe jij het zo aan het uitpluizen bent. En kan me heel goed indenken dat het alles behalve leuk is, want je wordt toch elke keer weer geconfronteerd en dan moet je er dus ook nog wat mee doen. Iets wat ik nog even voor me uitschuif 😉

    1. Haha, Luus. Je weet niet wat je moet zeggen, maar kijk eens wat ge hebt neergeschreven nu!

      Merci. Je moet ook niet altijd iets zeggen, als je er iets uit is het ook al heel veel he. Ik vind het wel mooi dat je je herkenbaarheid weer deelt.

      Wat betreft de confrontatie. Ik zie het als een noodzaak om ermee te leren leven. De pijn onder ogen durven komen, om er vervolgens anders mee leren om te gaan. Het voor ons uit schuiven doen we allemaal wel denk ik, dat heb ik ook heel lang gedaan. Iedereen is daar ook vrij in offcourse, ik leg niemand op wat ie moet doen. Maar het helpt wel. Leuk zal het sowieso niet zijn, dus wat maakt het uit of je het “nu” onder ogen komt, of later?

      Waar het wel voor uitmaakt, is de hoeveelheid tijd die we spenderen met enkel naar alles te kijken, ipv meer te “leven” door er anders mee om te gaan…

  5. Mooi omschreven. En dit inzicht is altijd al het halve werk he. Ik ben zelf soms ontzettend aan het struggelen met mijn mindset. Ben altijd wel positief maar ben de laatste tijd lichamelijk een beetje op aan het raken. Vandaar dat dit xxl weekend van ontladen, rust en offline tijd even goed is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.