Wake-up call

Deh,

Tijd voor het nog eens los te laten allemaal, want op het werk is het al snel druk geworden. Donderdag 2 september organiseren we nl. een summer school, een hands-on workshop dat de hele dag zal doorgaan. Ik merk dat ik me nogal hevig aan het voorbereiden ben. Na een babbel met Ellen is me duidelijk geworden dat ik de laatste dagen toch weer in de verkeerde huid ben gekropen.

Ik voel me best verantwoordelijk voor die workshop. Ik heb me de voorbije maanden nogal graag op de voorgrond gezet van dat project, en trigger mezelf om straks alles ook zo goed mogelijk af te leveren. Ergens hoort dat ook zo, maar het zal de trouwe lezer niet verbazen als ik zeg dat ik dat al makkelijk op een ongezonde manier wil realiseren.

Ik zat er weer helemaal in. Het negeren van de druk op de borst, het op-alles-voorbereid-willen-zijn, het overanalyseren van alle stappen die we nog moeten nemen in die opzet. Maar vooral ook de extra uren die ik er typisch voor over heb en thuis er niet voor kiezen om tot rust te komen. En dat laatste is het gevaarlijkst eraan.

Één babbel volstond gelukkig. Of dat gevoel heb ik toch. Een vrouw die zich met de machete door de jungle jaagt en m’n beschermingsmechanismen doorziet confronteerde me op het juiste moment. En serieus, ik heb het gevoeld gisterenavond. Gevoeld waarvoor ik wegloop, gevoeld waarom ik wil dat dat niet misloopt, gevoeld waarom dat ik het de volgende dagen anders zal aanpakken. Want zo kan het niet, zo moet het echt niet, zo wil ik het ook niet. Ook al was ik het toch zo aan’t doen.

Ik wil hier ook geen heel verhaal afsteken van hoe het dan wel moet. Nee, want ik vrees dat ik dat dan ook weer met een verkeerde motivatie ga aanvatten. Een motivatie vanuit het moeten, i.p.v. het willen of met de aandacht voor mezelf. Of met andere woorden, een motivatie die me eigenlijk rond de pot doet blijven draaien.

Gewoon op de juiste momenten voelen, het laten gebeuren. Die deksel van die donkere ketel af en toe eens liften, zoals nog al eens gezegd. Die summer school op punt krijgen, maar niet door mezelf helemaal weg te cijferen. Met de juiste balans, volgens de juiste goesting, rekening houdend met de zorgen zonder ze de controle te geven over mij.

Het zijn zware weken, het zullen nog zware weken worden. Af en toe die signalen doen gelukkig eens goed, houden me op het juiste pad.

Back on track, to be continued. En die summer school zal sowieso de moeite worden.

11 reacties op “Wake-up call

  1. Hej Robin! Ik ben dus een inhaalbeweging aan het maken om bijgelezen te raken hier, want er verschijnt hier zo veel écht goed leesmateriaal, waar ik de tijd voor wil nemen.
    Heel herkenbaar, wat je schrijft over je ergens helemaal in verliezen. Zo goed dat Ellen je dan even een halt toe kan roepen, en meteen ziet als je er te ver in dreigt te gaan, vóór je het zelf door hebt (wat meestal te laat is). Sowieso: kudo’s voor Ellen!
    Succes met de Summer School! 80% van jouw werk zal voor een ander ongetwijfeld als meer dan 100% overkomen :-).

  2. Oh en nu lees ik pas deze blog en denk ik: ah, die signalen waren er al wat langer en je ziet ook wel dat het een lastige tijd is en nou ja, ik hoop gewoon echt voor je dat het je lukt om lief voor jezelf te zijn. Dat verdien je!

Laat een antwoord achter aan Zo simpel is dan geluk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.