Mijn burn-out verhaal

Deh!

Ik doe iets wat ik precies nog niet heb gedaan. Ik heb al 100 keren geschreven over m’n burnout, ernaar verwezen, maar ik heb nog geen enkele blog waarin heel die ervaring staat geschreven. Alé, ik heb dat wel eens gedaan in m’n 2de blog We’re not there yet, maar goed. Toen was ik pas begonnen, schreef ik er maar op los en was er dus geen structuur of duidelijkheid van ahja daar vertelt die jong dus over z’n burn-out.

Anyway, jokes aside, ik schrijf er nu dus wel over en heb er iets van gemaakt om vanuit m’n Over Mij pagina naar te verwijzen. Ik beschrijf het van kop tot teen, vanuit de ervaring met alle nodige nuances. Want het was wel een pijnlijke ervaring. Eentje die ik niet meer opnieuw wil beleven, maar wel eentje die me zal bijblijven omdat dat het moment was dat ik met een andere blik naar de wereld keek. En een ervaring waar ik nu van kan zeggen van damn, het was eigenlijk echt nodig.

Maar ik moet daarvoor wel heel veel vertellen. Ik begin vanaf het moment dat ik afstudeerde, want een burn-out (of de mijne toch) is iets wat je opbouwt. Wat niet zomaar uit de lucht valt, ook al lijkt dat zo wel eens voor de buitenwereld. Ik besef wel dat dit stukje tekst wel eens héél zwaar kan lezen, want ik heb het zelf ook weer even gevoeld op bepaalde momenten. Doorlezen is dus misschien wat op eigen risico. Probeer alleszins in gedachten te houden dat het de beleving van toen was, dat ik nu twee jaar verder sta, en al gigantisch veel geleerd heb.

Zet uw tas koffie ook maar opnieuw. Het zijn +- 4000 woorden, wat neerkomt op 20 minuten leestijd (ik sta soms echt van mezelf te kijken).

Persoon Aanraken Van Zwarte Wekker Met Twee Bellen

Werk-ervaring

M’n pad in de wereld van artificiële intelligentie (AI) is er vooral eentje geweest die heel toevallig tot stand kwam. Ik studeerde af als industrieel ingenieur in elektronica-ICT en ik kon eigenlijk alles doen wat ik wou. Sowieso twijfelde ik nog wel of ik een doctoraat zou aankunnen, want ik had er in principe het juiste diploma voor en de juiste graad van onderscheiding, maar ik heb nooit iets kunnen vastpakken van hier zou ik nu eens graag vier jaar onderzoek naar willen doen. Ik zou wel in hetzelfde topic bezig blijven als dat van m’n masterproef: het ontwerpen van computerchips (ik houd het hier bewust erg simpel, want het was wel complexer dan dat). Maar al snel bleek dat ik nogal héél laag onderaan de trap moest beginnen als tester van computerchips (lees: papegaaienwerk), en dan ook nog eens in regio Leuven of Antwerpen. Dat was met het Limburghartje nooit een optie, dus ging ik voor plan B. Kiezen voor een lokaal bedrijfje, een start-up waar ik mee kon groeien en waar ik echt kon voelen dat ik iets betekende.

Ik zocht ook wel iets innoverend van aard, waar altijd wel toekomst in zit en wat op technologisch vlak ook uitdagend genoeg was. Dat kwam allemaal terug in het topic van gezichtsherkenning, waardoor ik bij een start-up rond dat thema belandde. En ik kon daar ook gewoon alles in kwijt. Ik kreeg de tijd en de ruimte om me volledig te specialiseren in iets wat later artificiële intelligentie bleek. Ik heb daar dingen gebouwd waar ik nog steeds trots op ben, daar hebben we knappe stukjes software geschreven.

Maar de mentale Robin heeft daar uiteindelijk zwaar afgezien. Ik had sowieso al een lang verleden waarin perfectionistisch gedrag mij wel doorheen de dingen loodste. Gedrag waarin people pleasing en peacekeeping centraal stond. Ruzies had ik nooit, want i.p.v. aan mezelf te denken probeerde ik vooral kritiek te vermijden door goed te doen en goed genoeg te zijn, zodat ze geen reden hadden om kritiek te geven. En dat gedrag heeft zich serieus kunnen ontwikkelen in m’n werk. Ik zat geregeld alleen, moest vaak zelf de dingen bedenken en had constant de angst dat de dingen die ik maakte niet goed genoeg zouden zijn. Er leefde gigantisch veel onzekerheid, want goed genoeg zijn was voor het eerst iets wat ik niet meer in de hand had. Dat zou pas bevestigd worden wanneer een product gebruikt zou worden, wanneer er nooit fouten mee zouden gebeuren. En in een start-up, is die kans vanzelfsprekend klein. Niet dat het slecht ging, maar de cultuur van vallen en opstaan lag me niet zo. Ik viel vooral, en bleef vallen. Ik bevond mij al snel in een vortex van tegenslag waar ik moeilijk uit geraakte.

Blauw Spiraalvormig Neonlicht

Doctoraat

Ondanks die vortex begon ik uiteindelijk wel te leren wat ik het meest waardeerde aan m’n werk. Dat bleek onderzoek te zijn, het leren van nieuwe dingen m.b.t. AI om nieuwe inzichten te vergaren in de dingen die we maakten. Ik begon het jammer te vinden dat ik na mijn studies geen doctoraat was gestart, want het was dat deel in mij wat me erg lag.

En toen deed er zich een hele mooie kans voor. Op een bepaald moment werkten we een heel projectvoorstel uit waar vier jaar onderzoek naar gedaan moest worden. Na een aantal gesprekken bleek dat in een doctoraatskader gegoten te kunnen worden: een Baekeland mandaat. Basically een soort van financiering vanuit de overheid naar het bedrijf, waar een doctoraatstudent mee betaald kon worden. De zoektocht naar een doctoraatstudent was al snel afgelopen, want ik kon daar dus zelf voor worden ingezet. Ik dacht er even over na (want ja, uw volgende vier jaar worden ineens ingenomen door onderzoek en een heel ontwikkelingstraject) maar had al snel m’n beslissing gemaakt. Ik moest dat gewoon doen.

Het klonk ook allemaal zo mooi: het werk bij de start-up zou helemaal teruggeschroefd worden. Het was volledig de bedoeling dat ik full-time aan de slag kon gaan als doctoraatstudent en dat dat m’n enige focus zou worden. Ik zou m’n huidig werk wel nog kunnen combineren, maar dan volledig in het kader van dat onderzoek: alles wat ik in Hasselt zou doen zou mee kunnen als bv. test-materiaal of inzetten van m’n onderzoek in de praktijk. Fantastisch: ik zou enkel nog aan onderzoek doen. Hetgeen wat ik dus het meest waardeerde aan m’n werk. Dat ik daarvoor de helft van de week 3 uren in de auto moest spenderen richting Sint-Katelijne-Waver (daar waar de onderzoeksgroep was), nam ik er graag bij.

En hoewel ik nog steeds héél trots ben dat ik die stap heb gezet, is dat hetgeen wat de vortex nog heviger heeft gemaakt.

Onderzoek & werk

Het wegvallen van m’n werk bleef vooral uitgesteld worden. Het bedrijf vond niet meteen een nieuwe persoon, ik bleef nog lang de taken verderzetten alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk begon ik volledige werkweken in 2 á 3 dagen te stoppen, waarin ik de rest van de week nog eens begon aan andere taken: die van het doctoraat. In plaats van een focus dat verzet zou worden, behield ik de ene focus en kwam er dus nog een focus bij. Ik had ineens nog veel meer moeite met alle ballen hoog te houden. Daar kwam dan nog eens bij dat er een collega rond Kerst (toen ik 4 maanden bezig was met het doctoraat) stopte bij het bedrijf, waardoor ik tijdelijk nog enkele zaken erbij zou krijgen. Alsof het nog niet erg genoeg was. Ik voerde eigenlijk 3 jobs tegelijk uit.

Wat ik ook héél duidelijk wil nuanceren hier: niemand kon er iets aan doen. Alles wat gebeurde is typisch in de start-up cultuur. Het is als IT-bedrijf ook verschrikkelijk moeilijk om nieuwe werkkrachten te vinden. En het is normaal dat werk zich soms opstapelt, en dat er zich problemen voordoen die op voorhand niet konden ingeschat worden. In geen enkel geval wil ik iemand de schuld geven, want ik vind niet dat er iemand in de fout is gegaan. Het is een samenloop van vele jammere gebeurtenissen waar ik zelf moeilijk mee kon omgaan omwille van mijn verleden. Een verleden dat mij onbewust gemaakt heeft tot iets waar ik zelf weinig controle over had. M’n baas probeerde altijd mee te werken en m’n vragen na te komen, maar het was praktisch vaak gewoon niet mogelijk. Als start-up moet je ook overleven, dat respecteer ik, en daar heb ik ook voor gekozen toen.

Het is allemaal gewoon, ja. Jammer, k*t. M’n burn-out was gewoon niet te vermijden, want ik had zelf ook nooit iets door, deed maar door zoals ik altijd geleefd heb.

Zorgen op het werk

Die gebeurtenissen hebben me dus wel kapot gekregen. Ik had nergens nog een rustpunt. Ik had aan bedrijfskant de zorg dat de producten goed moesten werken, en ik probeerde door m’n perfectionistisch aangeleerd gedrag op alle momenten te voorkomen dat er fouten konden gebeuren. Dat sijpelde door op alle vlakken, want problemen nam ik na het werk mee naar huis uit schrik dat ik de week erna met teveel problemen zou zitten. Ik bleef soms wakker liggen van die ene softwarebug die al voor de honderdste keer kwam opzetten zonder dat er echt een oplossing van te vinden was. In m’n software-ontwikkeling werd ik perfectionistischer en haast autistisch over de dingen die ik allemaal had afgecheckt, zodat er zeker geen nieuwe bugs zouden voorkomen. Om de druk van de toekomst zo laag mogelijk te houden door zoveel mogelijk op voorhand al op te lossen.

Zorgen met het doctoraat

Het doctoraat ging al iets vlotter dan m’n werk. M’n onderzoek deed ik graag en ik had erg veel dingen verzameld en goed gestructureerd. Ik vergaarde heel veel inzichten in die wereld die ik nu nog steeds inzet.

Maar het doctoraat bezorgde me ook veel kopzorgen. Zo was er de 9-maanden presentatie, waar ik al m’n werk in kon vertellen waarna een jury moest beslissen of m’n onderzoek mocht verdergaan. Dat ging goed, ik kreeg de goedkeuring om door te doen. Feest! Maar wat er vooral bleef rondspoken, was die opmerking dat ik nogal héél véél onderzoek had gedaan in die 9 maanden maar niet echt iets getest had. Ik moest eens iets durven vastpakken om verder te onderzoeken, en m’n onderzoek concreet maken naar resultaten toe.

Ziet ge het al aankomen? Want laat dat nu net een fantastische trigger zijn voor iemand die perfectionistisch is. Ik vond ze zeker gelijk hebben, maar ik kan achteraf zeggen dat ik in die 9 maanden vooral rond de pot bleef draaien zodat ik nooit geconfronteerd moest worden met afwijzing. Dat moest dan zelfs niet iemand zijn die mij zou zeggen van hmm, wat ge nu probeert zal niet werken. Nee, het was al genoeg als die kwelduivel in m’n hoofd al zag dat hetgeen wat ik testte al niet werkte. Dat zou nooit passen in m’n perfectionistisch kopke, dat zou me alleen maar meer de dieperik insturen. M’n perfectionisme kreeg het nog moeilijker om alles onder controle te houden. Ik zou effectief wel eens kunnen falen nu, als ik m’n onderzoek verder zou doen.

Die 9-maanden presentatie was rond juni. Toen m’n collega in het bedrijf al 5-6 maanden weg was. Toen was er dus al heel wat spanning opgebouwd, zat ik al met heel wat kopzorgen. Maar onbewust was die presentatie een belangrijke druppel. Vanaf toen zat het water in de emmer tot op de rand. Dus uitte het zich ook in m’n privéleven.

Ik werd in m’n privéleven ambetanter, ik stelde alle zorgen altijd voorop. M’n voetbalontspanning leed eronder, m’n relatie leed eronder. Ik zat vaak met een stekende hoofdpijn en had van die verdrietopzwellingen in de auto terwijl ik naar muziek luisterde. En met verdrietopzwellingen bedoel ik effectief zo van die momenten van 2 á 3 seconden dat het teveel wordt, dat het verdriet opkomt, maar dat ge die terug inslikt om toch maar verder te kunnen gaan. Gigantisch ongezond, maar ik bleef wel doorgaan en bleef geloven dat ik het kon.

Spiegelfragmenten Op Grijs Oppervlak Met De Weerspiegeling Van Iemands Arm

En dan gaat ge kapot

Één telefoontje.

Dat één telefoontje op kantoor in Sint-Katelijne Waver deed me de das om. Ik voelde me die dag ‘s morgens ook al niet zo goed, want ik was de dag voordien experimenten aan het doen die me wat tegenvielen. Ik zag ook niet meteen een uitweg en had nog wat opzoekwerk voor de boeg waar ik eigenlijk moeilijk mee kon wachten (want het moest zo snel mogelijk gefixt worden natuurlijk).

Ik kreeg telefoon met een vraag dat me even moest afleiden van m’n doctoraatswerk. Een kleine, miniscule zorg erbij, eigenlijk iets van twee keer niets. Maar toen ben ik echt gebarsten. Meestal als ik telefoon krijg sta ik recht en wandel ik wat in het rond. Dat deed ik toen ook, en ik herinner me nog dat ik één van de weinigen was toen op het bureau. Ik bleef lang, heel erg lang heen en weer wandelen terwijl ik verdronk in eigen gedachten. Tranen die ik dan weer wel en dan weer niet onder bedwang kon houden. Ik belde terug en zei dat het me echt niet ging. Ik kreeg de tip om te gaan wandelen.

Dat deed ik ook, maar het loste niets op. Ik wandelde buiten rond met hetzelfde gevoel. Een krop in de keel die op uitbarsten stond, eentje die niet kon uitbarsten omdat ik me niet kon en nooit zwak zou tonen. Weer teruggebeld en gezegd dat wandelen niet hielp, dat het nog steeds niet ging. Ik ben naar huis gegaan. Heb levensloos in de zetel gelegen. M’n hoofd in overtoeren, dezelfde krop in de keel bleef urenlang hangen. M’n felle stekende hoofdpijn was erger zoals nooit tevoren. Kapot, opgebrand, diep in de put.

Van die eerste dagen erna herinner ik mij nog bitter weinig. Ik denk dat ik naar de dokter ben gegaan die me toen zei dat ik twee weken moest thuisblijven. Waar ik wel naar luisterde, maar het deed me stiekem harder triggeren doordat ik me echt oplegde dat ik gefaald was. Een gedacht dat me nog meer de dieperik in stuurde, en met elke dag geen teken van verbetering kende. Het was het gedacht waar ik stiekem m’n hele leven voor aan het weglopen was dankzij dat perfectionistisch gedrag. M’n angst was ineens werkelijkheid geworden. Ellen heeft serieus moeten aandringen om achter een psycholoog te vragen. Ik had het dan maar gedaan, maar kon nog steeds moeilijk toegeven van mezelf dat ik hulp nodig had.

Ik heb u echt naar de dokter gesleurd toen.

Ellen terwijl ze dit naleest.

Kwaaltjes

In die weken dat ik thuis zat was ik eigenlijk geen mens. Ik herinner me dat ik elke dag een nostalgisch spelletje speelde van op de Playstation 1. Ik was daarmee tevreden, maar was stiekem gedachten en pijn uit de weg aan het lopen. Misschien was het ook nodig op dat moment, ik had genoeg van alle confrontatie.

Ik ga gedachten en kwaaltjes allemaal eens opsommen. Of toch diegene die ik mij nog herinner. Ik deel ze op in fysieke en mentale pijnen.

Fysieke:

  • Vieze, stekende hoofdpijn. Linksachter in m’n hoofd. Ik zou het nog zo met de vinger kunnen aanduiden.
  • Een barstende krop in de keel klaar om te ontploffen.
  • Een hoofd dat elke minuut van de dag in overtoeren stond. Stel u de chaos van een beeld met ruis voor. Dat in uw hoofd, met het grootste lawaai van de wereld.
  • Vermoeide, opgebrande spieren die ge al hebt van zelfs een hele dag niets te doen.

Mentale:

En nu wordt het best vies, want van deze had ik echt het meeste last. Het zijn vooral vraagstellingen.

  • Waarom heb ik gestudeerd wat ik gestudeerd heb?
  • Waarom vind ik onderzoek leuk?
  • Wat vind ik eigenlijk leuk?
  • Wat zien mijn vrienden eigenlijk in mij?
  • Waarom ben ik samen met Ellen? Waarom ben ik eigenlijk verloofd?
  • Waarom kijk ik nu eigenlijk naar de voetbal?
  • Heb ik mezelf nu eigenlijk héél m’n leven voorgelogen?
  • Is alles wat ik doe wel wat ik wil doen?
  • Wie ben ik eigenlijk?

Eigenlijk is het maar een greep uit de zorgen die ik had. Maar ik was gewoon alles kwijt. Ik wist niet wie ik was, ik wist niet waarom ik dingen deed. Ik wist niet of ik dingen leuk vond, ik wist niet meer wat ik leuk vond. Ik wist begot niet hoe het verder moest, ik liet de dingen maar aanslepen en hoopte dat een gesprek bij de psycholoog meer duidelijkheid zou scheppen. Die eerste weken zette ik als een robotje gewoon door. Zonder enige koppeling van emoties of gevoelens.

Maar ik kan u zeggen: niet meer weten waarom ge u verloofd hebt, de onzekerheid, de twijfels… Het was zwaar. Ik weet niet hoe ik dat anders kan uitleggen.

Zwarte Hangende Brug Omringd Door Groene Bosbomen

Leven is door

Om het met de profetische woorden van die Limburgse helden die iemand uit het kanaal hebben gered te zeggen: leven is door. In die tijd dat ik thuis zat werd ik met een nieuwe vacature ook stiekem getriggerd en voelde ik weer iets. Ik vertrouwde dat natuurlijk nauwelijks na zo lang in de put gezeten te hebben. Maar ik heb me er wel achter gezet en heb eigenlijk m’n verstand een beetje op nul gezet, me toch opnieuw eens laten leiden door m’n gevoel. Dat heeft goed uitgepakt, dat heb ik o.a. beschreven in 20 seconds of courage.

Maar dat is dus mijn verhaal. Ge zou bijna kunnen zeggen dat het de start was van vele, vele betere tijden. In therapie heb ik geleerd hoe heel die burn-out tot stand is gekomen, hoe dat door de jaren heen werd opgebouwd. Ooit beschrijf ik dat verhaal wel eens in een boek, waarin ik helemaal terugduik in de jeugdjaren en elke trigger die me dieper in het gedrag van perfectionisme heeft gestuurd. Ooit! Maar dat is niet voor nu. Ik beschrijf het verhaal van de burn-out nu vooral om ook kader te bieden aan de leidraad die door al m’n blogs wel speelt. Hoe ik soms nog struggle, hoe die energie van bevrijding tot stand is gekomen.

Nu

Met een heel gerust en voldaan hart kan ik nu ook zeggen dat ik dit gewoon moest meemaken om uit die jarenlange vortex te treden. Ik was het gevoel van geluk kwijt. Sinds die burn-out kan ik dingen zoals nooit tevoren naar waarde schatten, komen de dingen weer binnen, raken ze me, kunnen ze me ontroeren. Ik ben terug in connectie met dat gevoelig manneke dat ik misschien wel ben. Een identiteit dat altijd ver verborgen zat omdat gevoeligheid op het eerste zicht misschien minder goed sociaal geaccepteerd wordt. Omdat prestaties vooral beloond worden. En een mens zien afzien van die prestaties, wat ge als gevoelig manneke ergens wel eens moet doen, wordt helaas niet echt beloond. Kwestie van het juiste moment en de juiste plaats af te wachten om het te tonen.

Dat gevoelig manneke ben ik nog altijd. Maar nu ben ik, in tegenstelling tot de periode van voor m’n burnout, in veel positievere connectie met iets in mij wat ik nu moed durf noemen. M’n moed heb ik altijd ingezet in perfectionistisch kader, om uitdagingen aan te gaan en nooit of nooit daar de emotionele impact van te tonen. M’n moed heeft me tot dat doctoraat gebracht. M’n moed is deel van m’n identiteit, dat ik voor de burn-out heb ingezet om te overleven in een vortex van negativiteit, donkere gedachten met een burn-out tot gevolg.

Nu zet ik mijn moed in om gevoelige confrontatie te durven aangaan. Om die mindere momenten te durven ervaren, om eens te durven zeggen dat ik me niet goed voel. Mijn moed zet ik nu in om alles vanuit identiteit te doen. Om m’n onderzoek vanuit een passie te ondernemen, om ook daarin te durven falen en veel uit te leren. Als ik echt zolang heb kunnen overleven dankzij m’n moed, ben ik ervan overtuigd dat ik nog tot héél erg veel geflipte dingen in staat ben.

Één van die geflipte dingen is dus bv. een blog schrijven met al het donkere van de burn-out. Andere geflipte dingen zijn een podcast op de wereld durven zetten. U te laten horen als onderzoeker in een harde wereld. Één van de gefliptste dingen die ik me nog zie doen is letterlijk een boek schrijven met al het donkere van m’n verleden, hoe ik eruit geleerd heb en hoe ik alle geleerde dingen nu ook durf inzetten in m’n professionele leven.

Waarom ik dit schrijf

Het is wel een uitdaging om zo’n tekst als deze te schrijven. Het roept voor mij oude emoties op, ik leef me terug in in dat moment en zeker die mentale kwaaltjes deden me het effe moeilijk krijgen. Ge zou u kunnen afvragen ma waarom doet ge dat dan?

Sowieso om eerlijk te blijven naar mezelf, en alle geleerde lessen altijd dicht bij me te houden. Ik ben letterlijk wijzer geworden uit deze ervaring. Maar alles boven alles heb ik ingezien hoe ik me absoluut niet hoef te schamen voor de dingen die ik heb meegemaakt. Het is allemaal jammer maar menselijk. Dingen gebeuren gewoon. Maar we vinden het moeilijk om die dingen te accepteren van onszelf. Dat was voor mij 25 jaar lang ook het geval geweest, en hoe meer mensen ik spreek, hoe meer ik inzie dat iedereen wel bepaalde struggles heeft. We spreken er alleen niet over, we denken dat we nogal hard zouden aangepakt worden, veroordeeld worden en daardoor dieper in de put raken. Kwetsbaar tonen zijn we wat aan het verleren, maar kunnen we volgens mij terug aanleren door dergelijke dingen bespreekbaar te maken. Ik doe het weliswaar maar op een blog, maar ‘t is ook dat hier die ruimte gecreëerd kan worden. Face to face uit de lucht vallen met diepe trauma’s.., ja, dat doen we niet (en daar hebben we soms ook geen behoefte aan, mij zult ge ook niet altijd en overal zielig zien doen). Maar bespreekbaarheid is wel superbelangrijk. We worden daar beter van en dat mogen we niet vergeten vind ik.

Parting words

De geleerde les is dat perfectionisme sociaal geaccepteerd wordt, maar nefast is voor mentaal welzijn. Dat we waarschijnlijk nog wel een paar jaar de burn-out cijfers de lucht in zien schieten, omdat we met een perfectionistisch karakter alles aan de kant gooien met presteren als doel. Waarin drukte ook goed voelt zodat we niet de confrontatie moeten aangaan met onze mindere gevoelens. Maar dat we vooral onszelf voorbij lopen, en dat emmertjes voller en voller geraken. Tijd maken om te genieten zijn we precies aan het verleren.

Ma soit, ik kan alleszins zeggen dat ik dat terug geleerd heb. Dat ik mens mag zijn, me slecht kan voelen en ik daardoor trouw kan blijven aan m’n emoties, waardoor ik geluk ook waardevoller ervaar. Ik blijf op vele vlakken dezelfde mens. Ik zal me wel amuseren met muziek, m’n Pokémon kaarten. Ik zal ook de balans blijven vinden tussen oppervlakkige gesprekken & meer diepgang. Ik blijf m’n onderzoek doen omdat ik dat nog steeds leuk, verfrissend en uitdagend vind. Ik zal nog steeds impact blijven uitoefenen, zowel op professioneel als privé vlak. En natuurlijk ook naar de voetbal blijven gaan, loco worden van die bealo-scheids DIE DAAR ALTIJD MOET FLUITEN ow eh die jongen was alleen door!

Buh jong, ik heb veel geleerd maar ik blijf hetzelfde Genkse manneke dat sowieso in me zit. Ik geniet alleszins veel meer, kan beter aanduiden welk deel van mezelf ikzelf ben en welk deel me in dat perfectionistisch kader wilt duwen. En dat is de beste les die ik ooit kon leren, een les die we allemaal ooit wel eens zullen leren.

26 reacties op “Mijn burn-out verhaal

  1. Ik kan alleen maar glimlachen om je mooie woorden. Je legt het zo helder uit, het is voor mij heel verrijkend.
    (En nu heb je mij een mentale shot in mijn gat gegeven om mijn eindwerk eindelijk eens af te werken en in te dienen deze week 😀 )

    You Go Robin!

  2. Mooi dat je dit met ons deelt. Het lijkt me heel heftig om mee te maken. Hoewel ik wel in een vergelijkbare situatie heb gezeten, maar dan was het mijn lichaam dat opgebrand was in plaats van mijn geest. Hoewel ik me toen mentaal ook niet meer top voelde hoor, haha.
    Fijn dat je er wel weer bovenop gekomen bent. Heel erg knap ook. Hoewel er natuurlijk altijd wel valkuilen zullen blijven en je soms misschien weer even een stapje terug moet doen.
    Blijf goed om jezelf denken. 🙂

    1. Ja ik hoor idd wel eens dat sommigen er meer fysiek van afzien. Dat had ik ook wel, maar was niet de dominante factor!

      En ja, ups en downs sowieso, maar ik ben me nu al veel bewuster van alles. Door goed het overzicht te bewaren kan ik de dingen goed blijven plaatsen, en dan is het gevaar veel kleiner dat je terug in zo’n negatieve spiraal terecht komt 🙂

  3. Ik vind dat je hier heel knap en helder over schrijft. Juist over zoiets heftigs. En het is inderdaad waar dat zulke dingen je maken tot wie je nu bent en je dingen laten waarderen. Maar aan de ene kant jammer dat je er zo diep voor hebt moeten gaan. Heb je er nu nog ‘naweeën’ van? Zelf nooit een burn-out gehad maar iemand in mijn directe omgeving wel…

    1. Dankje, Saskia! Ik ben er inderdaad diep voor moeten gaan. Naweeën komen inderdaad voor maar ik heb geleerd dat dat weinig met de burn-out zelf te maken heeft. Eerder met de dingen uit het verleden. Als ik me te veel laat leiden door die dingen is de kans groot dat ik terug in die negatieve spiraal terecht kom, maar nu ben ik me alleszins beter bewust van alles om het niet meer zover te laten komen!

  4. Wat mooi geschreven, Robin. En ook weer heel herkenbaar: ook ik heb een burn-out gehad (ook door een samenkomst van omstandigheden, maar ook door precies die gevoeligheid die jij in jezelf beschrijft) en herken heel veel in je verhaal. Heftig hè, ook om te beseffen dat je zo diep hebt gezeten? Als ik daar aan terugdenk, voelt het bijna als een ander leven of een ander persoon, terwijl ik weet dat ik dat gewoon zelf was. Tegelijkertijd kan ik het gevoel nog heel goed terughalen, een soort van complete paniek en niet meer weten wat eerst moet, echt ellendig. Ik ben zó blij en trots dat dat achter me ligt, net als jij dat zeker mag zijn over wat jij allemaal hebt weten te overwinnen. We zijn goed bezig 😉

    1. Dikke merci voor je lieve reactie Anne. Dat besef is idd heftig! Maar ik vind het niet echt vreemd ofzo om te zeggen dat “ik” dat was. Dat ben ik ergens nog steeds, omdat er toen ook dingen speelde. Ik zie het nu vooral als een andere omgang met de dingen die spelen! En da’s iets wat ge altijd in de hand hebt 🙂

      Ik ben ook erg blij voor jou dat dat achter je ligt. Je hebt je er mooi over weten te zetten! Dus heel graag doe ik mee ja, we zijn goed bezig!!

  5. Ik moet nog een stuk lezen maar ik ga toch al efkes reageren want ik vergeet het anders weer. Ik kwam bij die vragen die je jezelf stelde. Heel herkenbaar. Ik had dat ook toen ik in mijn depressie zat. Ik twijfelde aan alles en dus ook vooral aan dingen die niet aan de basis lagen: mijn werk, mijn relatie, of ik wel woonde waar ik wilde wonen, of ik wel echt mezelf was en wie was ik dan en was ik niet gewoon de boel bij elkaar aan’t liegen.
    Ik ben eigenlijk ‘blij’ dat ik dat hier lees want ik heb dat eigenlijk toen alleen aan mijn lief gezegd. Ik had totaal geen beeld meer van wie ik was.

    Ik kan mij ook nog perfect dat ene moment voor de geest halen waarop ik dacht: amai nee, het gaat echt niet meer. En dat gevoel erbij en het besef dat dat al maanden aansleepte en ik het nooit echt door had. Brr. En zoals Anne zegt, dat je er achteraf naar kijkt en dan denkt: was ik da?

    Merci voor het delen! 🙂 Je bent een held!

    1. Ja, die hele bewustwording was idd echt echt een vieze. Gewend zijn van altijd controle over alles te hebben, om dan na zo’n lange tijd ineens echt alles te verliezen.. Dat besef heeft idd ook heel erg veel bijgedragen! Heel goeie toevoeging 🙂 En ja nu zo achteraf is dat wat vreemd, maar kvind het precies ook wat vroeg om te zeggen dat ik het me niet meer kan voorstellen :p Want dat kan ik wel haha

      En again, merci Irene… Lief!

  6. Veel Vlaamse woorden begrijp ik niet maar wel dat je veel hebt meegemaakt agv perfectionisme. Dat is heel herkenbaar. De basis wordt gelegd doordat we te weinig zeggen je hebt genoeg gedaan omdat we bang zijn niet goed genoeg te zijn. Zelfs met het schrijven van een blog of reactie erop twijfelen aan jezelf. Afijn dit is hem. Mijn reactie, jouw blog. Het is goed zo voor vandaag. Met interesse en mededogen gelezen.

  7. Wat sterk en mooi dat je hierover schrijft. Dat kenmerkt je echt wel, die openheid en het durven vertellen in plaats van weg te stoppen. Anderen willen helpen met je verhaal. Ook ik vind je verhaal herkenbaar, hoewel ik aan de andere kant zat, ik heb een tijdje op het randje last gehad van een eventuele bore-out een aantal jaar geleden.

  8. Heerlijk dat je er zo open over bent. Een burn-out overkomt steeds meer mensen, en toch wordt er vaak niet veel over gezegd, alsof we onszelf niet kwetsbaar mogen tonen. Blogland is gelukkig een fijne plek op dat vlak, schrijven werkt therapeutisch. Mooi dat je dit met ons wilde delen. En heel mooi dat je uit het dal geraakt bent!

  9. Wauw, Robin, zo’n moedige blog! Ik heb even gewacht met lezen tot ik ‘t met volle focus kon doen (lees: geen afleidingen rondom mij). Zoals je wellicht niet zal verbazen klinkt het zo herkenbaar allemaal. Vooral dat ‘het was nodig’ is iets wat binnen komt…
    Het is enorm hoopgevend om te zien welke evolutie je hebt doorgemaakt (ook al was het proces allesbehalve een cadeautje). Dat geeft écht moed!
    Dat opbouwende herken ik ook wel, ik herinner me veel momenten van ‘breakdown’, maar elke keer doe je voort. Bij mij was er ook wel één moment als dé druppel, toen een vriendin me zei dat het echt wel zo niet verder kon. Ik ben haar er nog altijd dankbaar voor.
    Van die eerste weken herinner ik me vooral nog de allesoverheersende vermoeidheid en spierpijnen. Ik geraakte letterlijk niét meer vooruit en was nog slechts een schim van mezelf. En dat overvolle hoofd was er ook, samen met schaamte- en schuldgevoelens (vooral naar mijn werk toe dan).
    Hier is het nog een heel andere fase dan bij jou, en ik ga binnen enkele weken mijn ‘oude’ job terug opnemen, deeltijds weliswaar. Zo veel mensen zeggen dat een burn-out een breekpunt is, of een radicale verandering, maar ik voel het niet zo aan en heb die ‘bezorgdheid’ ook eens uitgesproken bij mijn psychologe. Zij zei dat de verandering bij mij vooral zal liggen in hoe ik met alles omga en zal omgaan in de toekomst. De tijd zal het uitwijzen…
    Sowieso plan ik nog eens te bloggen over wat ik heb geleerd van mijn burn-out, en over mijn ervaringen als ik weer een tijdje aan het werk ben (maar dat zal even duren, want ik bereid me mentaal al voor op weer even stikkapot zijn).
    En als je boek er komt, ik lees ‘m heel graag!

    1. Fieke… Merci voor je reactie, ik kan me voorstellen inderdaad dat je je moet voorbereiden op het lezen van zo’n ervaring. Maar ik ben heel blij om te lezen dat het je zoveel moed geeft.

      En ja, zo is het ook. Iedereen beleeft het anders natuurlijk en zal er andere dingen uit leren. Maar uiteindelijk is het idd een keerpunt in het leven, dat blijft wel zo voor iedereen denk ik. Een breekpunt hoeft het niet te zijn inderdaad, maar zoals je zelf zegt zal je de dingen allicht heel anders leren aanpakken vanaf nu. Met ook een aandacht voor dingen die er voordien misschien niet of te weinig was.

      Sowieso wens ik je nog heel veel moed in je proces! Al heel fijn om te lezen dat je straks weer begint met werken. Volkomen begrijpelijk dat het wel wat energie zal vergen.. Maar je gaat er goed mee om, je luistert heel goed naar je lichaam vind ik. Goed bezig, houden zo 🙏🙌

      1. Sowieso neem ik graag tijd om persoonlijke verhalen te lezen, maar als ze heel herkenbaar zijn maakt dat iets extra in mij los.

        Hier hoop ik vooral dat ik er voldoende uit geleerd zal hebben om het niet weer te ver te laten komen. Alles zal aankomen op tijdig rust nemen en grenzen stellen (vooral op het werk). Gelukkig zijn ze enorm begripvol; ik ben er gisteren geweest en voor het eerst heb ik het (fysieke én mentale) gevoel van: ik kan dit, en ik zie het zitten! En ik probeer voldoende tijd te maken voor die energiegevers, want die zijn o zo belangrijk…

  10. Ik heb er een paar dagen over gedaan om het allemaal te lezen want ik steeds maar korte momentjes de tijd. Maar ik heb het eindelijk gelezen en ik vind het ontzettend interessant om nou eens te lezen hoe het voor iemand voelt en is een burn-out. Ik had er wel een idee van door mensen in mijn omgeving, maar je hebt het zo duidelijk en eerlijk opgeschreven dat ik me er nu een beter beeld bij kan maken.

    Helaas heb ik ook meegemaakt dat mensen het toch soms wat te lichtjes opnemen en dingen vinden als ‘als hij/zij nu gewoon ff doorzet komt hij/zij daar wel weer overheen’ of zelfs opmerkingen in de trant van aanstellen. Dat maakte me toen al altijd boos, maar nu ik hier precies lees wat het met je lichaam en hoofd kan doen nog veel meer!

    Als dat boek er ooit komt ga ik het sowieso lezen, want het topic perfectionisme vind ik reuze interessant! Als ik de stukjes nu lees over hoe je perfectionisme is opgebouwd door je hele leven heen klinkt het inderdaad alsof de burn-out niet vermeden had kunnen worden en des te meer vind ik het zo zo knap dat je dat zelf ook zo ziet en het om zet (aan het zetten bent) tot zoveel goeds (anderen ermee helpen door er zo open over te zijn).

    Wat ik dus vooral wilde zeggen, is dat ik het bewonderenswaardig vind dat je ons elke keer weer meeneemt in je (verwerkings/helings)proces en dat er denk ik een heleboel mensen zijn die hier iets aan hebben 🙂

    1. Luus, uw effort om het te lezen ondanks korte momentjes tijd, de tijd die ge neemt om zo’n antwoord te schrijven.. Danku, echt waar! Ik apprecieer dat echt enorm.

      Je woorden doen me heel veel plezier, kan het echt niet anders uitdrukken. Merci, merci, merci!! Heel fijn om te lezen ook dat je er zoveel aan hebt.. Het geeft me alleen maar meer reden om zo’n dingen te blijven delen.

      Mij maakt het ook wel eens boos als ik mensen zo kortaf zie reageren. Soms hebben ze wel eens gelijk, maar we staan er vaak te weinig bij stil hoe het voor iemand kan voelen om dergelijke stappen te zetten iedere keer.

      Maar echt waar, nogmaals, merci!

  11. Heel mooi, open en eerlijk geschreven (ik ben een vriendin van Liese). Er zitten heel wat herkenbare dingen in: dingen die ik bij mezelf herken, maar ook in mijn omgeving. Ik hoop dat een verhaal zoals dat van jou (en op termijn ook een boek) kan bijdragen tot een andere visie op de mens in de maatschappij. Mij heb je alvast als supporter mee.

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.