Schaamte probeert, maar is aan het verliezen

Deh!

Eigenlijk voelt het alsof ik weer stomme dingen aan’t doen ben. Kwetsbaarheid promoten allemaal goed en wel, maar af en toe komen die bezorgde gedachten omhoog die me doen twijfelen of ik wel écht weet wat ik aan het doen ben.

Want het is en blijft delicaat. Ik voel zowat de nood opkomen om alles overal te delen, om overal die identiteit uit te dragen. Terwijl ik volgende week terug kom op het werk. Weg van die mooie ideale wereld. Terug met de neus op de feiten, terug de realiteit waarin kwetsbaarheid nog steeds minder geaccepteerd wordt.

Ik voel de deeldrang groter worden. Ik kan het niet meer laten bij m’n blog alleen, of in m’n eigen omgeving. Ik wil het overal zijn en kunnen delen wat het met een mens kan doen. Het moet eruit, ik wil een einde maken aan de tijd van onderdrukking.

Drie weken terug schreef ik in een uur of twee een hele zomerblog. Ik had me daar al een hele tijd terug voor opgegeven, maar ik voelde mijn intuïtie langs alle kanten tekeer gaan dat ik daar meer moest doen dan enkel iets professioneel schrijven. Het is een blog, er is ruimte voor persoonlijke touches. Wat doe ik? Ik doe alsof ik bezig ben op mijn eigen website, schrijf het volledig in mijn eigen stijl. Professionele boodschappen, maar de kwetsbare Robin zit er helemaal in verweven.

En dat maakt me verschrikkelijk bang. Geen idee wanneer dat gepubliceerd wordt (en zelfs of ze het zullen accepteren), ik heb het pas doorgestuurd maar het triggert mij. Kwetsbaar opstellen in een professionele wereld dat kwetsbaarheid alleen maar categoriseert als een zwakte (in mijn beleving), het is iets heel angstaanjagends. Alsof ik mijn eigen graf aan het graven ben. Alsof ik mezelf presenteer op een gedresseerd bord voor de neus van de leeuwen. Alsof ik bewust zeg: eet mij nu maar eens lekker op.

En toch zal ik die tekst weer overal delen. En toch heb ik alweer een hele statement van jewelste klaarstaan om als beschrijving erbij te plaatsen op social media. Om nog maar eens extra kracht bij te zetten over wat er in de achtergrond speelt, bij het schrijven van zo een tekst. What in the world am I doing, vraag ik mij soms hopeloos af. Is dat wel nodig allemaal, kan ik het gewoon niet professioneel houden, waar het eigenlijk voor dient? En wie ben ik in godsnaam om zoveel tamtam te mogen maken?

Schaamte probeert mij kapot te maken. Maar schaamte kriigt mij niet meer kapot. Ik zet door en wil alleen nog maar verslavend blijven luisteren naar m’n eigen intuïtie. Dat wat mij goed doet voelen, dat wat het woord burn-out niet in zijn woordenboek heeft staan. Dat wat mij begeeft op spekglad ijs, maar mij eveneens de schaatsen meegeeft om straks weer over het ijs te kunnen dansen.

En ik wéét dat ik goed kan dansen op ijs. Maar zit nog met een denkbeeldig publiek dat mij al uitjouwt nog voor ik tegoei begonnen ben.

En ja, al dat geschrijf, al dat gedeel gaat gepaard met veel lawaai. Maar dat is het geluid van het barsten van de muren. Harde knetterende geluiden, een energie dat jarenlang geborgen werd door emotionele onderdrukking. Een schokgolf passeert dat met de minuut heviger wordt en klaar is om verder te gedijen door ieders trommelvliezen.

Nee, het is geen geluid van gestoef, ego of arrogantie. Het is er eentje van stapsgewijze bevrijding, gepaard met diepe trots over de stappen die ik zet.

27 reacties op “Schaamte probeert, maar is aan het verliezen

  1. Wauw, zo sterk, dit!
    Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe je deze thema’s van schaamte en kwetsbaarheid zo bespreekbaar maakt, in een wereld die er inderdaad niet altijd klaar voor is / open voor staat. Met hoe meer mensen we dit doen, hoe meer we zullen bereiken.
    You go! *vuistje*

    1. Aaaah superlief Fieke! Ik word helemaal blij van uw woordjes 😀 Merci! Maar inderdaad, het begint ook gewoon al bij bespreekbaarheid. Zo’n dingen werken besmettelijk ook, en ge wordt er zelf een gelukkiger mens van!

      Ey en you go 2 he!! :p Gij zijt ook goed bezig!

  2. Wow Robin, dit is echt zó mooi en stoer en knap van je. Wauw! Ik ben echt zwaar onder de indruk. Ik schreef het volgens mij ook al in een eerdere reactie, maar ik herken een groot gedeelte van wat je schrijft en merk dat we daarin een beetje dezelfde weg lijken te bewandelen. Bijzonder 🙂

    1. Ma Anne verdikke ge doet m’n hart smelten!! Dikke merci voor je lieve reactie. En ja idd, ik herken ook altijd superveel dingen op jouw blog! Super toch?! Ik vind het altijd fantastisch hoe open je schrijft over alles.

  3. Is het schaamte of onzekerheid? Want dat is nog wel een verschil vind ik! Ik denk namelijk niet dat je je schaamt om wat je allemaal schrijft maar dat je onzeker bent. Wat je schrijft is ook niet iets om je over te schamen maar ik snap wel dat je er onzeker over bent 🙂 (het is niet nodig maar ja, ik ben niet echt de persoon die die skill goed onder de knie heeft 😉 )

    Iedereen heeft altijd overal een mening over dus je kan maar beter doen wat je voelt dat je moet doen / waar jij gelukkig van wordt of energie van krijgt. En ik denk niet dat mensen je gaan uitjouwen maar dat net de mensen die er iets aan hebben je toejuichen.

    GIJ ZIJT GOE BEZIG MANNEKE! 🙂 🙂 🙂

    1. Ik begrijp wat je wilt zeggen idd. Beide liggen denk ik ook dicht bij elkaar! ‘t is misschien een beetje van beide idd 🙂

      En sowieso, ik ga nooit kunnen vermijden dat er commentaar zal komen op een gegeven moment. Maar er zijn nog van die hersenkronkels die me zo nog in toom proberen houden. Onnodig idd, en ik kan dat gelukkig ook relativeren als ik goed in m’n vel zit!

      Merci Irene!

Laat een antwoord achter aan Annelies Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.