Ik wil niet onbereikbaar zijn

Deh,

M’n verlof is ingezet. Eindelijk. Rust. Ik merkte de afgelopen weken dat ik nogal vaak in m’n perfectionistisch netwerk vertoefde. Ik sleurde me erdoor heen, dacht dat ik gelukkig was maar negeerde vooral wat gevoelens. Helaas komen die dingen pas naar boven wanneer het wat stiller is. Zo ‘s nachts om 12 uur in bed bijvoorbeeld. Wanneer je dus rust neemt.

Piekeren is daar ook vaak deel van geweest. Maar ook mijn gedrag. Om daar dan ook weer over te piekeren.

Nu met de laatste weken waarin ik meer naar buiten kwam merkte ik dat ik nogal moeite had met m’n eigen gedrag. Ik kwam precies niet altijd over zoals ik wilde overkomen, of zoals ik me voelde. Ik geraakte vaak moeilijk uit m’n woorden of zei gewoon de verkeerde dingen. Als ik al iets durfde te zeggen.

Ik klap dicht. Ik durf soms m’n pootjes en m’n nek niet uit te steken uit dat donker veilig schelpje. Uit schrik, uit angst voor confrontatie met die diepere gevoelens. Ik voel dat daar in person meer bij komt kijken. Ik heb daar echt moeite mee.

Het zet mij aan tot meer gepieker. Twijfels over het feit dat ik straks weer overkom als iemand die niet die diepgang wilt opzoeken. Als iemand die gewoon onbereikbaar is, als iemand die successen boekt ofzo maar doet alsof het allemaal maar niks is en als een robotje verdergaat.

Ik ben daar bang voor. Ik weet en besef dat ik veel in mij heb zitten, dat ik dingen bereik voor ik zelf tegoei door heb wat ik bereik. Ik kan wel dingen, maar ik ben meer dan dat. Meer dan die oppervlakkigheid, meer dan die tech-shizzle dingen.

Ik ben daar bang voor, want ik weet ook hoe ik me zelf soms gevoeld heb en anderen heb beschouwd als onbereikbaar. Ik zag vaak ook maar één zijde van het verhaal, zag de mensen maar coole dingen doen alsof het maar niks was. Interpreteerde dat als oei, bij die moet ik straks niet gaan aankloppen want die heeft het al druk genoeg. Nee, ik wil op die uitstraling het tegenovergestelde zijn. Ik wil shinen in die coole dingen en ik zal wel die professionaliteit handhaven, maar liefst van al met die nuances erbij. Want ik ben ook maar een simpele mens met een verleden. Niet dat ik mezelf contextloos in die total awkwardness wil duwen trouwens hé. Wil vooral zeggen dat er altijd meer is dan wat blijkt. Ik doe ook wel graag wat ik doe, maar ik ben nog veel liever gewoon mens overal waar ik kom.

white tower

Online is het mij allemaal geen probleem. Dan durf ik mij ook gewoon kwetsbaar op te stellen zoals ik dat wil doen, maakt het mij ook minder uit wat er allemaal mee gebeurd. Schrijf ik dingen die ik nu ook al op LinkedIn durf te gooien. Want dit ben ik.

Maar ik zou dat ook meer op straat willen uitstralen. Ik word misselijk van mensen die kakelen en niet luisteren naar elkaar, ik wil daar anders in zijn. Want dat maakt me sterk.

Dat zal ook wel lukken uiteindelijk. Er is gewoon nog wat werk en tijd nodig. Alles op’t gemak, want nu is’t verlof. Nu heb ik minder redenen om te piekeren, meer mogelijkheden om de focus op mezelf te krijgen. Om straks weer iets meer te kunnen stralen. En vooral veel minder vertoeven in dat perfectionistisch netwerk.

Ik ben hier niet alleen in, feel free to tell your story.

12 reacties op “Ik wil niet onbereikbaar zijn

  1. Poeh ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden.. Behalve dat ik delen heel erg herken! Vooral het verkeerd overkomen terwijl je het zelf heel anders bedoelt.
    Wat ik wel kan zeggen is dat het feit dat je er zelf over nadenkt en hier neerzet eigenlijk voor mij al heel erg zegt dat je juist wel bereikbaar bent. Want je bent er open over. Ik denk dat dat onbereikbare gevoel (zoals je het zelf ook opschrijft) vooral zit bij degene die een ander onbereikbaar vindt. Dat gaat dus helemaal niet over jou maar over die persoon. Snap wel heel goed dat het iets is waar je over kunt piekeren, maar denk ook dat je het niet bij jezelf hoeft te zoeken. Als je snapt wat ik bedoel 🙂
    En als je het mij vraagt vind ik je (even puur op uitstraling, en online dan) juist niet onbereikbaar. Het tegenovergestelde zelfs! 😀

    1. Je maakt daar een heel goed punt, Luus.. Merci hiervoor 🙂 Sowieso ook lief van je! En idd, op mijn blogs denk ik ook wel dat ik dat uitstraal maar buiten op straat lukt me dat veel moeilijker…

  2. Robin, je stelt je open online maar ook in 1 op 1 gesprekken. Weinigen die dat durven hoor!
    Het is ok als je nog niet staat waar je echt wil zijn. Kijk van hoe ver je komt!

  3. Je kwetsbaarder durven opstellen online, dat herken ik wel. Ik schrijf zelfs dingen op mijn blog die ik nog niet zo snel met mijn vriendinnen deel bijvoorbeeld. Al bij al denk ik dat je goed bezig bent hoor en misschien een beetje te streng voor jezelf?

  4. Mooi dat je hier zo open over praat. Ik heb het juist een beetje andersom. Ik ben erg open in real life maar merk dat ik op mijn blog, ondanks dat ik erg persoonlijk blog wel heel voorzichtig ben geworden. Heeft meer te maken met negatieve ervaringen in het verleden op mijn blog waardoor ik heb gemerkt dat ik niet weet wié er mee leest en wat mensen ervan vinden. Daarom soms dingen achter een wachtwoord of beschrijf ik helemaal niet… Maar het erkennen is al 1 ..

    1. Snap ik idd. Had ik mijn dingen vroeger niet meegemaakt was er nu ook niets aan de hand offcourse. Sommige dingen tekenen ons nu eenmaal voor het leven.. Maar idd, erkennen is al een heel belangrijke stap 🙂

  5. Ik vind het een inspirerende post! Ik herken het ook, ik stel mezelf online ook meer open. Bijvoorbeeld door alles rond Remus kan ik dat veel gemakkelijker online gaan vertellen, terwijl ik merk dat ik het soms afblok in een echt gesprek. Terwijl het eigenlijk best wel zou kunnen helpen.

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.