Terugblik op de persoonlijke doorbraken van dit jaar

Deh,

Onze voorlaatste week van het academiejaar zit er ook alweer op. In tegenstelling tot de onderwijs-collega’s die nu al afsluiten, duiken we met o.a. Research de laatste week in. Ik maak graag de reflectie naar de afgelopen periode. Want er is veel gebeurd. Veel kansen, veel steps out of the comfort zone, maar ook veel moeilijkheden. Ofja, in het professionele moet ik het als uitdagingen benoemen, maar ik vind dat soms onterechte verbloeming van de zaken want ze zijn soms ook gewoon zwaar. Nu zijn we op robinschrijvers.be, dus: moeilijk en zwaar. Maar wat een jaar is het toch weer geweest, ik kan alleen maar opnieuw met een trots gevoel terugkijken (als ik trouwens spreek over jaren, dan heb ik het over academiejaren 😉).

Het is weer een longread geworden. M’n laatste longread, 20 seconds of courage, is eigenlijk nog een vrij recent bericht (ik schrijf tegenwoordig precies meer en meer longreads)! Nu dus een longread dat me weer confronteert, maar waar ik open en eerlijk over wil zijn. Naar vrienden, familie, bloggers zoals altijd. Maar deze keer ook de openheid naar collega’s op PXL en andere LinkedIn connecties die aanvoelden om hiernaar door te klikken (dank daarvoor!).

Want het is niet alleen met artificiële intelligentie dat ik werk aan verklaarbaarheid en transparantie (@professionals, houd zeker onze summer school in de gaten van ons Explainable AI project 😉 ), nee, ik wil ook over mezelf transparant zijn. Ik wil niet alleen als professional doorbreken. Ik wil ook als eerlijke, kwetsbare mens doorbreken. Want dat zijn we allemaal, ook al lijkt er soms geen plaats voor te zijn in ons professionele leven. Want even tussendoor: het is niet omdat ik me kwetsbaar toon, dat er iets veranderd aan mijn professionele capaciteiten of expertise. Die heb ik, draag ik uit, alleen gewoon met de nodige nuance van mijn interne wereld.

Wie mij al even volgt weet wat er nu komt. Dus again, taske koffie, kopke thee, zet u neer en lees even op uw gemak. Of kom een andere keer terug, wanneer het beter past!

Moeilijkheden & acceptatie

Misschien moet ik eerst eens uitweiden over het waarom ik een hele blog toewijd aan dit onderwerp? Mja, wat ik elke dag doe zie ik niet als werken. Ik kan het niet anders zeggen. Mijn burn-out twee jaar terug heeft ook positieve effecten gehad. Heeft me ergens kunnen confronteren met mijn identiteit. In mijn onderzoek (en al die andere activiteiten op PXL) kan ik die verder uitdragen. Ik ben deel van hen, maar zij zijn ook deel van mij. Ik neem het mee, overal waar ik ga. Privé of niet, er is een dunne grens die nauwelijks nog zichtbaar is. Mede dankzij het thuiswerken is die vervaagd, maar uiteindelijk creëer je in onderzoek zodanig veel impact waardoor het ook ergens gewoon deel van u moet zijn om ermee bezig te zijn. Denk ik toch, ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken.

Altijd heb ik ook kunnen stoefen over wat voor een fijne werkplek het is. Individuen worden geaccepteerd voor wie ze zijn. Er wordt vaak ook verder gekeken dan naar hetgeen wat zichtbaar is. Ik heb geen baas, ik heb een leider, eigenlijk een collega die ook voor alles openstaat. Waar ik bij terecht kan als er moeilijke momenten zijn geweest in therapie, waar ik mijn zorgen en uitdagingen van mijn soms ongezond en perfectionistisch gedrag bij kwijt kan. Iemand die daar ook gewoon begrip voor toont. Iemand die ook gewoon kan zeggen doe maar even rustig aan en mij ook vertrouwt dat ik ondanks dat diep dalletje waar ik door kruip, het wel weer recht zet. Iemand die weet wat er ondanks dat toch in mij zit.

Dat is dit jaar dus niet anders geweest. Vorig jaar sloot ik therapie af, dit jaar moest ik rond februari mede door het alleen thuiswerken er opnieuw aan beginnen. Ik heb me terug door de modder moeten sleuren en met een bang hartje moeten toegeven dat ik weer in m’n ideeën zat van absolute efficiëntie te halen. Geconfronteerd ook met het feit dat er omwille van m’n jeugd nog wat beschermingslagen zijn die één voor één eraf gehaald moeten worden. Dat ik mezelf weer aan de kant zette voor ook in corona-tijden het beste uit mezelf te halen, en er zeker voor te zorgen dat alles gewoon kon blijven doorgaan zoals het daarvoor in zijn gang ging.

En dan het gaat niet om die resultaten & die impact die je blijft creëeren, want we hebben allemaal geleerd dat we dat ook in corona-tijden kunnen blijven doen. Het gaat dan om met welke mindset je aan de slag gaat. Ik heb van mezelf geleerd dat ik puur vanuit passie en enthousiasme hetzelfde kan opleveren en soms zelfs grootsere dingen kan bereiken. Maar die mindset kleurde dus donkerder en zorgde ervoor dat ik voor dezelfde dingen te bereiken veel meer tijd en energie nodig had. En dat het iets meer weg had van people pleasing, dan vanuit mijn passie en enthousiasme.

Maar PXL straalt voor mij dus uit dat die dingen oké zijn. Dat begint bij onze leidinggevende, maar dat zit helemaal verweven in het beleid dat gevoerd wordt. De waarde van persoonlijke ontwikkeling wordt uitgedragen naar onze studenten, maar dus zeker ook naar het personeel. Mentaal welzijn wordt serieus genomen, en ik zie dat in onze maatschappij ook alleen maar verbeteren. Mooi, heel mooi, al zijn we er nog zeker niet.

Uitdagingen

Nu ik dat heb kunnen uitspreken, benoem ik met een geruster hart de moeilijkheden als uitdagingen. Want ik ben niet iemand die bij de pakken blijft zitten, ik laat me niet doen. Ik vind altijd de energie weer om erdoor te breken, hoe verschrikkelijk het soms ook aanvoelt. En ik denk dat mijn opsomming van activiteiten van dit jaar dit wel bevestigt.

Ondanks de aanslepende miserie van de burn-out heb ik dus mijn momentjes gepakt dit jaar. Ik ben ontzettend trots op wat we allemaal weer hebben klaargekregen. Eerst en vooral: onze podcast Talk Nerdy To Me. Man menne lieve God ik heb daar geduld mee moeten uitoefenen. In augustus ontstond het idee, maar in april (!!!) brachten we pas die eerste aflevering uit. Een heel pad afgelegd van IT’ers tot halve journalisten. Hoe vaak ik in die tussentijd wel niet gezegd heb van yep, volgende maand is het zover! Nee, steeds bleek dat we er niet klaar voor waren. Een eerste try-out onder andere in de vuilbak moeten gooien. Ma soit, om dingen te bereiken heb je nu eenmaal die bumpy roads. Het is een cliché misschien, maar het was hier niet anders. En nu zijn we ondertussen al drie afleveringen ver, kost het allemaal al minder tijd en hebben we nog steeds superveel plezier in het maken van die podcast.

Het is één van de vele steps out of the comfort zone geweest. Zo zichtbaar zijn, dat is iets wat me wel ligt. Ik kan dat ook best goed vind ik, maar het zo eens voor de eerste keer doen is altijd spannend. Een andere big step out of the comfort zone is dan ook een nieuw project met Innovatief Ondernemen, dat volgend jaar start. Simpel uitgelegd (want dit is mijn blog, die iedereen moet kunnen begrijpen) onderzoeken we methoden om digitalisering, data-gedreven ondernemen bij kmo’s te ondersteunen. Een rode draad vinden door heel wat businessvragen die leven over vele sectoren. Business-gerelateerd dus, geen verhaal van zware workstations die straks modellen moeten trainen om weet-ik-veel wat voor complexe voorspellingen te doen. In het voorbereidend werk ervan heb ik mij ook al moeten meesleuren naar netwerk-events. Wat uiteindelijk de standaard is, wat ook gewoon nodig is om daar straks mijn expertise in uit te bouwen, waar ik mij helemaal voor wil smijten, maar waarvoor ik soms ook gewoon diep moet graven. Want opnieuw, ik heb een verleden dat zich in mij heeft gemanifesteerd, wat ik soms moet doorbreken om die dromen waar te maken. Want dat is het toch wel, een droom. Inspirerend zijn voor anderen. Op persoonlijk vlak sowieso, maar ook op professioneel vlak door bv. alleen al die interdisciplinariteit aan te gaan. Artificiële intelligentie draait ook om bijna niets anders meer dan die stap te wagen naar andere sectoren, waar domeinkennis leeft die geïntegreerd moet worden in de werking van modellen. Het moet ook niet per sé beginnen met die ingewikkelde modellen, de uitdaging van data-gedreven ondernemen op zich is al groot genoeg. Maar wat ik vooral wil zeggen: in de toepassingen is IT geen wereld meer dat op zichzelf staat. IT spreid zich uit over vele verschillende contexten en sectoren, moet mede door de opkomst van AI zich flexibeler opstellen. Dan vind ik dat we dat vanuit IT’ers ook die stappen moeten wagen naar buiten. En ik ben best wel trots dat ik dat durf aan te gaan.

Belangrijk in al die stappen is ook opnieuw het vertrouwen dat iedereen toont in mij. Ik voel dat ik die vorm van bevestiging gewoon erg nodig heb. Ik breek daardoor uit mijn systeem, ik kan daardoor alle passie en enthousiasme in mezelf vinden, ondanks hetgeen waar ik nu nog aan het werken ben. Ik breek letterlijk vrij. Ik ben mezelf dan ook ontzettend dankbaar dat ik twee jaar terug die stap naar PXL heb gezet. Ik ben alles en iedereen ook ontzettend dankbaar om me zo te accepteren.

Maar ik heb nog meer dingen gedaan waar ik echt trots op ben, waar de 11-jarige ik van achterover zou slaan als dat de voorspelling was van de glazen bol. Ik sta soms te weinig stil bij de geweldige dingen die ik doe, en de impact die ik nu al uitoefen.

  • Alle Europese, Belgische en Vlaamse AI sessies die ik heb mogen bijwonen. Fascinerend hoe ik de kans krijg om vanop de eerste lijn alles mee te maken en te mogen vertalen naar het werkveld.
  • Samenwerkingen over andere departementen. Die van PXL-Business heb ik al benoemd, maar de contacten met o.a. PXL-Social Work bv en PXL-Healthcare horen hier zeker ook bij.
  • Projecten uitschrijven an sich. Wat voor een privilege en verantwoordelijkheid voor de maatschappij is dat eigenlijk?
  • Alle contacten met bedrijven die van ons willen leren, maar waar ik zeker zelf ook van leer.
  • De activiteiten binnen amai!. Deelnemen aan dat soort initiatieven van burgerparticipatie en wetenschapscommunicatie…, mja, daar leef ik gewoon voor.
  • De contacten over de Vlaamse hogescholen binnen AI4Belgium, al de kans krijgen om te kunnen leren van anderen.
  • Alle artikels die ik dit jaar weer heb mogen schrijven, met als absolute hoogtepunt het opiniestuk in HBVL.
  • Feedback kunnen geven op het Europese voorstel rond AI legislatie.

Begrijp me niet verkeerd, ik kijk graag vooruit ook op al die zaken. Louter professioneel weet ik ook wel dat er op veel vlakken nog werk is en dat het hier niet moet stoppen, dat ons werk nog niet gedaan is. Nee, ik blik hier op terug omdat ik een manneke van net naast de cité’s in Genk ben hé, met struggles, uitdagingen en moeilijkheden. En ziet me die dingen eens doen!!

Dusja, ik schrijf weer omdat ik trots ben. Trots op de projecten waar ik aan mag werken, trots op de projecten die over een paar maanden aflopen, trots op alle initiatieven waar ik aan heb mogen / mag meewerken. Trots dat ik ondanks alles ook open en eerlijk durf schrijven over de nuances die daarmee gepaard gaan.

Trots dat ik geniet van die kracht van kwetsbaarheid die me zo sterk maakt, die me nog meer in connectie met mezelf stelt en daardoor voor nog meer vlagen van passie en enthousiasme zorgt. We zouden het misschien ook allemaal moeten doen, zo open durven zijn. Ik zou het graag zien gebeuren. Ons zelfvertrouwen zou er alleen maar van groeien.

‘t Is dat ik het boek nog niet gelezen heb. Maar die titel en de achterkant van het boek inspireren mij nu al meer dan ooit.

Ik heb veel gegeven dit jaar, heb diep moeten graven maar heb ook veel genoten. De laatste weken merk ik weer dat de dingen mij meer energie kosten. Maar dat heeft ook te maken met het feit dat er nieuwe lagen blootgelegd worden in therapie. Ik ga er dus van genieten, van dat groot verlof. Offline-tijd nog meer inzetten. Maar stiekem toch nog met het werk in het hoofd blijven zitten. Wie weet wat voor creatieve ideeën er deze zomervakantie ontstaan. Ik kijk er alvast naar uit ❤

Fijn dat je het tot hier hebt volgehouden ✌ Eerlijk schrijven laat ik niet meer los. It’s to write a book someday.

Ga jij op zomervakantie? Hoe kijk jij terug op het voorbij jaar?

4 reacties op “Terugblik op de persoonlijke doorbraken van dit jaar

  1. Mooi hoor, hier mag je terecht trots op zijn. En zo doooooor.
    Onze zomervakantie bestaat uit klussen (kozijnen en badkamer) Probeer tussendoor lekker te genieten. Zo ga ik vandaag op m’n vrije dagje straks met Noa naar de natuurspeeltuin en gaan we dit weekend naar de dierentuin! Dat zijn de dingen waar ik echt naar uitkijk.

    Voor mij trouwens ook echt een leerzaam jaar geweest, daar maak ik het einde van het jaar nog wel eens een apart artikel over. *inspiratie

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.