Lost in space

Deh,

Ik merk tegenwoordig veel struggles. Ik heb een lange periode erop zitten waarin het goed ging, ik energie kreeg van de zaken en ik niet omvergeblazen kon worden. Ik voelde me sterk in m’n schoenen. Maar nogmaals blijkt dat voor vooruitgang te boeken, ge wel eens erg diep moet vallen. In outer space was ik onderweg naar iets en is er iets onverwacht geëxplodeerd twee weken terug. Het deed me volledig van koers veranderen en eindeloos ronddraaien. Ik schrijf daardoor weer met een ambetant en knellend gevoel in m’n borst dat zich ontwikkelt tot de krop in de keel, en me eigenlijk gewoon goesting doet krijgen om zelf te exploderen. Een beetje verweesd, hulpeloos, radeloos. Het rationele overzicht kwijt. Maar vooral de controle kwijt.

Het oud netwerk heeft zich weer gemanifesteerd in m’n lichaam, doet alarmbellen afgaan bij iedere kleinste gebeurtenis waar gevaar in zou kunnen schuilen. Piekeren over de simpelste dingen, twijfelen of ik het wel weer goed hebt aangepakt. Eindeloos gemaal en rondgedraai van ik in het schietstoelletje. Hopeloos alle knoppen uitproberend om er dan terug een fatsoenlijke vaart in te krijgen.

Maar ge weet, eens ge gelanceerd zijt is er nog weinig aan te doen. Het resultaat blijft dat ge eindeloos rondspint.

En dan begin ik te bloggen. Dan begin ik tijd te nemen om stil te staan en vanop afstand in een space shuttle heel dat melkwegstelsel probeer te observeren en te beschrijven. Alsof ik in een 3de persoon research doe naar mezelf. Luisterend naar sad music ook omdat het in die space shuttle anders ook maar saai is. Sometimes we just need it. Maar toegeven aan hetgeen wat ik zie maakt me ongelukkig, krijgt me weer stil. Want we zijn weer van nul bij af. Alsof ge de afgelopen periode hélemaal niks geleerd hebt. Alsof ge dat oud netwerk weer helemaal omarmd hebt en uit veiligheid niets lievers doet dan koste wat het kost erin blijven.

En dan ziet ge die space shuttle weer voor u, telling you just to observe and let it all happen. Waarin ik ook zie dat ik al een hele weg heb afgelegd en dat het soms lang niet zo erg is als het voelt of lijkt. Komt ge er nog aan uit? M’n hoofd is soms een wondere wereld. Een ISS met kleine astronautjes die van het ene naar het andere zweven om alles onder controle te houden. Soms bevorderlijk, leerrijk. Vaak gewoon een uiting van perfectionisme om … ja, controle te behouden.

Ik schreef ooit dat ik me moest laten meedobberen in de golven rondom mij. Nu ga ik me laten zweven in het heelal. Zweven onder invloed van de resulterende kracht na die enorme explosie. Een kracht die me straks weer doet colliden met één of andere planeet die nu nog niet echt in zicht is. Het zou zomaar een zwart gat kunnen zijn. Het zou zomaar een planeet kunnen zijn met unicorns ‘n sh*t. Ik voel alleszins dat ik weer onderweg ben naar iets nieuws.

We zien wel, ik probeer er verder niet te veel over na te denken. Nu ik het van mij af geschreven heb kan ik de astronautjes vertellen dat het tijd is om te slapen, en dat het universum er wel voor zorgt dat de dingen vanzelf onder controle blijven. Dat het allemaal gebeurt om een reden, en dat alles altijd in een gezonde balans wederkeert.

14 reacties op “Lost in space

  1. ❤ Als ik dat zo lees, heb je net wél al veel geleerd die afgelopen tijd. Wat een zelfreflectie! Weet je wat echt saai zou zijn? Elke dag op die unicornplaneet rondlopen, op de duur ben je die beesten ook wel beu gezien denk ik 🙂 Een beetje ronddwalen in dat heelal, af en toe in een black hole gezogen worden, helpt je de dingen ook weer anders te bekijken en de bekende planeten weer te appreciëren. Alleen oppassen dat je er ook weer uitgeraakt 😉

    1. Merci 🙂 Ja weet ge, ik moet het soms gewoon eens kunnen opschrijven zo, dat helpt ook al heel veel in verwerking. Ik heb sinds lang nog eens met een gerust hart kunnen slapen hierdoor. M.a.w., als ik genoeg tijd neem voor mezelf komt dat allemaal zeker goed 🙂

  2. Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen, behalve dat het oké is om je soms eens slecht te voelen. En dat betekent niet dat het voor altijd is, things will get better!

  3. Fijn dat schrijven je helpt, ook en vooral als het even donker is. Je hebt zeker al een mooie weg afgelegd, en het is oké als het soms weer even k*k is. De signalen van je lichaam herkennen en ernaar luisteren is veel waard :-).

  4. Toch goed bezig en (van je af)schrijven helpt zeker altijd… Daar is bloggen ook zo fijn voor. Gedachtenspinsels even kwijt kunnen. Relativeren. En alles gebeurd inderdaad met een reden, hoe je soms de reden eerst zelf niet ziet

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.