Blog- & levensvisie

Deh.

Ik krijg precies moeilijker blogs geschreven tegenwoordig. De keren dat ik me er de voorbije twee weken heb achter gezet smeet ik de teksten al snel in de vuilbak. Niet tevreden, ze waren vaak ook inhoudsloos. Al heeft het me altijd wel geholpen om dingen in te zien en weer verder te kunnen. Nu denk ik dat ik weer even iets beet heb om te delen! Basically begon het als een blog over het bloggen, nu is het al eerder een levensvisie die ik deel. Ma bon, dan is het weer van me af!

Dus… Ik heb er niet per sé problemen mee om dingen online te zetten. Ik ga niet zeggen dat ik niet geef om mijn privacy want ja, het is nu ook niet dat ik hier mijn adres of al mijn wachtwoorden online gooi. Maar als het over de crazy-Robin wereld gaat maakt het mij allemaal minder uit. We zijn allemaal maar mensen met onze struggles die al dan niet groter zijn dan die van iemand anders. En mijn eigen naam die eronder staat? Vooral om een boodschap uit te dragen. Het maakt niet uit wie je bent, vanwaar je komt, wat je doet of wat je later wilt doen: het is nooit makkelijk. Het laatste wat ik dan wil laten uitschijnen is dat ik alleen maar leuke dingen meemaak (want ok ja, zonder arrogant te willen overkomen, ik maak leuke dingen mee die iemand anders niet meemaakt). Ik ben ook maar een mens, ik zou er niet goed van zijn als mensen mij beschouwen als iemand die onbereikbaar is of iemand die alles op een rijtje heeft. Want ondanks alles: dat is niet zo. Een burn-out die zo fundamenteel gaat wens ik niemand toe. Maar het is wel dankzij mijn levenspad dat ik zover sta op dit moment.

You can go anywhere, but you are where you came from.

“The Silence” by Andy Hull, lead singer Manchester Orchestra

Vroeger was open zijn een pak minder vanzelfsprekend. Ik was voortdurend bang voor alles, bang om nog maar het kleinste dingetje van mezelf prijs te geven uit zelfbescherming. Zodat ik zeker nooit gekwetst zou worden. Super-ingetogen, introvert misschien ook wel zonder zelf echt te weten of ik nu een introverte persoon ben of niet. En hoewel ik dat nu nog steeds meemaak, heeft m’n huidige job me toch al veel bijgeleerd. Ook de sessies bij m’n psychologe leren me veel bij over wie ik nu echt ben. Een mix van introversie en extraversie, een zot kopke misschien ook wel maar vooral iemand die begint te accepteren wie hij is. Iemand die daar ook zo eerlijk mogelijk over wilt zijn. Om te inspireren op dat vlak, transparant te zijn over een misschien niet zo alledaags pad dat ik neem in m’n leven.

Maar ik begrijp het natuurlijk wel. Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen met een bepaalde programmering in ons hoofd waarbij de ene zich meer wil beschermen dan de ander. En da’s volledig oké natuurlijk. De wereld met zijn vele mensen zit vol met impulsen die hard kunnen aankomen. Dan is ons gedrag van bescherming ook niet meer dan logisch.

Maar ik denk dat het gebrek aan openheid vaak tot misverstanden leidt en onbegrip van elkaar. Soms is het gewoon beter om u even door het slijk te laten trekken en toe te geven wat er speelt in uw hoofd of lichaam. Alé Ik ben niet de persoon die voor iedereen wilt zeggen hoe het moet (ge doet wat ge wilt hé) maar moesten we allemaal wat eerlijker naar onszelf durven zijn en naar anderen toe… De wereld zou toch veel schoner zijn. We verliezen ons nogal eens, vraag maar aan de deelnemers van Big Brother. Die zullen wel weten hoe ze zichzelf zijn tegengekomen als ge u volledig onttrekt van de wereld en de zorgen die het met zich meebrengt (met andere woorden: ik vind dat programma interessant niet zozeer door de entertainment, maar vooral door de vrijheid die ge daarin ziet).

Maar goed, niet iedereen denkt zo. Ons gedrag is ook volkomen logisch als mensen ineens met vooroordelen beginnen gooien of u effectief veroordelen voor hetgeen ge voelt. Die coconnetjes komen vanzelf dan. Mja, jammer ergens, we zijn nochtans tot vele mooie dingen in staat.

Ik wil maar zeggen, ik ben grote fan van het idee dat iedereen uw beste vriend kan worden. Ik neem graag de tijd om te luisteren naar andermans verhalen. Wat velen vergeten volgens mij is dat ge ook van werkelijk iedereen iets kunt leren. Van iemand met fysieke beperkingen kunt ge zomaar eens omver geblazen worden met een golf van doorzettingsvermogen. Van iemand met mentale issues kunt ge zomaar eens leren hoe ge u in de moeilijkste kronkels doorheen het leven kunt loodsen. Iedereen is inspirerend op zijn eigen manier, en zwijgt alsjeblieft over de leeftijd want ook dat maakt geen verschil. Er lopen tieners rond met meer levenservaring dan wie dan ook. Ook mensen die de verkeerde keuzes maken kunnen inspirerend zijn. Zij zullen op een gegeven moment (hopelijk) daar dan ook weer uittreden en belangrijke levenslessen doormaken die iemand anders niet meemaakt. Waarom niet eens goed luisteren dan? Ge wordt er alleen maar beter van. Ik luister dan ook veel liever naar mensen die vertellen over de struggles die ze hebben beleefd dan naar de succesverhalen gelijk ze overal wel te vinden zijn.

‘t Is alleen moeilijk natuurlijk als ge dan eens gekwetst wordt. Volkomen normaal zoals ik al zei, maar ik leer om daar anders naar te kijken. Die moeilijke momenten geven mij alleen maar meer inzichten over wat de grenzen zijn. Ge leert al heel snel wat een mens kan doormaken en hoe ge er sterker kunt uitkomen. Los daarvan probeer ik mij typisch af te vragen waar het allemaal van komt, wat er schuilt achter de dingen die wel eens gezegd worden. Ik ben er ook van overtuigd dat een mens goed is uit zichzelf en niet gemaakt is om anderen pijn te doen. Ook daar hoort dan weer de gouden regel van begrip te tonen en te luisteren naar de ander. Want ge weet nooit wat er speelt, tot ze het u zelf gezegd hebben.

Nu goed, ik ben ergens ook wel bang om dit weer te delen. Als ik het zo teruglees beschuldig ik mezelf van “zie hier het paterke eens vertellen over hoe het moet”. Mja, dit is wel hoe ik wil leven. Behandel een mens zoals ge zelf behandeld zou willen worden. Maar ik slaag daar niet altijd in omdat ik vaak nog in een bepaald systeem zit waar ik niets anders doe dan mezelf beschermen voor alles (of dat ik mezelf de grond in boor as you can read). Mensen zien dat ook denk ik, want hetgeen wat ik hier allemaal beschrijf is alles behalve vanzelfsprekend en misschien niet merkbaar in’t echt. In m’n blogs daarentegen kan ik al veel beter leven op de plaats waar ik wil leven. Al is er in de realiteit dus nog veel werk om dat ook te doen in het dagdagelijkse.

Ach ja, we’ll get there. Ik ben hier ook geen expert in eh. Ik doe ook maar wat en probeer mezelf overal doorheen te sleuren. Op zich lijkt het zo wel te werken. Met struggles weliswaar, maar goed. Ik leer eruit en daar ben ik best wel tevreden mee.

PS: ik had geen leuke foto’s die ik hier in mijn blog kon zetten dus ben ik even op Pexels vanal gaan zoeken. Niet zomaar: ik ben weg van de Grand Canyon! Maar ge kunt daar ook veel parallellen trekken naar dit. Geen enkel landschap is vlak, iedereen wordt gevormd door vanalles en zal hier en daar zijn diepe dallen hebben. De ene zal dieper zijn, de andere minder diep. De ene heeft meer dallen, de andere misschien minder. Komt er wel op neer dat de Grand Canyon in welke weersomstandigheid dan ook prachtig is om naar te kijken.

Mijn levensvisie dus.

Alé kom, nog eentje om het af te leren. Ooit ga ik het daar toch eens bezoeken.

Hoe loods jij je doorheen het leven?

14 reacties op “Blog- & levensvisie

  1. Ik had vroeger net als jij hier nu een blog met mijn volledige naam. Dit is helaas door omstandigheden fout afgelopen en na een tijdje gestopt te zijn met bloggen heb ik het over een volledige andere boeg gegooid met Gouden Momenten. Ik moet toegeven dat het mij ook niet altijd lukt om inspiratie te vinden, maar tot op de dag van vandaag schrijf ik nog altijd graag 😉 Ik mis het dan wel eens om persoonlijk te schrijven, maar dat doe ik tegenwoordig op papier 😉

    1. Jammer om te lezen dat het is fout gelopen, maar wel weer fijn dat je het weer hebt kunnen oppakken. En ja: op papier, op een blog.. Schrijven is krachtig, whatever works for you 🙂 Blijven doen vooral!

  2. Ik reageer niet vaak maar lees wel vee van je blogs. En wat is deze weer fijn! Helemaal eens met wat je schrijft, dat we zoveel van elkaar kunnen leren! En dat het ook wel zonde is om die kant van onszelf te verstoppen, dan lijkt het op internet al snel alsof iemand alles perfect in orde heeft. Hoedje af dat je over je struggles praat en ik denk zeker dat anderen zich erin kunnen herkennen. Daarmee maak jij het voor een ander weer wat makkelijker! Ben benieuwd wat wat er nog meer voor overdeksels komen in de toekomst. Ik ben al fan van ze 🙂

  3. Ik vind het soms wel een moeilijk evenwicht om me kwetsbaar op te stellen en toch niet te veel bloot te geven. Ik had die post online gezet rond Remus en hoe hij leeft in zijn eigen wereldje, maar nu iedereen me erover aanspreekt, vind ik het toch moeilijk. Want ik ben nog niet klaar om er zo open over te spreken. Met openheid ben ik dus soms wel bang om ofwel veroordeeld te worden of zo dat medelijden op te wekken en ik wil eigenlijk geen van beide.

    1. Snap ik hoor! Dat evenwicht is iets moeilijks en die zorgen die je beschrijft houden me ook typisch bezig.. Maar da’s ok he, het is niet fout om daarin te leren. Het feit dat je dat schrijft geeft aan dat je dat toch belangrijk vindt. Erover aangesproken worden kan idd moeilijk zijn maar er is ook niets mis met je grenzen dan aan te geven. Of om te zeggen dat je nog tijd nodig hebt.

      Het gaat me vooral om die transparantie van hoe we in elkaar zitten. Het moet oké zijn om niet naar dat “logisch sociaal verwachtingspatroon” te leven. We zijn allemaal maar mensen met onze struggles. Begrip is waar het om draait 🙂

  4. Haha ik moet nu denken aan die keer dat je tegen mij zei dat je mij precies onbereikbaar vond, of hoe zei je het? Ik geef het toe (zonder u hier te beschuldigen he!), ik was daar wel een beetje van gedaan want ik sta er eigenlijk net zo in als jij hier schrijft. Allee wat ik bedoel: ik had dit evengoed zelf kunnen schrijven 🙂 Ik heb toch ook al wat watertjes doorzwommen en ik ben daar ook wel open over. Ik heb een paar jaar terug mezelf echt leren aanvaarden, vooral ook door mijn blog, en dat helpt wel om met dingen om te gaan én om eerlijk te zijn. Ik vind dat die eerlijkheid ook verbindt. Het leven is inderdaad niet altijd confetti’s en taart en hoe meer dat getoond wordt hoe minder we allemaal denken dat een ander alles op een rijtje heeft.

    1. Haha ja inderdaad, dat zei ik toen. Maar dat zei ik toen ook met een super onzeker kopke dat nog maar pas kwam kijken in de bloggerswereld. Nu heb ik u beter leren kennen en weet ik dat ge gewoon een topper zijt op alle vlakken die zéker niét onbereikbaar is! Dus no worries 😀

      Het bloggen helpt mij daar ook in ja! En cool hoe ge het omschrijft haha want nee idd, ‘t is geen confetti en taart de hele dag :p

  5. Juist mooi dat je zo open over dingen praat, ik hou ervan! Zelf ben ik ook een open boek, maar i.v.m. gezinnetje en dingen die ik in het verleden heb meegemaakt met mijn blog ben ik na een aantal jaren (blog nu inmiddels 11 jaar) voorzichtiger geworden met wat ik deel. Sommige dingen onder een wachtwoord en vooral persoonlijk bloggen maar alleen met mijn naam/ geen foto’s zichtbaar van mij, M. of Noa. Ook zijn 2de naam niet. Om toch iets een beetje privé te houden. Soms lastig hey, want dan heb ik ZO’N leuke foto van Noa maar kan dit niet delen ook niet op Instagram. Maar het voelt voor mij beter om op deze manier persoonlijk te bloggen. Zodat het voor mij als een prettig plekje BLIJFT voelen. Dit is een tijdje door omstandigheden niet zo geweest en had toen de neiging helemaal te stoppen, terwijl het juist zo’n fijne hobby is al jaren.

    Mooi stukje!

    1. Snap ik! Ge gaat mij ook niet ALLE details zien delen hoor. Ergens zijn er ook grenzen natuurlijk, zeker als het over andere mensen gaat 🙂 Maar op het gebied van kwetsbaarheid voel ik me wel comfortabel alleszins. En sowieso, tis voor iedereen anders natuurlijk 🙂 Maar die open boeken spreken mij toch wel het meest aan 🙂

      En merci!

  6. Wat een mooie post! Ik sta er denk ik wel hetzelfde in als jij, geloof ook dat je altijd kan leren van een ander en ik heb ook de overtuiging dat het delen van je ervaringen helpt. Al is het maar één ander iemand.

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.