Soms is het echt zot allemaal

Deh.

Er moet me weer even iets van het hart. Gisteren werd het me allemaal wat veel ook. Ik doe het allemaal supergraag, maar midden in het proces van burn-out herstel (want dat is het nog steeds) nemen de emoties het wel eens over. Ik doe zotte dingen, ik voel me goed, ik vind het ongelooflijk allemaal. Het is iets, zo uw twijfels en onzekerheden overwinnen.

Want dat is het toch wel hé. Acht maanden hard gewerkt begot om een podcast op te wereld te zetten. Avonden en weekends versleten (want nu gebeurt er gewoon nog veel buitenuit) om te groeien in dat verhaal. Nu staat die eerste aflevering van Talk Nerdy To Me live. Eindelijk, het geluk kan niet op.

Maar het confronteert me wel. Het confronteert me met alle miserie waar ik dagelijks mee moet leven. Twijfels, onzekerheden of ik de dingen wel zou kunnen of niet. In deze week, waar we naar die lancering van de eerste aflevering uitkeken voelde het alsof ik de hele wereld aan kon. Donderdagavond heeft dat gevoel ook erg zwaar gepiekt en voelt het nu alsof ik iets héél zots heb gedaan, wat binnenkort nog wel duidelijk zal worden. Het ziet ernaar uit dat de meeste toch enthousiast zijn erover. Ik voel dat ik daarin moet doorzetten, maar het is moeilijk om die muren te beklimmen. Want tegelijk voel ik ook die onderdrukking die al 26, bijna 27 jaar lang rondspookt in m’n hoofd.

Het voelt alsof ik ergens op een eiland zit waar ik gewoon weet dat er iets te ontdekken valt. Dat ik mezelf middenin een dichtbegroeide jungle bevind vol lianen. Stap voor stap al zwaaiend met een scherp hakmes maak ik dagelijks die lianen rond me vrij om na veel moeite weer een voetlengte op te kunnen schieten. Afziend verder ploeteren met de hoop en het geloof dat er iets is.

Ik kan er ook voor kiezen om me terug te draaien en me met een cocktail recht onder de zon op het strand te zetten, misschien meer genietend van het leven. Maar how nee, als kind droomde ik van veel meer dan dat. Ik wil iets betekenen. Meer dan ooit voel ik nu dat ik véél in mij heb om de wereld te kunnen veranderen. Als ik helemaal los ga in m’n gedachten droom ik van de gekste dingen die misschien nog op kleine schaal gebeuren. Maar ervaring leert mij ondertussen dat het al snel veel meer dan dat kan worden. En dat ik daarna waarschijnlijk gewoon nog wil blijven doorgaan, omdat ik dan weer besef dat er nóg meer inzit.

Als ik er zo over schrijf voel ik een krop in de keel komen. Ik weet dat ik het kan, maar ik vind die onderdrukking verschrikkelijk. Ik wil ervan af, ik wil alles wat ik doe voor de volle 100% ervaren. Ik wil tonen aan de wereld wat voor passie en goesting er achter alles zit. Ik doe het nu al, ik ben apetrots. Een simpele mail deed me onlangs nadenken en zeggen “Robin, waar the f*ck zijt ge nu eigenlijk mee bezig. Zie u dit nu eens typen”. Een moment die een 6-jarige ik in tranen van geluk zou zetten als dat de voorspelling was van de glazen bol vroeger. Maar ik weet dat ik meer kan.

Doorzetten daarin, blijven gaan. Maar ergens is het toch hartverscheurend, dit is niet de makkelijkste weg. Laat die tranen nu ook maar even komen. Dju toch, wat is het allemaal.

‘t heeft allemaal get te zeggen.

6 reacties op “Soms is het echt zot allemaal

  1. “Dat ik mezelf middenin een dichtbegroeide jungle bevind vol lianen.” Vind ik een mooie vergelijking. Soms voelt het zo, hé. Ik hoop dat er op den duur toch wat minder lianen zijn om te hakken.

  2. Mooi omschreven wat er momenteel in je omgaat. Men heeft dit soms wel eens nodig. Verder zou ik gewoon willen zeggen: ‘doe wat je graag wil doen’ al weet ik uit ervaring dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Verder zou ik je graag een virtuele knuffel geven, omdat we die ook allemaal eens nodig hebben 😉

Laat een antwoord achter aan Robin Schrijvers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.