Onzekerheden & uit mijn schelp durven komen

Deh,

Op de dag dat ik in de gazet sta met Talk Nerdy To Me publiceer ik dit. Het klinkt allesbehalve logisch. Af en toe heb ik het gewoon eens nodig om open en eerlijk over mijn onzekerheden te kunnen schrijven. Een beetje riskant misschien, want ik stel mijn blog ook open voor alles en iedereen (onder mijn eigen naam dan ook nog eens) waardoor er rechtstreeks wel eens iets uit zou kunnen volgen. Ik probeer daar niet bang voor te zijn, want ik weet dat ik ook maar mens ben en dat er dus bij iedereen wel wat onzekerheden leven. Of we die moeten verbergen voor elkaar, geen idee. Het zou niet mogen vind ik, maar dan moeten we het ook gewoon eens beginnen doen misschien. Ik probeer ook te denken “goed, wie doe ik hier kwaad mee?”. Niemand dus, buiten mezelf misschien. Het is wel een struggle om dit nu gewoon online te zetten. Is dat wel slim? Ma bon, ik wil hier ook gewoon voor staan en dit als waarde naar buiten dragen. Dus dan publiceer ik (met een bang hartje).

Mijn onzekerheid

Maar dus, ik heb een onzekerheid die me nogal vaak ondermijnt en die fundamenteel verbonden is aan mijn sessies bij de therapeute: uit mijn schelp durven komen. Eigenlijk komt het erop neer dat ik doorgaans bang ben om gekwetst te worden als ik ergens initiatief neem, om een label op mijn voorhoofd geplakt te krijgen van niet goed genoeg te zijn in de dingen die ik doe. Soms heb ik anderen daar zelfs eens niet voor nodig en boor ik mezelf wel de grond in. “Ik misluk hier in, stop al maar met het proberen want het lukt u toch niet”. Ik heb mezelf aangeleerd om niet snel tevreden te zijn, doorgaans hoog te mikken tot zelfs niveaus die misschien gewoon niet bereikbaar zijn. In 2019 heeft me dat een burn-out opgeleverd. Gevaarlijk dus, zeker als je denkt dat je altijd alles onder controle hebt terwijl je alleen maar je eigen lichaam en je eigen gevoel negeert.

Waar dan?

Vanzelfsprekend komt dat ook voor in m’n werk, en dat moeten nog niet eens de grootste gebeurtenissen zijn. Een stilte dat valt tijdens een meeting waarin je voelt dat je dat gat moet opvullen, een simpele oproep onder verschillende collega’s waarin je jezelf oplegt om het voortouw te nemen. Het zit in zeer kleine dingen. Het moeilijke is ook, zonder al te stoefend of arrogant te willen overkomen (maar dat maakt me misschien niet minder arrogant), is dat ik ondertussen weet tot wat ik in staat ben en weet dat ik dingen gewoon goed zou doen. Het is dus vaak erg dubbel en eens zo moeilijk als je dan van je therapeute hoort dat je nu vooral moet opmerken en dat gevoel erachter moet toelaten. Maar goed, zo leren we het uiteindelijk wel af. Daar zou ik ook graag naar toe willen.

Het is ook niet enkel op mijn werk dat ik het heb. Het is me deze week opgevallen hoe erg ik dat aan de hand heb bij Ellen. Sinds we in ons appartement wonen zet ik mijzelf nog wel eens graag op de achtergrond en laat ik bv. Ellen de dingen wel doen. Ik heb weinig zicht op de meeste belangrijke zaken hier zoals het financiële of onze wekelijkse inkopen. Sinds deze week zijn we ook stilaan aan het uitkijken naar een nieuw stekje, een eigen huis om straks een gezin in op te bouwen. Ook daar merkte ik dat ik mezelf op de achtergrond hield en vooral Ellen liet zoeken in alles. 

Waarom dan?

Ik vermijd initiatiefneming, om zeker niets verkeerd te doen. Wel probeer ik stilaan meer en meer uit mijn schelp te komen en die dingen nu toch gewoon eens vast te pakken. Het voelt alsof ik mezelf op glad ijs begeef, dat ik mezelf nauwelijks kan rechthouden bij de kleinste windstoot die mij omver probeert te duwen. Maar het schaatsen zal ik wel leren, stap voor stap. Ooit zal ik er wel geraken, doe ik er misschien nog een pirouette bij ook maar het is nu gewoon even zo dat het bijzonder akelig voelt om die stappen te ondernemen.

Het ergste van al is dat ik me wel schaam, heel erg diep schaam voor al die gevoelens wanneer ik reflecteer, terugblik op alles wat ik al heb verwezenlijkt. Ik heb een masterdiploma, een jaar een doctoraat gedaan, begot een award gewonnen op een conferentie in Nieuw-Zeeland, een eerste stagiair begeleid die meteen een eigen bedrijf is begonnen, artikels geschreven, accomplishments in m’n vrijwilligerswerk gehaald en een freaking podcast opgericht!! Natuurlijk ben ik trots op die dingen, maar ik voel mij het arrogantste wezen op Aarde als ik dit moet toegeven terwijl ik zodanig met mezelf in de knoop zit en mezelf nog steeds niet goed genoeg vind. “Hoezo gij durft niet uit uw schelp komen, stel u niet aan!” Of “wat moeten de mensen wel niet denken van uw tekst nu?”. Dus ja. Heel eerlijk? Als ik stoef op sociale media, als ik daarover stoef hier in mijn blog is dat ook maar gewoon omdat ik die overtuiging in mij kan verslaan. Ziet ge wel, ik ben vies machien, om het dan ook even op z’n Genks uit te drukken.

Ik word er haast emotioneel van. Maar goed, ik zit midden in een proces van eraan te werken met m’n therapeute. Straks heb ik dit afgeleerd en kan ik 100% volgens mijn gevoel leven. Stiekem droom ik daar al van en ben ik erg benieuwd voor de dingen die me dan te wachten staan. Als ik dit al doe, wat zit er dan nog aan te komen? And I know, this makes no sense als je het vergelijkt met mijn vorige alinea. Maar het is wel zo, op sommige momenten zie ik alles nog grootser, nog mooier, nog voller met passie. Ik voel soms dat er binnenkort vele dromen zullen uitkomen. Ik ben dan ook erg dankbaar voor alles en iedereen in m’n omgeving om me met open armen te ontvangen. Dat ik de persoon kan zijn wie ik ben, ook al zit ik in een proces waarin ik nog moet leren wat dat precies betekent.

Onzekerheden zijn van alle tijden. Durf jij publiekelijk uitkomen voor één van je onzekerheden? Alvast mijn diep respect voor je ❤